ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνδικαλισμός στην υπηρεσία του συστήματος

Απαιτούμε την αποκατάσταση των αδικιών των μνημονίων» είναι το σύνθημα με το οποίο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καλεί τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Από την αντιμνημονιακή ρητορεία, η συνδικαλιστική πλειοψηφία ζητάει τώρα να αρθούν οι «αδικίες» που περιέχονται σε αυτά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν και «δίκαια» μέτρα στα αντιλαϊκά μνημόνια, που πρέπει να εφαρμοστούν.

Λέει κι άλλα η ΓΣΕΕ στη διακήρυξή της για την κινητοποίηση που οργανώνει με αφορμή τη ΔΕΘ. Ορίστε ένα παράδειγμα: «Ολα αυτά που ζητούνται να εφαρμόσει η χώρα μας, εκτός του ότι καταστρέφουν την πραγματική της οικονομία, η οποία με τις τράπεζες κλειστές και με τον έλεγχο των κεφαλαίων έχει ήδη πληγεί ανεπανόρθωτα, ρίχνουν στον Καιάδα τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, που πίστεψε και απαίτησε μια διαφορετική οικονομική πολιτική».

Και σε άλλο σημείο: «Η "ηγεμονία" των αγορών και η δυσκαμψία των "εταίρων" και δανειστών μας, οι ιδεοληψίες και οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, επικράτησαν και επέβαλλαν ξανά τις τιμωρητικές και εξοντωτικές πρακτικές, απομακρύνοντας ολοένα και περισσότερο την έξοδο από την κρίση».

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία συμπλέει πρόθυμα με την προπαγάνδα που λέει ότι η κυβέρνηση εκβιάστηκε για να αποδεχτεί το τρίτο μνημόνιο και ότι της επιβλήθηκε «απ' έξω». Αρα, αθώα του αίματος η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που συνεχίζονται και εντείνονται. Αθώα του αίματος όμως και η ντόπια πλουτοκρατία, η οποία, παραμονές της υπογραφής του μνημονίου, ζητούσε «εν χορώ» να κλείσει η συμφωνία, αναγνωρίζοντας τα αναπτυξιακά οφέλη που θα μπορούσε να αποκομίσει από την πλειοψηφία των μέτρων που περιέχει.

Επιπλέον, η ΓΣΕΕ ανησυχεί για τις συνέπειες του μνημονίου και των capital controls στην «πραγματική οικονομία», δηλαδή στους καπιταλιστές και στις επιχειρήσεις τους, συντασσόμενη μαζί τους στην κριτική που ασκούν στην κυβέρνηση για τις λεγόμενες «υφεσιακές» πλευρές της δανειακής συμφωνίας. Με τα ίδια επιχειρήματα, οι βιομήχανοι του Μετάλλου βγάζουν μαζικά στην ανεργία τους μεταλλεργάτες και από την άλλη εκβιάζουν για νέα προνόμια και απαλλαγές που θα θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητά τους.

Ούτε μια αράδα δεν υπάρχει στην ανακοίνωση της ΓΣΕΕ για το κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους, τα οφέλη που αποκομίζουν από τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα και το όργιο που έχουν εξαπολύσει στους τόπους δουλειάς σε βάρος των εργαζομένων, αξιοποιώντας το αντεργατικό οπλοστάσιο της ΕΕ και των ψηφισμένων νόμων στην Ελλάδα. Ούτε μια λέξη για τους βιομηχάνους, οι οποίοι έβγαλαν ανακοίνωση τις προάλλες για να πουν ότι «η μόνη προϋπόθεση για ταχεία έξοδο της χώρας από το μνημόνιο δεν μπορεί παρά να είναι η εφαρμογή του» και ότι «η υλοποίηση του προγράμματος a la carte (...) μπορεί πολύ σύντομα να προκαλέσει καταιγίδα αρνητικών εξελίξεων».

Παρατηρεί ακόμα η ΓΣΕΕ: «Δυστυχώς, οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για αλλαγή του μείγματος της οικονομικής πολιτικής, για μέτρα δίκαια που θα επούλωναν τις πληγές των προηγούμενων μνημονίων, έγιναν λόγια χωρίς αντίκρισμα και μάλιστα αντικαταστάθηκαν με μια νέα επώδυνη συμφωνία, μ' ένα νέο επαχθέστερο μνημόνιο, το 3ο σε πέντε χρόνια».

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, που προεκλογικά συνέβαλλε στον αποπροσανατολισμό του λαού, διαφημίζοντας κι αυτός σαν διέξοδο το «άλλο» μείγμα διαχείρισης και την κυβερνητική εναλλαγή, πάει να βγάλει την ουρά του απ' έξω. Στόχος είναι να διασωθούν σαν δύναμη χειραγώγησης των εργαζομένων, σταθερά στην υπηρεσία του συστήματος.

Στην ίδια ανακοίνωση, η ΓΣΕΕ προβλέπει ότι «η καταστροφική πορεία της χώρας θα συνεχιστεί» και παραθέτει στοιχεία από την έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, σύμφωνα με τα οποία: «Το ποσοστό της μερικής απασχόλησης αυξήθηκε σημαντικά από περίπου 6% επί του συνόλου της απασχόλησης το 2009 κοντά στο 10% το 2014. Οι νέες επιχειρησιακές ΣΣΕ προέβλεπαν στην πλειονότητά τους δραστική μείωση των αποδοχών της τάξης του 10 - 40% από τα επίπεδα που καθόριζαν οι κλαδικές, οι ομοιοεπαγγελματικές ή οι παλαιότερες επιχειρησιακές συμβάσεις».

Δε λέει, όμως, η ΓΣΕΕ ότι όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας τραβούσαν την ανηφόρα, η ίδια υπέγραφε ΕΓΣΣΕ με αυξήσεις 0,66 και 0,77 ευρώ την ημέρα, για να διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, ρίχνοντας στα τάρταρα το εργατικό - λαϊκό εισόδημα. Ούτε βέβαια λέει ότι οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, για τις οποίες χύνει κροκοδείλια δάκρυα, έχουν και τη δική της σφραγίδα, είτε μέσα από τη στήριξη των «κοινωνικών διαλόγων» που κατέληξαν σε νόμους αποσάθρωσης των εργασιακών σχέσεων, είτε με απευθείας στήριξη αυτών των νόμων.

Η συμβολή της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην υπονόμευση των εργατικών - λαϊκών αγώνων, στην καλλιέργεια στάσης αναμονής και ανοχής σε αντιλαϊκά μέτρα και κυβερνήσεις, επιβεβαιώθηκε παταγωδώς την περίοδο της κρίσης, στοίχισε και στοιχίζει στο κίνημα. Πραγματική διέξοδος για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση και ήττα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Π.