Η αντιπαράθεση Τεχεράνης - Ριάντ έγινε ακόμη πιο έντονη με την εξαπόλυση της δεύτερης μεγάλης ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Σ. Αραβίας στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, την Υεμένη, το Μάρτη του 2015. Λίγους μήνες πριν, οι Σιίτες Χούτι, αντιδρώντας στη μονοπώληση της εξουσίας από τους Σουνίτες αστούς, ανέτρεψαν στη Σαναά την κυβέρνηση του φιλοδυτικού Προέδρου Χάντι και εγκαθίδρυσαν δική τους εξουσία, ελέγχοντας το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, φτάνοντας μέχρι το μεγαλύτερο λιμάνι του νότου, στο Αντεν. Το Ιράν έως σήμερα αρνείται ότι συμμετέχει επίσημα και ενεργά στις εξελίξεις στην Υεμένη ή ότι υποστήριξε ενεργά τη σιιτική κοινότητα της χώρας. Ωστόσο, άλλες χώρες της περιοχής με πρώτη τη Σ. Αραβία θεωρούν πως πίσω από τις πολιτοφυλακές των Σιιτών Χούτι βρίσκεται αυτό. Εσπευσαν έτσι να εξανεμίσουν κάθε υπόνοια αύξησης της ιρανικής επιρροής στα νότια σύνορα της Σ. Αραβίας, μεταξύ άλλων και για να αποτρέψουν τον κίνδυνο εξέγερσης της σαουδαραβικής σιιτικής μειονότητας που εδράζει κυρίως στη (γεμάτη πετρέλαια αλλά λιγότερο ανεπτυγμένη) Ανατολική Επαρχία (που βρίσκεται στα σύνορα με την Υεμένη), ξεκινώντας μία (αμφίβολου αποτελέσματος) πολεμική περιπέτεια, που σε καμία περίπτωση δεν εξελίχθηκε όπως η αντίστοιχη στο Μπαχρέιν.

Σήμερα, δέκα μήνες μετά την έναρξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, η Σ. Αραβία έχει σπαταλήσει πολλές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, έχει χάσει δεκάδες στρατιώτες ξεκινώντας τον Αύγουστο χερσαία επέμβαση με δυνάμεις του δικού της στρατού και του στρατού των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, δίχως να πετύχει την αποκατάσταση της κυβέρνησης του Χάντι στην εξουσία. Παράλληλα, διέλυσε κάθε υποδομή σε μία πάμφτωχη χώρα, έσφαξε πάνω από 6.000 αμάχους, κατέστρεψε μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς (κυρίως στην πρωτεύουσα Σαναά) και αναζωπύρωσε ταυτόχρονα το λόγο ύπαρξης και δράσης τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» και της «Αλ Κάιντα» στο κεντρικό και νότιο τμήμα της χώρας. Στα μέσα του μήνα υποτίθεται πως θα ξεκινήσουν νέες ειρηνευτικές συνομιλίες. Είναι, όμως, χαρακτηριστικό ότι στα τέλη Δεκέμβρη δεν κατέστη εφικτή ούτε καν η τήρηση μίας εβδομαδιαίας εκεχειρίας (με ευθύνη κυρίως των Σαουδαράβων εισβολέων και των Αράβων και Δυτικών υποστηρικτών τους).