Πολιτική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε από την ΤΟ Καλλιτεχνών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, το απόγευμα της Δευτέρας 15/2, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», με θέμα «Η ένταση της λαϊκής παρέμβασης, απάντηση στις πολιτικές εξελίξεις και την επίθεση του κεφαλαίου».

Στην εκδήλωση μίλησε ο Κώστας Παρασκευάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΕΠ της ΚΟ Αττικής. Μετά την ομιλία ακολούθησε συζήτηση, με τους συγκεντρωμένους να θέτουν ερωτήματα τόσο για τις εσωτερικές όσο και για τις διεθνείς εξελίξεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρξαν άνθρωποι που για πρώτη φόρα ήρθαν σε συγκέντρωση του Κόμματος. Είναι κόσμος που προβληματίζεται, που μπορεί να μη συμφωνεί σε όλα με το ΚΚΕ, αλλά έχει διάθεση να ακούσει, να συζητήσει με τους κομμουνιστές, ανησυχεί για τις εξελίξεις, βρίσκεται στην καθημερινή πάλη.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Κ. Παρασκευά:

«Από τις τελευταίες κινητοποιήσεις εργατών, αγροτών και αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων προκύπτει ότι υπάρχουν σημαντικά στοιχεία αφύπνισης του λαϊκού κινήματος και ορισμένα ποιοτικά στοιχεία, που δείχνουν ότι μπορούν να γίνουν βήματα στην κατεύθυνση οικοδόμησης της ενότητάς του σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Να γίνουν βήματα στην παραπέρα ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας. Δηλαδή, η εργατική τάξη να δυναμώσει την παρέμβασή της, να βάλει τη σφραγίδα της και να ενισχύσει τον ηγεμονικό της ρόλο στη συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα, όπως είναι η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι και οι αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες, οι επαγγελματίες, που κι αυτοί θίγονται και πλήττονται απ' την αντιλαϊκή πολιτική.

Είναι σημαντικό αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες, στην κατεύθυνση του ενιαίου αγώνα, και χρειάζεται ο αγώνας αυτός να κλιμακωθεί, να ενταθεί, να συμβάλλουμε όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, με το δικό του τρόπο, ώστε μπροστά και στη 48ωρη απεργία που θα πραγματοποιηθεί όταν η κυβέρνηση επιχειρήσει να φέρει το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, να υπάρξει ένας πραγματικά παλλαϊκός ξεσηκωμός, με αίτημα να παρθεί πίσω αυτός ο νόμος - λαιμητόμος, που στην κυριολεξία κατακρεουργεί τα λαϊκά δικαιώματα.

Η πάλη του λαού πρέπει με τη δική μας συμβολή και βοήθεια να πάρει πιο ουσιαστικό, πολιτικό περιεχόμενο. Να μην πέσει στις παγίδες του συστήματος, όπως έπεσε στο παρελθόν, όταν πίστεψε ότι αν αλλάξει μια κυβέρνηση και έρθει μία άλλη - μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος - τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Χρειάζεται να συνδέσει την πάλη του με τον αγώνα για λαϊκή εξουσία, για την ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών, των αναγκών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Δηλαδή να έχει εργασία, να μορφώνεται, να συμμετέχει και να αξιοποιεί τον πολιτισμό και την πολιτιστική δημιουργία. Να έχει δωρεάν Υγεία και Περίθαλψη, Ασφάλιση και ό,τι απαιτείται για τις ουσιαστικές ανάγκες κάθε ανθρώπου (...).

Δεν αρκεί, λοιπόν, ο λαός να αντιτάσσεται στα μνημόνια. Πρέπει να αντιτάσσεται στην ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται με τα μνημόνια. Αυτά καθεαυτά τα μνημόνια είναι ένα μέρος αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής που σαρώνει τα πάντα, γιατί ο καπιταλισμός, αν δεν εντείνει την εκμετάλλευση για να εξασφαλίσει περισσότερα κέρδη σε κάθε χώρα χωριστά και συνολικά, δεν μπορεί να υπάρξει σαν καπιταλισμός. Είναι, λοιπόν, συστατικό στοιχείο της φύσης, της πολιτικής του.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, ήρθε η ώρα ώστε πιο ολοκληρωμένα κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος να σκεφτεί και να απαντήσει στο εξής: Γιατί διαψεύστηκαν παντού, όπως και στην Ελλάδα, τόσο γρήγορα, τόσο δραματικά οι διακηρύξεις ότι μια δήθεν φιλολαϊκή, αριστερή ή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση θα μπορούσε να επιβάλλει καλύτερη διαχείριση σε όφελος του λαού, όπως υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποια ήταν η αιτία αυτού του ραγδαίου κατήφορου που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ηταν κυρίως το ότι η ηγεσία του και η κυβέρνηση που διαμορφώθηκε ήταν ψεύτες, μπαγαπόντηδες, κορόιδεψαν το λαό κ.λπ.; Μπορούμε να τους προσάψουμε ό,τι χαρακτηρισμό θέλουμε κι αυτό το δικαίωμα μας το δίνει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του. Ομως, χρειάζεται προσοχή ώστε να καταλάβουμε ποιο είναι το ουσιαστικό πρόβλημα στην πολιτική και το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι υποσχέθηκε πως θα κάνει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, κάτι που αντικειμενικά δεν μπορεί να γίνει. Κι αυτό είναι ίδιο με το πρόβλημα που υπήρξε σε όλες τις σοσιαλδημοκρατικές και "νεοαριστερές" δυνάμεις σε όλο τον κόσμο: Το ότι την πολιτική τους δεν την καθορίζουν οι όποιες προθέσεις, οι όποιες υποσχέσεις τους. Την πολιτική τους στα πλαίσια του συστήματος την καθορίζουν οι αμείλικτοι νόμοι και κανόνες που καθορίζουν την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Δηλαδή, ο διεθνής ανταγωνισμός, το κυνήγι του κέρδους, η καπιταλιστική ανάπτυξη που πατάει στην άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και γεννάει τις καπιταλιστικές κρίσεις κ.λπ. Ετσι θα απαντήσουμε στο τι έγινε σε μια σειρά χώρες που επιχειρήθηκε αυτού του τύπου η διαχείριση. Τι έγινε στην Ιταλία με το κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς, με τη συμμετοχή του ιστορικού ΚΚ Ιταλίας; Τι έγινε στη Γαλλία, με τη συμμετοχή του ΚΚ Γαλλίας στην κυβέρνηση αστικής διαχείρισης με το Σοσιαλιστικό Κόμμα; Τι έγινε σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στην Κύπρο με το ΑΚΕΛ; Αντίστοιχα σε μια σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής κ.λπ. Δεν ήταν, λοιπόν, αυτά τα κόμματα ένας συνασπισμός απατεώνων, που χάρη στην ατιμία τους οδηγήθηκαν τα πράγματα εκεί που οδηγήθηκαν. Ηταν το γεγονός - και γι' αυτό έχουν βαρύτατες ευθύνες - ότι υποσχέθηκαν στο λαό να διαχειριστούν τον καπιταλισμό προς όφελός του, ότι θα τον μεταρρυθμίσουν και μάλιστα στη φάση των γενικών του κρίσεων και της παρακμής του.

Εδώ βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Είναι αυταπάτη και απάτη ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να εξανθρωπιστεί. Αυτό το σύστημα δεν διορθώνεται.

Επομένως, πρέπει ο καθένας να καταλήξει και να στρέψει τα βέλη του όχι μόνο ενάντια σε αυτούς που κάθε φορά διαχειρίζονται το σύστημα, αλλά απέναντι στο ίδιο το σύστημα και σε όλους τους εκπροσώπους του, κάθε παραλλαγής, όπως κι αν εμφανίζονται. Είτε εμφανίζονται με συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο μανδύα, είτε με σοσιαλδημοκρατικό, "νεοαριστερό", εκσυγχρονιστικό κ.λπ., γιατί πρέπει να προετοιμαζόμαστε ιδεολογικά και πολιτικά για την επόμενη φάση. Να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα νέα αναχώματα του συστήματος (...).

Πολλοί μας ρωτάνε: Είναι ρεαλιστικά όσα λέτε σήμερα; Μπορούν να γίνουν πραγματικότητα; Δε βλέπετε τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος; Απαντάμε ότι είναι αναγκαίο καταρχήν να υπάρξει ένας τέτοιος δρόμος πάλης από το λαό, γιατί αν δεν έχει στο μυαλό του και στις επιδιώξεις του μια καλύτερη κοινωνία, με εργασία, δικαιώματα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ειρήνη, μια σοσιαλιστική δηλαδή κοινωνία, δε θα έχει ούτε το κουράγιο για να παλέψει με αντοχή σε αυτές τις συνθήκες της πάλης. Προτείνουμε λοιπόν και θέλουμε καλύτερα να εξηγήσουμε γιατί είναι ρεαλιστικό το ότι μπορεί να ζήσει ο κόσμος σε μια τέτοια κοινωνία. Σήμερα υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες για να ζήσει ο λαός όπως του αξίζει. Κι αυτές οι αντικειμενικές δυνατότητες προκύπτουν από το ότι ο παραγόμενος πλούτος, παρά τις συνθήκες κρίσης, στην Ελλάδα είναι τεράστιος, οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν για να υπάρξει ευημερία για τον εργαζόμενο λαό. Βεβαίως, συρρικνώθηκε η βιομηχανική παραγωγή σε σχέση με πριν την κρίση, αλλά μάλλον υπάρχουν περισσότεροι βιομήχανοι που έχουν μεταφέρει τις επιχειρήσεις τους στα Βαλκάνια και τις άλλες χώρες. Η Ελλάδα έχει τεράστιο πλούτο και δυνατότητες ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας. Εχει ορυκτό πλούτο, έχει θάλασσα, δυνατότητες ανάπτυξης της τουριστικής οικονομίας για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Εχει επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό πολύ ανεπτυγμένο, σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Πού βρίσκεται, λοιπόν, το πρόβλημα αυτής της κακοδαιμονίας, της φτώχειας και της δυστυχίας μεγάλων τμημάτων του λαού; Βρίσκεται στο γεγονός ότι τον πλούτο, τα μέσα της παραγωγής του και τους ανθρώπους που δουλεύουν για την παραγωγή του, τους εξουσιάζουν η αστική τάξη, το κεφάλαιο. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει, που πρέπει να τεθεί στην επικαιρότητα, μέσα στους αγώνες. Το ότι πρέπει να αλλάξει τάξη στην εξουσία. Δεν αρκεί να αλλάξει η μία ή η άλλη κυβέρνηση, αλλά να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη μαζί με τις συμμαχίες της.

Και γι' αυτό το λόγο η πολιτική μας πρόταση εδράζεται καταρχήν στην ανάγκη να κατακτηθεί η ενότητα και η ανάπτυξη του κινήματος, αυτό που λέμε ανασύνταξη πρώτα απ' όλα του κινήματος της εργατικής τάξης. Να δυναμώσουν τα συνδικάτα, να αποκτήσουν αυτοτέλεια από την εργοδοσία και τους εργατοπατέρες, από το κράτος και να έχουν τους δικούς τους στόχους. Να παλέψουν για τα ζητήματα αυτά μέσα στη δράση. Με άξονα την αντίθεση στα μονοπώλια, την ΕΕ, το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, να δυναμώσει η συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και την πλειοψηφία του λαού, που την αποτελούν τα τμήματα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, τα μεγάλα τμήματα των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών, που εργάζονται και δουλεύουν κι αυτοί μέσα στην αβεβαιότητα, τα μεγάλα τμήματα των μισθωτών, χαμηλότερων στρωμάτων επιστημόνων, κι εδώ έχουν ιδιαίτερο ρόλο οι καλλιτέχνες.

Να παλέψουν αυτά τα τμήματα, να αντισταθούν και να διεκδικήσουν μια άλλη εξουσία, ώστε να διαμορφωθεί μια κοινωνία, παίρνοντας υπόψη όλη την πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, με όλα τα πλεονεκτήματά του για το λαό. Δηλαδή να λειτουργήσει η κοινωνία με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, που για να το πετύχει, για να αξιοποιήσει όλους τους πόρους σε όφελος του λαού, απαιτεί τα μέσα παραγωγής να είναι κοινωνική και όχι ατομική περιουσία. Να διευθύνονται με κεντρικό σχεδιασμό και όχι να υπάρχει η αναρχία που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό. Να κατανέμονται οι πόροι, οι επιστήμονες, οι δάσκαλοι, τα σχολεία, οι γιατροί με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Αυτή η κοινωνία θα δώσει τεράστια ώθηση, θα περάσει ο λαός από την εκμετάλλευση στην απελευθέρωση των δυνατοτήτων του».