Οι αντιθέσεις των δύο χωρών καταγράφηκαν εξίσου έντονα και στην πρώτη ανοικτή στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στο νησιωτικό κρατίδιο του Μπαχρέιν στον Περσικό Κόλπο, κατά τις διαδηλώσεις μέρους της σιιτικής πλειονότητας απέναντι στην καταπιεστική σουνίτικη μοναρχία της δυναστείας των Αλ Χαλίφα το Μάρτη του 2011. Η επέμβαση περίπου 1.500 στρατιωτών από τη Σ. Αραβία (υπό το βοηθητικό ρόλο μερικών εκατοντάδων άλλων από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) έπνιξε στο αίμα τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, υπό την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ (που διατηρούν κοντά στην πρωτεύουσα Μανάμα μεγάλη βάση που φιλοξενεί τον 5ο Αμερικάνικο Στόλο) και αρκετών χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Η αιματηρή καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στο Μπαχρέιν άνοιξε, όπως απεδείχθη στη συνέχεια, την όρεξη της Σαουδικής Αραβίας για επεμβάσεις ευρύτερα στη «γειτονιά», την οποία στη συνέχεια προσπάθησαν να δικαιολογήσουν διαρρέοντας σε διάφορα διεθνή ΜΜΕ πως τάχα οι ΗΠΑ είχαν αποφασίσει την «αποχώρησή» τους από την ευρύτερη Μέση Ανατολή, βάζοντας πλώρη για την περιοχή της Ασίας - Ειρηνικού (και της εκεί κόντρας τους με την Κίνα...).

Στην περίπτωση του Μπαχρέιν, το σιιτικό Ιράν αρχικά έδειξε να ενδιαφέρεται για μία έμμεση πολιτική στήριξη στις διαδηλώσεις της σιιτικής πλειονότητας, αλλά στη συνέχεια απέφυγε να πάρει μέρος στην κρίση, επιδιώκοντας (όπως φάνηκε στη συνέχεια) την επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεών του με τη Δύση, ανοίγοντας πανιά για τις (αρχικά μυστικές και αργότερα δημόσιες) δαιδαλώδεις διπλωματικές διαπραγματεύσεις για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, που κατέληξε επιτυχώς τον Ιούνη του 2015 στη Βιέννη με διεθνή συμφωνία που ανέτρεψε τα έως τότε δεδομένα, προκαλώντας τις επιφυλάξεις (αν όχι αρνητικές αντιδράσεις) παραδοσιακών εταίρων των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή, όπως η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Ισραήλ. Χώρες, δηλαδή, που έχουν να χάσουν από τη δριμύτερη επαναφορά του Ιράν στο διεθνές προσκήνιο και τη γεωπολιτική σκακιέρα.