Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι δεν πρέπει να δίνουμε άλλο χώρο και χρόνο. Από αυτήν τη στάση έχουμε καεί στο χυλό όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς οι ανατροπές στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, δεν κόπασαν ποτέ. Κάθε αντιασφαλιστικός νόμος ενδυνάμωνε τους προηγούμενους χωρίς να τους καταργεί.

Κριτήριο και για τη νέα κυβέρνηση είναι η «αντοχή της οικονομίας», δηλαδή τι χωράει μέσα σε αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Τα τελευταία χρόνια, το κεφάλαιο, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις, έκαναν αλυσιδωτές και συνεχείς επιθέσεις στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Οι πολιτικές αυτές έφεραν αύξηση των απαιτούμενων χρόνων υπηρεσίας, αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων.

Στα τελευταία χρόνια, με έξι διαφορετικούς νόμους, οι συνταξιούχοι είδαν τη σύνταξή τους να μειώνεται από 14,3% οι χαμηλότερες, έως και 40% ανάλογα με το ύψος τους. Το 2013 σε σχέση με το 2009, οι συνταξιούχοι των ταμείων κύριας και επικουρικής σύνταξης που ανήκουν στο υπουργείο Εργασίας πήραν 5 δισ. 67 εκ. λιγότερα από το 2009. ενώ ο αριθμός τους έχει αυξηθεί.

Οι συνεχόμενοι αντιασφαλιστικοί νόμοι έπληξαν παράλληλα την Υγεία, την Περίθαλψη, τα ΒΑΕ, την προστασία από εργατικό ατύχημα. Η πρόσφατη τραγωδία στα ΕΛΠΕ, το νέο εργοδοτικό έγκλημα, είναι καμπανάκι που πρέπει να ταρακουνήσει όλους τους εργαζόμενους όχι μόνο στο συναίσθημα της στεναχώριας, αλλά κυρίως της οργής, του ταξικού μίσους απέναντι στους εκμεταλλευτές μας, απέναντι στην πολιτική που, μπροστά στα κέρδη, δεν υπολογίζει τη ζωή του εργάτη.

Οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι έως σήμερα κυβερνήσεις τους θέλουν να τελειώνουν με το σημερινό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Δεν το κρύβουν. Το διατυπώνουν φανερά όπως στην πρόσφατη συνέλευση του ΣΕΒ την προηγούμενη βδομάδα. Προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα καινούριο μοντέλο «κάλυψης» των εργαζομένων από τις ιδιωτικές ασφαλίσεις και για όσους δεν μπορούν να την έχουν - για τους πιο φτωχούς - να προβλεφτεί μια ελάχιστη σύνταξη προνοιακού χαρακτήρα.

Προκειμένου να κερδίσει χρόνο η νέα συγκυβέρνηση, όχι μόνο παραμυθιάζει το λαό, αλλά συγχρόνως επιτίθεται στο ταξικό κίνημα, για να βρει άλλοθι. Μας χρεώνει ότι δεν στηρίζουμε τις αντιλαϊκές αποφάσεις και τα νέα μνημόνια, τις νέες συμφωνίες που δήθεν διαπραγματεύονται σκληρά.

Το Ασφαλιστικό δεν είναι θέμα ειδικών. Αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια. Με την έννοια αυτή δεν μπορεί να υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση που δεν ασχολείται με αυτές τις πλευρές, που δεν εξειδικεύει, που δεν υπάρχει ευθύνη στο ΔΣ για να παρακολουθεί τις εξελίξεις, να παρεμβαίνει όπου και όπως χρειάζεται.

Κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, κάθε σωματείο, κάθε σύλλογος έχουν καθήκον να ασχολούνται από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο, από το ένσημο και την ανασφάλιστη εργασία, μέχρι το πιο σύνθετο μέτρο ασφάλειας στα εργοστάσια και στους εργασιακούς χώρους, από τις περικοπές στις συντάξεις έως την προστασία της μητρότητας. Τίποτα, που αφορά τη ζωή του εργάτη είτε μέσα στο χώρο δουλειάς είτε έξω από αυτόν, δεν πρέπει να είναι ξένο για εμάς.

Με την έννοια αυτή, καλούμε τις συνδικαλιστικές, τις νεολαιίστικες, τις συνταξιουχικές οργανώσεις, τους συλλόγους γυναικών, τους συλλόγους των επαγγελματοβιοτεχνών και της φτωχής αγροτιάς να οργανώσουν την πάλη τους, να φέρουν το ζήτημα του Ασφαλιστικού μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις γενικές συνελεύσεις, στις συζητήσεις με τον εργαζόμενο λαό. Να μην περάσει το σκοτάδι στις διεκδικήσεις μας, να φωτιστεί η διέξοδος και ο δρόμος της σύγκρουσης και των αγώνων, για να μην περάσει η παγίωση της εξαθλίωσης στη ζωή μας.