Οσοι δέκα χρόνια τώρα διακήρυσσαν το «τέλος της ιστορίας», η ματοβαμμένη Γένοβα τους υποχρεώνει ν' αλλάξουν άποψη. Η ιστορία δήλωσε «παρούσα» μέσα από τις κάννες των μαύρων όπλων. Δήλωσε «παρούσα» με τους χιλιάδες πραιτοριανούς του «G8» να καταστέλλουν ειρηνικές διαδηλώσεις. Δήλωσε «παρούσα» κάτω από έναν καταιγισμό δολοφονικών σφαιρών. Η μαφία του «G8» χτύπησε. Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι νονοί της παγκόσμιας ολιγαρχίας, βάψανε ξανά τα χέρια τους στο αίμα. Οι αρχιμαφιόζοι των πολυεθνικών έχουν όνομα. Οι εγκληματίες έχουν όνομα: Μπους ο «δεξιός», Σρέντερ ο «σοσιαλιστής», Ζοσπέν «ο κεντροαριστερός», Μπλερ ο «εργατικός», Μπερλουσκόνι ο «ακροδεξιός», Πούτιν ο «πρώην», Κοϊζούμι ο «κεντροδεξιός». Οι πολιτικές σκρόφες έχουν όνομα. «Δεξιά» και «κεντροαριστερά» έδειξαν τα πραγματικά τους πρόσωπα. Οι πολιτικές τους μάσκες έπεσαν. Η βαρβαρότητα «αποκαλύφθηκε».

Την ώρα που οι πραιτοριανοί καραμπινιέροι δολοφονούσαν τον δεκαεννάχρονο διαδηλωτή, την ώρα που ένας νέος άνθρωπος έπεφτε από δολοφονική σφαίρα μέσα σε μια λίμνη αίματος, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο μακριά, αυτοί που όπλισαν το χέρι των φυσικών αυτουργών, οι πραγματικοί δολοφόνοι συζητούσαν ανέμελοι. «Δοκίμαζαν» κάποιο από τα 7.000 μπουκάλια κρασί, που τους πρόσφερε ο αρχιμαφιόζος οικοδεσπότης. Γεύονταν κάποιο από τα 154 είδη τυριών που τους σερβίριζε ο πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας.

Η ματοβαμμένη καταστολή της Γένοβα είχε προσχεδιαστεί. Τα μέτρα αστυνόμευσης και καταστολής που είχαν αποφασίσει οι υπουργοί δημόσιας τάξης και εσωτερικών των «15» της ΕΕ ήταν το προοίμιο. Η ευρωπαϊκή βία, η βία της εξουσίας κατασκεύαζε τη «νομιμότητά» της. Οι εμπρηστικές δηλώσεις ενάντια στους διαδηλωτές, του Σρέντερ, του Μπλερ, του Μπους, προετοίμαζαν το αισχρό τους άλλοθι. Με τις γκαιμπελίστικες κραυγές τους κατά όλων αυτών που αμφισβητούν την «παγκοσμιοποίηση», έστηναν το φονικό.

Υστερα πέρασαν στο βρώμικο έργο τους. Σήκωσαν τείχος απροσπέλαστο γύρω τους. Χώρισαν μια ολόκληρη πόλη στα δύο, για να εξασφαλίσουν την «προστασία» και την ατιμωρησία τους. Ταυτόχρονα, μια εβδομάδα πριν αρχίσουν οι εκδηλώσεις, με απαγορεύσεις, απελάσεις και κάθε είδους εμπόδια, επιχείρησαν να κρατήσουν μακριά από το απόρθητο φρούριό τους, τα κύματα των διαδηλωτών. Την Πέμπτη το απόγευμα 150 Ελληνες διαδηλωτές στην Ανκόνα, γνώρισαν από πρώτο χέρι την Ευρώπη, της ΟΝΕ και της Σένγκεν. «Γεύτηκαν» από το χέρι του καραμπινιέρου, την Ευρώπη των κεντροαριστερών διακηρύξεων και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου».

Τίποτα, όμως, δεν μπόρεσε να κρατήσει μακριά από τη Γένοβα τους αποφασισμένους. Η διαδήλωση χιλιάδων εργαζομένων την Πέμπτη για την υπεράσπιση των μεταναστών, το σύνθημα «είμαστε όλοι παράνομοι», δείχνει μια πραγματική διεθνιστική αλληλεγγύη και προς τα πού πρέπει να βαδίσουν οι εργάτες όλου του κόσμου. Το σύνθημα «ελευθερώστε τη Γένοβα» παρέπεμπε σε έναν «απελευθερωτικό αγώνα» κατά της ιμπεριαλιστικής σκλαβιάς και της οικονομικής σκλαβιάς που μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές έχουν επιβάλει σε δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Την Παρασκευή και ενώ από εννιά διαφορετικά σημεία της πόλης, χιλιάδες διαδηλωτών επιχείρησαν συμβολικά να περικυκλώσουν την «κόκκινη ζώνη» το τέρας της καταστολής ξέρασε φωτιά. Βομβαρδίζοντας τον κόσμο με δακρυγόνα και ασφυξιογόνα, με αντλίες νερού και με πυροβολισμούς, έπνιξε τους διαδηλωτές στο αίμα.

Αν στη Γένοβα αποδείχτηκε εκκωφαντικά ότι η ιστορία δεν τέλειωσε, ή ότι η «ιστορία επέστρεψε», ένα άλλο «τέλος» επήλθε. Τα δραματικά γεγονότα της Γένοβα έβαλαν -πρέπει να βάλουν- τέλος στις αυταπάτες, για όσους μέχρι τώρα πίστευαν ότι ο ιμπεριαλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί. Οτι μέσα στον καπιταλισμό, μπορούμε να κάνουμε έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Οτι μπορούμε να «πείσουμε» τους «G8», ν' αλλάξουν ρότα.

Οχι, με τη διεθνή μαφία, δεν μπορείς να συζητάς. Ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται. Οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών το μόνο που μπορούν να εξασφαλίσουν είναι φτώχεια και εξαθλίωση, καταστροφή του περιβάλλοντος και αρρώστιες, πολέμους, πόνο και εκατομμύρια διωγμένους και ανέστιους.

Απέναντι σε αυτή την «ιερά συμμαχία» του 21ου αιώνα, οι εργαζόμενοι, οι λαοί, ένα δρόμο έχουν: την ασυμβίβαστη ταξική πάλη. Σε παγκόσμιο επίπεδο συντονίζοντας τον αγώνα τους. αλλά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά οργανώνοντας τους εθνικούς αγώνες, ενάντια στις ντόπιες κυβερνήσεις και στην εγχώρια αστική τάξη. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης μπορεί να προχωρά και να κερδίζει μάχες, όσο σε εθνικό πλαίσιο, οι ταξικές δυνάμεις μπορούν και ενισχύουν τις θέσεις τους, να συσπειρώνουν γύρω τους ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις που δεν αποδέχονται τον «καπιταλιστικό κορσέ» των ελεύθερων αγορών και των «ανοιχτών συνόρων», δηλαδή της ασύδοτης δράσης των πολυεθνικών.

Η Γένοβα απέδειξε ότι ακόμα και αυτό το δικαίωμα «έκφρασης γνώμης» και πολιτικής δράσης, αμφισβητείται με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Οτι ακόμα και τα στοιχειώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης. Δικαιώματα υπάρχουν για όσους ξέρουν και μπορούν να τα υπερασπίζονται. Οτι μόνο μέσα στους αγώνες, πατώντας σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο δράσης οι εργαζόμενοι, οι λαοί της Ευρώπης μπορούν ν' αλλάξουν τη μοίρα τους.

Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η Ευρωπαϊκή τους Ενωση, δεν είναι «καταφύγιο», ούτε «όαση» δημοκρατίας. Η μπότα των ιμπεριαλιστών αφήνει το ίδιο βρώμικο αποτύπωμα, το ίδιο όπως στη Γιουγκοσλαβία, στη Μέση Ανατολή, στο Ιράκ, στην Κολομβία, στην Αφρική. Οτι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης θα ωριμάζει και θα γίνεται αποτελεσματικό για τα δισεκατομμύρια των καταπιεσμένων, μόνο στο βαθμό που αμφισβητεί την ίδια την ουσία αυτής της λαίλαπας, τον καπιταλιστικό και βαθιά εκμεταλλευτικό της χαρακτήρα. Γιατί το ζήτημα μπαίνει και πάλι αμείλικτα: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.