Από παλιότερη κινητοποίηση στη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία «Πεζό - Σιτροέν»

Την ανάγκη να προχωρήσουν «οι μεταρρυθμίσεις με διάλογο», δηλαδή να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές ανατροπές μέσα από τον εκβιασμό και την αρπαγή της συναίνεσης του λαού, υπερασπίστηκε χτες ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, μιλώντας στην ετήσια συνάντηση των «κοινωνικών εταίρων» που οργανώνει η κυβέρνηση.

Πρόκειται για την 4η τέτοια συνάντηση (με τον τίτλο «Κοινωνική Συνδιάσκεψη») που οργανώνεται από το 2012, όταν δηλαδή η εκλογή του - κατά πολλούς - «αριστερού» Ολάντ έδωσε νέα ώθηση στους μοχλούς ανάπτυξης της «κοινωνικής ειρήνης», δηλαδή της υποταγής των εργατών και των οργανώσεών τους, ώστε όχι μόνο να μην αντιπαλεύουν, αλλά και να στηρίζουν τα σχέδια του γαλλικού κεφαλαίου.

Η χτεσινή συνάντηση έγινε σε μια περίοδο που αφενός η κυβέρνηση μεθοδεύει την κλιμάκωση της επίθεσης, ιεραρχώντας το περαιτέρω χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων, του σταθερού ωραρίου κ.τ.λ., αφετέρου η μεγαλοεργοδοσία γίνεται όλο και πιο επιθετική, εξαιτίας της όξυνσης του ανταγωνισμού με άλλες μερίδες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.

Σ' αυτή τη βάση, κρίνεται καθημερινά επιτακτική η πάλη για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, δεδομένου του επικίνδυνου για τα εργατικά συμφέροντα ρόλου των σημερινών συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αυτό φάνηκε, για παράδειγμα, στη συμφωνία που υπέγραψαν συνδικάτα όπως η CFDT (πιο κοντά στους Σοσιαλιστές), CFE-CGC (Συνομοσπονδία των Διευθυντικών Στελεχών) και CFTC (Γαλλική Συνομοσπονδία Χριστιανών Εργαζομένων) με τη Συνομοσπονδία Γάλλων Εργοδοτών (MEDEF), που εξασφάλισε η κυβέρνηση ως προς το χτύπημα των επικουρικών συντάξεων, θεσπίζοντας ουσιαστικά ένα σύστημα «ποινών» για όσους αρνούνται να μείνουν στην παραγωγή. Καταψήφισαν η CGT (κοντά στο Γαλλικό ΚΚ), δηλώνοντας ότι «θα πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι» και ότι η συμφωνία αυτή «αλλάζει εντελώς την αρχιτεκτονική του συστήματος επικουρικής ασφάλισης» και η FO (πιο κοντά στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά).

Οπως προκύπτει από δημοσιεύματα, από το 2019 και μετά, ένας εργαζόμενος που έχει συμπληρώσει τις προϋποθέσεις για πλήρη σύνταξη (π.χ. για τους γεννηθέντες το 1957 αυτές είναι τα 62 έτη και 41,5 χρόνια εισφορών) θα μπορεί να «επιλέγει» μεταξύ του να συνεχίζει να δουλεύει και του να συνταξιοδοτείται με σύνταξη μικρότερη κατά 10% για τουλάχιστον 2 χρόνια. Οποιος παρατείνει τον εργασιακό του βίο 1, 2 ή 3 επιπλέον έτη, θα παίρνει ένα «είδος» μπόνους που μπορεί να ξεκινά από 10%. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι όσο οι ευρύτερες ανατροπές συμπιέζουν συνολικά τις συντάξεις και τα Ταμεία, τόσο θα μεγαλώνει και η πίεση στους εργαζόμενους να μένουν στην παραγωγή, ανεξάρτητα από τις συνέπειες που θα έχει για τον οργανισμό τους η διαρκής επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Γι' αυτό και οι ισχυρισμοί περί «επιλογής» είναι κάλπικοι, αφού η πραγματικότητα αναγκάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν όλο και περισσότερα χρόνια, αρκετές φορές ακόμα και αφού έχουν βγει στη σύνταξη. Προς το παρόν, βέβαια, τα κυβερνητικά σχέδια φέρονται να μην αφορούν τους λεγόμενους «χαμηλοσυνταξιούχους», ωστόσο είναι καθαρό ότι η στρατηγική και της σημερινής αστικής κυβέρνησης της Γαλλίας είναι αντιλαϊκή και η κλιμάκωση της επίθεσης είναι απαραίτητη για να στηριχτεί η θέση της γαλλικής πλουτοκρατίας που πιέζεται, στο φόντο της συνεχιζόμενης αναιμικής ανάκαμψης.