Για να κατανοηθεί το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης για λογαριασμό του κεφαλαίου, πρέπει να επισημανθεί το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω μέτρα λειτουργούν σωρευτικά. Σε αυτό το πλαίσιο, τα πρόσθετα αντιλαϊκά «πακέτα» της κάθε χρονιάς, και φυσικά αυτά που θα ακολουθήσουν στα πλαίσια του τρίτου μνημονίου, έρχονται να προστεθούν πάνω στα προηγούμενα. Εξ ου και ο ισχυρισμός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ότι το δικό της μνημόνιο είναι... καλύτερο, γιατί έχει πιο «ήπια προσαρμογή», αποτελεί μια ακόμα μεγάλη απάτη, καθώς τα αντιλαϊκά μέτρα του νέου μνημονίου αθροίζονται στα μέτρα των προηγούμενων δύο!

Η σούμα των πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων (περικοπών δαπανών και αύξησης της φοροληστείας) μέχρι το τέλος του 2014 ανεβαίνει στα 63 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2009, δηλαδή πριν από αυτά που ήδη ίσχυαν κατά την «έναρξη» της μνημονιακής περιόδου.

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, το «πρωτογενές έλλειμμα» στο τέλος του 2009 ήταν 24,26 δισ. ευρώ και για το 2014 εμφανίζεται «πρωτογενές πλεόνασμα» της τάξης των 3 δισ. ευρώ. Συνολικά, η αντιλαϊκή «προσαρμογή» έφτασε στα 27,3 δισ. ευρώ και αντιστοιχεί στο 43% των αντιλαϊκών μέτρων της περιόδου 2010-2014.

Ως ποσοστό του ΑΕΠ, η μεγαλύτερη κλιμάκωση καταγράφεται στο έτος 2011, με «παρεμβάσεις» που έφτασαν στο 8,8% του ΑΕΠ της ίδιας χρονιάς. Υπενθυμίζεται ότι στην ίδια χρονιά είχε ξεκινήσει στα «γεμάτα» η συζήτηση για το «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους από τον ιδιωτικό τομέα (PSI). Μετά το «κούρεμα» και την αναδιάρθρωση (2012), η μεγάλη μάζα του κρατικού χρέους πέρασε στα κράτη της Ευρωζώνης και βέβαια στο ΔΝΤ. Παράλληλα, τροφοδοτήθηκε και από τις δυο προηγούμενες δανειακές συμβάσεις και από τα μνημόνια που τις συνόδευσαν.

Και βέβαια, η όποια μελλοντική «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους (επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων), αποκλειστικά από την πλευρά της Ευρωζώνης, θα συνοδευτεί και με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Κάθε άλλο παρά τυχαία, η επίσημη συζήτηση γύρω από τον τρόπο «ελάφρυνσης» αναμένεται να ξεκινήσει μετά τον Οκτώβρη, αφού προηγουμένως ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση του τρίτου στη σειρά μνημονίου (2015-2018).

Σε σχέση με το νέο μνημόνιο, ήδη εκτιμάται από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (σύμφωνα με την έκθεση από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) ότι η πρώτη δέσμη από τους εφαρμοστικούς του νόμους, με τα δημοσιονομικά μέτρα της βίαιης προσαρμογής θα οδηγήσει:

-- Σε πρόσθετα κρατικά έσοδα, από την απογείωση της φοροληστείας μέσω του ΦΠΑ στα 2,4 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, ενώ συνολικά η παραπέρα διόγκωση των φόρων οδηγεί σε πρόσθετα έσοδα περίπου 3,2 δισ. ευρώ.

-- Τα ποσά από την αύξηση των εισφορών τόσο στις κύριες όσο και στις επικουρικές συντάξεις φτάνουν στα 854 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση.

Για την ώρα, η αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου ξεκινά με πρόσθετα ποσά ύψους πάνω από 4 δισ. ευρώ το χρόνο, τα οποία θα πολλαπλασιάζονται στην πορεία, σε συνδυασμό βέβαια και με την κλιμάκωση των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

Αμέσως μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από το κόμμα ή τα κόμματα που θα βρεθούν στο «τιμόνι» της κυβερνητικής διαχείρισης, θα ξεκινήσει το μπαράζ με τα νέας κοπής προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα. Ανάμεσα σε αυτά, η απογείωση της φοροληστείας απέναντι στους φτωχούς αγρότες, οι νέες «παρεμβάσεις» στο Ασφαλιστικό, στις συντάξεις, στη φορολογία μισθωτών και συνταξιούχων, οι παραπέρα περικοπές κρατικών κονδυλίων, ακόμη και για το επίδομα θέρμανσης λαϊκών νοικοκυριών, και ...έπεται συνέχεια.

Και βέβαια, σε ισχύ μέχρι κεραίας θα παραμείνουν τα αντιλαϊκά μέτρα με «απόδοση» ύψους 63 δισ. ευρώ, που πάρθηκαν στο πλαίσιο του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου. Πάνω σε αυτά έρχονται πλέον να προστεθούν και αυτά της «επόμενης μέρας»...

Παραπέρα, με απόλυτα δεδομένες τις τρανταχτές «αστοχίες» που εμφανίζονται στην εκτέλεση των αντιλαϊκών στόχων του κρατικού προϋπολογισμού, είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσουν με τη διάλυση και κατάργηση κάθε είδους κοινωνικών επιδομάτων - ανεργίας, ΕΚΑΣ, πολυτεκνικά, προνοιακά, φοιτητικά κ.ά. - με τον αποκλεισμό από αυτά εκατοντάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών, μέσα από την εφαρμογή εξευτελιστικών εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων, τέτοιων που να ανταποκρίνονται στις σημερινές νόρμες της μαζικής φτώχειας και εξαθλίωσης.