Αστική δημοκρατία και σοβιετική δημοκρατία | ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Αστική δημοκρατία και σοβιετική δημοκρατία

Η αστική τάξη αρέσκεται, φυσικά, να ονομάζει "ελεύθερες", "ίσες", "δημοκρατικές", "παλλαϊκές" τις εκλογές που γίνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες, επειδή οι λέξεις αυτές χρησιμεύουν για την απόκρυψη της αλήθειας, για την απόκρυψη του ότι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία παραμένουν στους εκμεταλλευτές και γι' αυτό ούτε λόγος μπορεί να γίνει για πραγματική ελευθερία, για πραγματική ισότητα για τους εκμεταλλευόμενους, δηλαδή για την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού. Την αστική τάξη τη συμφέρει και της χρειάζεται να κρύβει από το λαό τον αστικό χαρακτήρα της σύγχρονης δημοκρατίας, να την παρουσιάζει σαν δημοκρατία γενικά, ή σαν "καθαρή δημοκρατία", και οι Σάιντεμαν, καθώς και οι Κάουτσκι, επαναλαμβάνοντας το αυτό εγκαταλείπουν στην πράξη την άποψη του προλεταριάτου και περνούν με το μέρος της αστικής τάξης». (Β.Ι. Λένιν, Απαντα, τ. 37, σελ. 389).

Η αστική δημοκρατία λειτουργεί και δρα ως ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη, σ' όλο το λαό. Η αστική δημοκρατία είναι συνώνυμο της ταξικής κυριαρχίας μιας χούφτας εκμεταλλευτών ενάντια στην τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. Η αστική δημοκρατία, ως μορφή διακυβέρνησης του κράτους είναι το συνώνυμο της βίας των καπιταλιστών, των ιδιοκτητών των μεγάλων μέσων παραγωγής πάνω στους εργάτες, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να διατηρούν αυτή την ιδιοκτησία και την εξουσία, προκειμένου να εκμεταλλεύονται τους εργάτες. Αλλά, η κυριαρχία της αστικής τάξης στην κοινωνία, η εξασφάλιση και η διαιώνιση της βίας και της καταπιεστικής εκμετάλλευσης, πρέπει να φαίνεται ελεύθερη και να φαίνεται ότι αναδεικνύεται απ' όλη την κοινωνία «δημοκρατικά». Αυτός είναι ο ρόλος των αστικών κοινοβουλευτικών εκλογών, ως μέσου διατήρησης της αστικής δημοκρατίας του αστικού κράτους. Είναι η στιγμιαία και κάτω από άνισους όρους έκφραση της λαϊκής βούλησης για την επιλογή των εξουσιαστών. Οταν, βεβαίως, η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν την ανάγκη να επιβάλλουν τη δική τους θέληση, είτε αμφισβητώντας την πολιτική με την οποία τους εξουσιάζουν, είτε αμφισβητώντας το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης, την εξουσία που το επιβάλλει και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, τότε την καθημερινή βία του καταναγκασμού των εργατών να πουλούν της εργατική τους δύναμη για να ζήσουν, παράγοντας πλούτο που ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές, την αντικαθιστά η κρατική βία και καταστολή και η δύναμη των όπλων των κυρίαρχων. Τότε αποκαλύπτεται μεγαλόπρεπα η αυτού μεγαλειότης, η δικτατορία του κεφαλαίου, αφού τέτοια είναι η αστική δημοκρατία.

Αυτή η δημοκρατία έχει θωρακιστεί και με τους απαραίτητους και αναγκαίους νόμους. Η νομιμότητα γι' αυτήν είναι η νομιμότητα της βίας των εκμεταλλευτών ενάντια στους εκμεταλλευόμενους. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, να απομυζούν όσο το δυνατό μεγαλύτερη υπεραξία από την εργατική δύναμη. Να εντείνουν την εκμετάλλευση. Αυτό είναι το δίκιο τους, αυτή είναι η νομιμότητά τους, ανάλογο και το αστικό δίκαιο. Μα οι εργάτες επιδιώκουν να μειώνουν την εκμετάλλευση, ώσπου να την καταργήσουν, να κάνουν δική τους όλη την υπεραξία, άρα να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής, αυτός είναι ο νόμος τους, αυτό και το δίκαιό τους. Και έτσι έχουμε δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, που αντιμετωπίζεται μόνο με τη βία. Αλλά, η βία της κοινωνικής μειοψηφίας, (αστική τάξη), πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία, (λαϊκές μάζες), είναι εντελώς αντίθετη από την επαναστατική βία των λαϊκών μαζών, προκειμένου να γίνουν κοινωνικά κυρίαρχες, να αντικαταστήσουν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με την κοινωνική ιδιοκτησία σ' αυτά και να μετατρέψουν την ατομική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγουν σε παλλαϊκή ιδιοποίηση.

Μα γι' αυτό το σκοπό απαιτείται η επιβολή της δημοκρατίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στη διακυβέρνηση του δικού τους κράτους, δηλαδή η δημοκρατία της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας ως κυρίαρχης πλέον, αφού ανατρέπει την αστική εξουσία και τσακίζει το αστικό κράτος. Χρειάζεται δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου, που ως διακυβέρνηση του εργατικού κράτους, τραβάει στην πολιτική, στη διαχείριση των υποθέσεων της κοινωνίας, την τεράστια πλειοψηφία του λαού.

Ας παρακολουθήσουμε πώς έλυσε αυτά τα ζητήματα η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, αφομοιώνοντας την πείρα της Παρισινής Κομμούνας για το τράβηγμα της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού, των λαϊκών μαζών, στην πολιτική και τη διακυβέρνηση, εδραιώνοντας τη δική τους εξουσία.

«Η ουσία της Σοβιετικής εξουσίας συνίσταται στο ότι η μαζική οργάνωση ακριβώς των τάξεων που καταπιέζονταν από τον καπιταλισμό, δηλαδή των εργατών και των μισοπρολεταρίων, (αγροτών που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία και είναι αναγκασμένοι να πουλούν διαρκώς και ένα μέρος της εργατικής τους δύναμης), αποτελεί τη μόνιμη και αποκλειστική βάση όλης της κρατικής εξουσίας, ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού. Ακριβώς αυτές οι μάζες, που ακόμη και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες, αν και ισότιμες σύμφωνα με το νόμο, στην πραγματικότητα παραμερίζονταν με χίλιους δυο τρόπους και τερτίπια από τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή και την άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, προσελκύονται τώρα σε μια μόνιμη, απαραίτητη, και ταυτόχρονα αποφασιστική, συμμετοχή στη δημοκρατική διακυβέρνηση του κράτους». (Β.Ι. Λένιν, Απαντα τ. 37, σελ. 500).

Οτι αυτό το σύστημα δέχτηκε επίθεση από την αστική τάξη είναι ιστορικά καταγραμμένο, μα ήταν και αναμενόμενο, αφού οργανώθηκε ο μοχλός κατάργησής της που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου. Η οποία τραβώντας ολόκληρη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κοινωνικοπολιτική δράση, αφού καταργήσει επαναστατικά το αστικό κράτος, οικοδομεί την κοινωνία που εξαλείφει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αντικαθιστώντας τη με την κοινωνική, (παλλαϊκή), ιδιοκτησία, προκειμένου να εξαλειφθεί η βάση εκμετάλλευσης και πλουτισμού των λίγων εις βάρος των πολλών.

Αλλά αυτή η μορφή οργάνωσης του κράτους και της εργατικής δημοκρατίας δέχτηκε τα πυρά των οπορτουνιστών, γιατί κατάργησε την καθολική ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία των καπιταλιστών και την ανύπαρκτη ισότητα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων στη λειτουργία της δημοκρατίας. Αλλά: «Αληθινή ελευθερία και ισότητα θα υπάρχει στο καθεστώς που οικοδομούν οι κομμουνιστές, σ' αυτό δε θα υπάρχει η δυνατότητα πλουτισμού σε βάρος άλλων...». (Β.Ι. Λένιν Απαντα τ. 37, σελ. 495).

Ενα ακόμη, επίσης, στοιχείο το οποίο είναι τυπικό στη λειτουργία της δημοκρατίας, οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων του λαού, αν δεν αντιμετωπίζεται σε συνδυασμό με το θεμελιακό, που είναι το ταξικό περιεχόμενο της δημοκρατίας, ουσιαστικά, ταυτίζει τη δημοκρατία με την αστική δημοκρατία. Πώς έλυσε η Οχτωβριανή Επανάσταση αυτό το ζήτημα των εκλογών για την ανάδειξη των εκπροσώπων που θα διευθύνουν την κοινωνία, το κράτος; «Τα Σοβιέτ είναι η άμεση οργάνωση των ίδιων των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων μαζών, η οποία τούς κάνει πιο εύκολη τη δυνατότητα να οργανώνουν οι ίδιες το κράτος και να το κυβερνούν με κάθε δυνατό τρόπο. Ακριβώς η πρωτοπορία των εργαζομένων και των εκμεταλλευόμενων, το προλεταριάτο των πόλεων, έχει από την άποψη αυτή το πλεονέκτημα ότι είναι καλύτερα συνενωμένο, χάρη στις μεγάλες επιχειρήσεις, του είναι πιο εύκολο να εκλέγει και να επιβλέπει τους αιρετούς εκπροσώπους του. Η σοβιετική οργάνωση διευκολύνει αυτόματα τη συνένωση όλων των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων γύρω από την πρωτοπορία τους, το προλεταριάτο... Οι έμμεσες εκλογές για τα μη τοπικά Σοβιέτ, κάνουν όλο το μηχανισμό πιο φτηνό, πιο ευκίνητο, πιο προσιτό στους εργάτες και τους αγρότες σε μια περίοδο που η ζωή βράζει και που πρέπει να υπάρχει δυνατότητα να ανακαλείται πολύ γρήγορα ο τοπικός βουλευτής, ή να στέλνεται στο γενικό συνέδριο των Σοβιέτ».(Β.Ι. Λένιν, Απαντα, τ. 37, σελ. 257).

Λ.