Φανέλα. Ενας όρος που φαίνεται να ξεφτίζει με το πέρασμα των χρόνων, ένας όρος που κάποτε αποτελούσε σημαία αλλά και συνώνυμο της έννοιας αθλητισμός, που τείνει να απαλειφθεί από το λεξιλόγιο της καθημερινότητας καθώς όσο περνούν τα χρόνια, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι που θέλουν να φτιάξουν το ποδόσφαιρο στα... μέτρα τους. Στόχος παραμένει το κέρδος και από αθλητές που πάνω από όλα βάζουν το επάγγελμα και όχι αυτό που κάποτε ονομαζόταν ιδέα, άθλημα, διασκέδαση.

Ετσι λοιπόν, φθάσαμε σήμερα σε μερικές περιπτώσεις ο καλύτερος τρόπος για «ξέπλυμα» των... βρώμικων λογαριασμών να είναι ο αθλητισμός. Εκεί με την ανεκτικότητα του φίλαθλου κόσμου οι οποίοι αποπροσανατολίζονται, βλέπουμε δισεκατομμύρια που αλλάζουν χέρια σαν να είναι απλά χαρτιά και το φαινόμενο να αποτελεί παράδοση. Οταν κάτι γίνεται παράδοση είναι δύσκολο να μη συμβαίνει κάθε χρόνο. Ετσι λοιπόν και φέτος τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο, αλλά δυστυχώς προς το χειρότερο κάνοντας τους πάντες να μείνουν άφωνοι μπροστά στα χρήματα που δαπανήθηκαν για ελάχιστους παίκτες και λίγα ζευγάρια πόδια. Υπαίτιοι για την... κατάντια που οδηγήθηκε το ποδόσφαιρο και από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, είναι αρκετοί αλλά επειδή όπως λέει ο λαός «το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι», ξεκινάμε με τους προέδρους που θέλοντας λοιπόν να κάνουν τους πάντες να μιλάνε για τη «μεγάλη μεταγραφή» της ομάδας τους, δαπανούν μερικά δισεκατομμύρια, χωρίς κανείς να σκεφτεί πού βρέθηκαν τα χρήματα για τη μετακίνηση του παίκτη και φυσικά όλα τα υπόλοιπα που χρειάζονται για τη συντήρηση «μεγάλων» συλλόγων της «Γηραιάς Ηπείρου». Βέβαια στο μέλλον ίσως αποδειχθεί η αλήθεια που μπορεί να είναι εις βάρος τους (περιπτώσεις Ταπί, Μπερλουσκόνι) αλλά αυτό μάλλον δεν τους πειράζει και πολύ. Αλλωστε ξέρουν ότι στο τέλος θα τη βγάλουν... καθαρή. Βλέπετε ο οργανωμένος στρατός που ακούει στο όνομα «οργανωμένοι οπαδοί», θα βάλει το χεράκι του. Το πολιτικό κόστος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αρκετά μεγάλο ώστε να βρεθεί κάποιος για να χωρίσει την «ήρα από το στάρι» και να μη λάβει υπόψη του αυτή τη «γάγγραινα» που ταλαιπωρεί το σημερινό ποδόσφαιρο.

Ομως για όλα δε φταίνε μόνο οι πρόεδροι των συλλόγων που προσπαθούν να κρατήσουν μια «μεγάλη» καρέκλα αλλά και χιλιάδες φιλάθλους με το μέρος τους. Την ίδια μερίδα ευθύνης φέρουν και οι παίκτες που αποτελούν ινδάλματα για τους νέους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Μάλιστα την... αρχή μπορούμε να πούμε την έκανε ο Λουίς Φίγκο που έδωσε τροφή για... δικαιολογίες σε αρκετούς συναδέλφους του να μετακινηθούν σε συλλόγους της Ευρώπης. Ο διεθνής Πορτογάλος πέρυσι έδειξε με τον καλύτερο τρόπο πώς αντιμετωπίζει η μεγαλύτερη μάζα του αθλήματος τη φανέλα που κάποτε για πολλούς ήταν η σημαία. Ο Φίγκο αν και βασικό στέλεχος της Μπαρτσελόνα, δήλωνε πως τα πάντα γι' αυτόν είναι η φανέλα της «Μπάρτσα» και πως για οποιοδήποτε χρηματικό ποσό δεν προδίδει την ιδέα αυτή. Ομως, τα 20 δισ. που εισέπραξε αλλά και περίπου ένα δισ. το χρόνο από συμβόλαια, ήταν καλύτερα από μια... ξεπερασμένη, όπως θεωρούσε αυτός και αρκετοί άλλοι, ιδέα, προκαλώντας τους Καταλανούς σε... ιερό πόλεμο με τους αντίστοιχους της Ρεάλ Μαδρίτης.