Δε χρειάζεται να είναι κανείς «ειδικός» περί των οικολογικών και περιβαλλοντικών θεμάτων, ώστε να καταλήξει στο εύλογο συμπέρασμα πως η περσινή αποτυχία της Διάσκεψης της Χάγης για τις κλιματικές αλλαγές και τα μέτρα για τον περιορισμό των αερίων, που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, εξελίχτηκε τελικά φέτος στη Βόννη σε μια συμφωνία - παρωδία. Μια συμφωνία που το μόνο που πραγματικά «πέτυχε» είναι να αντιμετωπίζει ένα από τα σοβαρότερα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη, με ελαφρές δόσεις...«ασπιρίνης»!

Ποιο ήταν, αλήθεια, το αντικείμενο της Διάσκεψης των υπουργών περιβάλλοντος των 185 χωρών; Ηταν, άραγε, η θέσπιση μέτρων για τον πλήρη περιορισμό των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου; Οχι. Ηταν απλώς η επικύρωση του Πρωτοκόλλου του Κιότο (του 1997), το οποίο προέβλεπε την παγκόσμια μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 5,2%, σε σχέση με τα επίπεδα του 1990, μέχρι το 2012! Κι όμως, προχτές στη Βόννη ούτε αυτός ο περιορισμένος στόχος επιτεύχθηκε. Οπως ομολογούν εκπρόσωποι οικολογικών οργανώσεων, το 5,2% πέφτει τώρα στο μισό ή ακόμη χειρότερα στο 1,8%.

Ακόμη, όμως, και αυτό το ποσοστό της μείωσης των εκπεμπόμενων ρύπων παραμένει ως στόχος ιδιαίτερα επισφαλής. Πρώτα - πρώτα γιατί οι ΗΠΑ, οι πολυεθνικές των οποίων από μόνες τους εκλύουν το 36% της παγκόσμιας παραγωγής διοξειδίου του άνθρακα, δεν υπέγραψαν ούτε καν αυτή τη συμφωνία. Δεύτερον, επειδή έγιναν στο τελικό κείμενο πάρα πολλοί συμβιβασμοί και «εκπτώσεις», προκειμένου να δεχτούν να το προσυπογράψουν μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, όπως η Ιαπωνία, ο Καναδάς και η Αυστραλία. Οι χώρες αυτές, αλλά και πολλές άλλες, τελικά εξασφάλισαν μειωμένο κόστος εφαρμογής των μέτρων, ενώ θα θεωρείται ότι συμμορφώνονται με τα μέτρα, όταν αντί να μειώνουν τις εκπομπές των αερίων, αυξάνουν τις δασικές τους εκτάσεις που λειτουργούν ως μηχανισμοί δέσμευσης του διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας. Μόνο που ενώ οι εκλύσεις των αερίων είναι μετρήσιμο μέγεθος, η απορρόφηση από τα δάση δεν είναι...

Ακόμη, όμως, και οι μηχανισμοί ελέγχου των μέτρων που προβλέπει η συμφωνία για την εφαρμογή της και οι ποινές για όσους δεν τα εφαρμόζουν παραπέμφθηκαν σε νέες συζητήσεις και στο άγνωστο μέλλον. Αντίθετα, εκείνο που προβλέπεται ρητά είναι η καθιέρωση της πιο βάρβαρης καπιταλιστικής πρακτικής που αναγορεύει το εμπόριο ρύπων μεταξύ ανεπτυγμένων και λιγότερο ανεπτυγμένων κρατών σε κανόνα Διεθνούς Δικαίου! Οσον αφορά την οικονομική βοήθεια που υποσχέθηκαν οι πλούσιες καπιταλιστικές χώρες προς τις φτωχές, προκειμένου να αναπτύξουν τεχνολογικό εξοπλισμό, είναι προφανές ότι τα χρήματα αυτά θα ξαναγυρίσουν στη «βάση» τους, μέσω της αντιρρυπαντικής τεχνολογίας που θα πουληθεί...

Πρωταγωνιστής στη συμφωνία αυτή ήταν η ΕΕ, που επιδιώκει προφανώς τα συμφέροντα που εκπροσωπεί να κόψουν το «νήμα» στο διεθνή ανταγωνισμό που λυσσωδώς διεξάγεται παγκοσμίως με αφορμή και τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Οι ΗΠΑ φαινομενικά τέθηκαν εκτός μάχης, αλλά, όπως δήλωσε ωμά η εκπρόσωπός τους, «δε θελήσαμε να εμποδίσουμε τις άλλες χώρες να υπογράψουν τη συμφωνία, όσο δε θίγονται τα νόμιμα συμφέροντά μας»! Η πάλη, επομένως, αυτή μεταξύ των πολυεθνικών, που είτε αναγορεύουν το ρόλο της ληστρικής αγοράς τους σε «αειφόρο», είτε θεωρούν την ανεξέλεγκτη δράση τους ως «δικαίωμα», τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται για τους λαούς και το μέλλον του πλανήτη. Το δίδαγμα λοιπόν είναι ένα: καπιταλισμός και προστασία του περιβάλλοντος δε συμβιβάζονται. Οσοι δεν αγωνίζονται για την ανατροπή του, είναι απλά «συνυπεύθυνοι»...