Οι αιματηρές συγκρούσεις σε Συρία και Ιράκ, που στην περίπτωση της πρώτης ξεκίνησαν το Μάρτη του 2011 με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ στο πλαίσιο της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης» και στην περίπτωση της δεύτερης με την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους το 2003, δε θα μπορούσαν να αφήσουν αμέτοχους τους δύο μεγάλους γεωπολιτικούς ανταγωνιστές Σαουδική Αραβία και Ιράν, που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να πετύχουν την κυριαρχία τους στην ευρύτερη περιοχή.

Στην επέμβαση της Συρίας, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου πρωτοστάτησαν στην ανατροπή της μη αρεστής κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ. Η κυβέρνηση και μέρος της αστικής τάξης στη Σαουδική Αραβία, όπως και σε άλλες μοναρχίες του Κόλπου, στήριξαν τις λεγόμενες αντικαθεστωτικές δυνάμεις, απ' όπου προήλθαν οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», που εκκολάφτηκαν βεβαίως νωρίτερα από τις μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών στις επεμβάσεις το 2001 στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ. Το 2014, σε συνεργασία με την Τουρκία, η Σαουδική Αραβία δημιούργησε το λεγόμενο «Στρατό Κατάκτησης» (Jaish al Fateh), ο οποίος έως τον Αύγουστο του 2015 είχε καταφέρει σημαντικές νίκες σε βάρος του συριακού στρατού. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν άρδην όταν η Ρωσία ξεκίνησε στις 30 Σεπτέμβρη 2015 την άμεση στρατιωτική αεροπορική επέμβαση στη Συρία, με πρόσκληση της κυβέρνησης Ασαντ και φυσικά για την υπεράσπιση των δικών της συμφερόντων στην περιοχή. Σήμερα, ο «Στρατός Κατάκτησης» παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, οι όποιες νίκες εξανεμίστηκαν από τις νέες επιτυχίες του συριακού στρατού, υπό την αέρος κάλυψη των ρωσικών βομβαρδιστικών.

Το Ιράν στάθηκε στο πλευρό της συριακής κυβέρνησης, στέλνοντας Ιρανούς στρατηγούς, στρατιωτικούς συμβούλους ακόμη και εθελοντές, στηρίζοντας το συριακό στρατό στα πολλαπλά πεδία μαχών, υπερασπιζόμενο βεβαίως τα συμφέροντα των δικών του μονοπωλιακών ομίλων.

Μέσα σε αυτή την αντιπαράθεση, η Σαουδική Αραβία ήταν σε συμμαχία με τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, αλλά επεδίωξε να κάνει και το δικό της λεγόμενο μουσουλμανικό συνασπισμό. Πάντως, κατάφερε να εξασφαλίσει ρόλο και στη λεγόμενη «διπλωματική διαδικασία για την εξεύρεση πολιτικής λύσης τερματισμού του πολέμου στη Συρία», που ζυμώνεται από τον περασμένο Οκτώβρη και επιταχύνθηκε εξαιτίας της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης που άλλαξε αναμφισβήτητα τα δεδομένα στα θέατρα του πολέμου. Της ανατέθηκε η σύνθεση αντιπροσωπείας μεταξύ κομμάτων της συριακής αντιπολίτευσης και ορισμένων εκ των αντικαθεστωτικών ένοπλων ομάδων που μάχονται την κυβέρνηση Ασαντ, πράγμα που επετεύχθη στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, όταν πραγματοποιήθηκε στη σαουδαραβική πρωτεύουσα, Ριάντ, τριήμερη συνάντηση συριακών πολιτικών κομμάτων και ενόπλων οργανώσεων. Εκεί, οι πολυμελείς αντιπροσωπείες κατάφεραν να συγκροτήσουν μία αντιπροσωπεία εκπροσώπησής τους στις προγραμματισμένες για τις 25 Γενάρη ειρηνευτικές συνομιλίες με τη συριακή κυβέρνηση στη Γενεύη. Το Ιράν, από την άλλη, συμμετέχει εξίσου ενεργά στην πολιτική διαδικασία εξεύρεσης λύσης τερματισμού του πολέμου στη Συρία, καθώς είναι μέλος της Διεθνούς Ομάδας Στήριξης της Συρίας, στην οποία συμμετέχουν ο ΟΗΕ, η ΕΕ, ο Αραβικός Σύνδεσμος και κάπου 17 χώρες, ενώ συγκροτεί και συμμαχία με τη Ρωσία και την κυβέρνηση του Ιράκ και το έντονο σιίτικο στοιχείο στο νότο. Η στρατιωτική υποστήριξη που πρόσφερε η Τεχεράνη στην κυβέρνηση του νυν πρωθυπουργού, Χάιντερ αλ Αμπάντι, απέναντι στις ορδές των ισλαμιστών μισθοφόρων του «Ισλαμικού Κράτους», θεωρείται από πολλούς πως απέτρεψε τα χειρότερα, όπως την κατάληψη της Βαγδάτης και του Μπαϊτζί (όπου βρίσκονται και τα περισσότερα διυλιστήρια του Ιράκ).