Το πλέον σίγουρο, πάντως, είναι το γεγονός, πως η μη διασφάλιση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των πανεπιστημιακών γιατρών ζημίωσε πολύμορφα το δημόσιο σύστημα υγείας και, ταυτόχρονα, προσβάλλει και τους πανεπιστημιακούς ως επιστήμονες, καθώς τους εμφανίζει πολυπράγμονες, που δεν κάνουν τίποτε «άλλο από το να εισπράττουν». (Αυτό βέβαια για κάποιες περιπτώσεις ισχύει, αλλά δε χαρακτηρίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των πανεπιστημιακών γιατρών).

Και, μπορεί το μέτρο που πήρε ο Αλ. Παπαδόπουλος να δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, ενώ εμφανίζει και τον υπουργό ως ασυμβίβαστο με τα «συμφέροντα που κατατρώγουν το σύστημα υγείας», αλλά η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Ουσιαστικά, με το νέο μέτρο «εντάσσεται στους... πανεπιστημιακούς» το εναπομείναν δημόσιο σύστημα υγείας, καθώς εισάγει τα ιδιωτικά ιατρεία στα δημόσια νοσοκομεία, γενικεύοντάς τα και για μια μεγάλη πλειοψηφία των νοσοκομειακών γιατρών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παραπέρα εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση της Υγείας.

Επιπλέον, το υπουργείο Υγείας δεν ξεκαθαρίζει και τους όρους της απομάκρυνσης, καθώς δεν έχουν εκδοθεί οι σχετικές αποφάσεις, ώστε και οι πανεπιστημιακοί να έχουν την ευθύνη της τελικής επιλογής. Ετσι, λοιπόν, μια θολή κατάσταση γίνεται ακόμα θολότερη με ακόμα πιο δυσμενείς επιπτώσεις στους χρήστες των υπηρεσιών Υγείας.