Από πρόσφατη στάση εργασίας στη «Χαλυβουργία» στο Βόλο

Το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης έφερε χιλιάδες απολύσεις, μειώσεις μισθών και μπήκαν σε εφαρμογή όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που είχαν ψηφίσει και στηρίξει, τα προηγούμενα χρόνια, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και του συστήματος (εκ περιτροπής απασχόληση, διαθεσιμότητα κ.τ.λ.).

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, τα μέλη και οι οπαδοί του Κόμματος από την αρχή της κρίσης μπήκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης για να αντιπαλέψουν τα μέτρα, να μην περάσει η αντεργατική λαίλαπα αστικών κυβερνήσεων, ΕΕ, μονοπωλίων.

Το 2010 - '11 υπήρχαν σημαντικά σκιρτήματα του εργατικού κινήματος. Εγιναν μεγάλες κινητοποιήσεις, απεργίες, συλλαλητήρια. Υπήρχαν εργασιακοί χώροι που προχώρησαν σε αγώνες είτε λόγω μη καταβολής των δεδουλευμένων είτε λόγω απολύσεων ή μειώσεων στο μεροκάματο κ.τ.λ.

Ομως, τα πράγματα στους χώρους δουλειάς λόγω της δράσης της ίδιας της εργοδοσίας, των μηχανισμών της αλλά και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι πολλές φορές δύσκολα. Κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια, οι αυταπάτες για το ρόλο των εργοδοτικών συνδικαλιστών και πολλές φορές για το ίδιο το αφεντικό και τις προθέσεις του.

Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι αυτό της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» του Μάνεση. Ενώ από τη μια πλευρά το εργοστάσιο του Ασπροπύργου βρισκόταν σε απεργία για εννέα ολόκληρους μήνες, οι εργαζόμενοι του Βόλου δεν έκαναν τίποτα ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού με τους συναδέλφους τους την εργοδοσία που τους έφερνε τα ίδια μέτρα.

Μετά από τόσα χρόνια, και αφού ο Μάνεσης έκλεισε το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο, η υποχωρητική και συμβιβαστική στάση του σωματείου έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει μείωση στις αποδοχές των χαλυβουργών, που αγγίζει το 12,5%. Εχουν μπει δύο φορές σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας ενώ τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας και η εντατικοποίηση της εργασίας είχαν ως αποτέλεσμα να γίνουν τουλάχιστον έξι εργατικά «ατυχήματα», εκ των οποίων το ένα με ακρωτηριασμό δακτύλων και ένα θανατηφόρο.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η απεργία στον Ασπρόπυργο η στάση του σωματείου και των εργοδοτικών απέναντι στο κλαδικό Συνδικάτο Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» και το ΠΑΜΕ ήταν εχθρική και επιδίωκαν με οποιονδήποτε τρόπο να αποκόψουν τους εργαζόμενους από τις ταξικές δυνάμεις. Μαζί με την εργοδοσία και όλους τους καλοθελητές στην περιοχή (ΣΕΒ, αστικά κόμματα, Τοπική Διοίκηση, ΕΚΒ, ΜΜΕ) έκαναν τα πάντα για να μην ακουστεί καμία φωνή αμφισβήτησης μέσα στη «Χαλυβουργία». Εφτασαν στο σημείο να φέρουν τα ΜΑΤ έξω από τα εργοστάσια απέναντι στους διαδηλωτές.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, και παρά τον αρνητικό συσχετισμό, αξίζει να εξετάσουμε το πώς οι δυνάμεις του ΚΚΕ συνέχισαν την παρέμβασή τους. Με ποιους τρόπους προσπαθήσαμε να ανοίξουμε δρόμους σε αυτό το σημαντικό χώρο όπως η «Χαλυβουργία», παίρνοντας υπόψη αυτά που προαναφέραμε.

Η τρομοκρατία και οι απειλές είναι ένας πάγιος τρόπος για να μη σηκώσουν κεφάλι οι εργάτες, ειδικά στις περιόδους όπου οξύνεται η ταξική πάλη. Ομως, για να πεισθούν οι εργάτες, πέρα από τον εκφοβισμό, η εργοδοσία ζύμωνε ορισμένα βασικά επιχειρήματα ώστε να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα αφού τα μέτρα έρχονταν το ένα μετά το άλλο.

Αρα, ένα πρώτο πράγμα που χρειαζόταν να λύσουμε ήταν η αντιπαράθεση με τα ιδεολογήματα που έβαζαν η εργοδοσία και οι εργοδοτικοί. Μέσα από ανακοινώσεις που μοιράζαμε στις πύλες, σε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες, σε κουβέντες με εργαζόμενους προσπαθούσαμε να απαντήσουμε συστηματικά στα εξής:

Α) Ποιοι κλείνουν τα εργοστάσια, πώς λειτουργεί η καπιταλιστική παραγωγή, γενικεύοντας την πείρα από την κατάσταση στο μέταλλο στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Β) Οτι για τη μείωση του μισθού δε φταίει το ακριβό ρεύμα, όπως λέει ο Μάνεσης. Οτι είναι λάθος οι εργαζόμενοι να πιέσουν π.χ. την κυβέρνηση γι' αυτό το στόχο, δηλαδή να παλέψουν με ξένες σημαίες για τα κέρδη του αφεντικού τους.

Γ) Οτι η «υπεύθυνη στάση» του σωματείου δεν βγήκε τελικά σε καλό. Οτι το Συνδικάτο του Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» επιβεβαιώθηκε για τη θέση του να στηρίξει την απεργία στον Ασπρόπυργο. Οτι αν ακολουθούσαν και οι ίδιοι τους συναδέλφους τους τα πράγματα σήμερα θα ήταν διαφορετικά.

Το δεύτερο που έπρεπε πάση θυσία να κρατηθεί ήταν η σταθερότητα και η επιμονή στην παρέμβασή μας στο χώρο με κάθε αφορμή. Ηταν στοίχημα να μην περάσει η απογοήτευση στις γραμμές μας, η λογική της παραίτησης από την παρέμβαση σε αυτόν το χώρο. Είτε μπροστά σε μία απεργία είτε με την αφορμή μιας εκδήλωσης είτε μπροστά στις εξελίξεις στον ίδιο το χώρο προσπαθούσαμε να περάσουμε τις θέσεις μας, τη γραμμή του ταξικού κινήματος. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διοχετεύαμε τη φωνή του Κόμματος και του ΠΑΜΕ μέσα στο εργοστάσιο και αυτό από μόνο του όσο και να μη φαινόταν άμεσα είναι μια σημαντική δουλειά που δεν πρέπει να την υποτιμάμε.

Μια τρίτη πλευρά είναι ότι συμβάλαμε σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε ζητήματα που είχαν να κάνουν με τη «Χαλυβουργία» και τις εξελίξεις στο εργοστάσιο.

Π.χ.: Στηρίξαμε τη διοργάνωση συλλαλητηρίων συμπαράστασης στους εργαζόμενους στη «Χαλυβουργία» όταν η εργοδοσία προχώρησε στην εκ περιτροπής εργασία. Αναδείξαμε τις παρεμβάσεις του κλαδικού Συνδικάτου στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία κάναμε πράξη αυτό που λέγαμε στους χαλυβουργούς, ότι θα είμαστε στο πλευρό τους, ότι μόνο όλοι μαζί θα παλέψουμε την επίθεση της εργοδοσίας και της εκάστοτε κυβέρνησης.

Τέταρτο ζήτημα είναι ότι κάθε φορά, αναλόγως και με τα γεγονότα, ανοίγαμε τα ζητήματα που είχαν να κάνουν με τη χαλυβουργία σε όλο τον κλάδο του Μετάλλου, στα υπόλοιπα εργοστάσια της Μαγνησίας, σε όσα σωματεία και εργασιακούς χώρους μπορούσαμε να φτάσουμε, αναδείξαμε το ζήτημα στις γειτονιές, στηρίξαμε πρωτοβουλίες των Λαϊκών Επιτροπών. Με αυτόν τον τρόπο γενικεύαμε την πείρα, αναδεικνύαμε τις ευθύνες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, πιέζαμε το ίδιο το σωματείο και την εργοδοσία.

Ετσι, λοιπόν, πέρα από την περίοδο του εννιάμηνου ηρωικού αγώνα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο, που το θέμα είχε πάρει άλλες διαστάσεις, ανοίξαμε, με τον τρόπο που προαναφέρθηκε, το ζήτημα που είχε δημιουργηθεί με το ραδιενεργό υλικό που είχε εντοπιστεί στο εργοστάσιο και το πόσο βλαβερό ήταν για τους εργάτες αλλά και για όλους τους κατοίκους του Βόλου. Προχωρήσαμε σε ανοιχτή εκδήλωση με τη συμμετοχή επιστημόνων, φορέων και σωματείων, κάνοντας μια σημαντική παρέμβαση στην πόλη.

Αυτά τα χρόνια έγινε προσπάθεια η δράση μας να συμβάλει ώστε να βοηθήσουμε τους χαλυβουργούς να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα μέσα από την ίδια τους την πείρα και να βάλουμε σε κίνηση ένα κομμάτι τους.

Σήμερα, ενώ ακόμα σε ένα μέρος των εργατών υπάρχει η καχυποψία, το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό. Στις στάσεις εργασίας που έγιναν υπό την πίεση των εργαζομένων τα ταξικά σωματεία της περιοχής έδειξαν την έμπρακτη συμπαράστασή τους και έγιναν καλοδεχούμενα.

Ενα άλλο ενδεικτικό είναι ότι στην τελευταία Γενική Συνέλευση της «Χαλυβουργίας», όταν σηκώθηκε ένας εργαζόμενος που δούλευε στον Ασπρόπυργο για να πει ότι αν γίνουν αγώνες θα γίνουν τα ίδια που έγιναν εκεί, πήρε αποστομωτική απάντηση από πολλούς.

Μπροστά μας έχουμε την απεργία στις 12 του Νοέμβρη. Είναι ανάγκη να υπάρχει γενικός ξεσηκωμός αφού τα νέα μέτρα είναι φωτιά. Σε χώρους όπως η «Χαλυβουργία» πρέπει να γίνει δουλειά ώστε να μην πάει κανένας για μεροκάματο. Δεν πρέπει να περάσουν η απογοήτευση και η μοιρολατρία, όπως θέλουν κυβέρνηση και εργοδότες. Πρέπει να αναδείξουμε ότι ο αγώνας, η πάλη φέρνει αποτελέσματα και όχι η αναμονή ή η στάση υποταγής. Οι χαλυβουργοί με τις πρώτες στάσεις εργασίας που έκαναν πίεσαν τον Μάνεση να κάνει λίγο πίσω. Ανοίγοντας σωστά την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό να επιμείνουμε και πάνω στο πλαίσιο των αιτημάτων, να μετρήσουμε αποτελέσματα στο να βγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα από τους εργαζόμενους αλλά και να μετρηθούν βήματα στην οργάνωση της πάλης τους.