Η μεγάλη ανεργία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τα τσακισμένα μεροκάματα, η ανασφάλιστη εργασία επιδείνωσαν την κατάσταση στο ασφαλιστικό σύστημα, αλλά δεν αποτελούν την πηγή των προβλημάτων. Είναι παράγωγα και αποτελέσματα της ίδιας πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό προς όφελος των μονοπωλίων, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και ενιαία πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, εκτιμάται πως κάθε μονάδα που αυξάνεται η ανεργία, αφαιρεί εισφορές τουλάχιστον 250 εκατ. ευρώ κατ' έτος από το ασφαλιστικό σύστημα. Αντίστοιχα η μείωση των μισθών εκτιμάται πως αφαιρεί 150 εκατ. ευρώ, οι ευέλικτες και προσωρινές μορφές απασχόλησης καθώς και τα πεντάμηνα κακοπληρωμένα προγράμματα εκτιμάται πως στερούν εισφορές 2 δισ. ευρώ κατ' έτος από το σύστημα.

Τα παραπάνω νούμερα δεν είναι ψεύτικα. Φυσικά και ισχύουν! Ομως, έχουμε στραμπούληγμα της λογικής όταν γίνεται επίκληση των παραπάνω στοιχείων για να αιτιολογηθεί νέα παρέμβαση στο ασφαλιστικό σύστημα. Διότι εδώ βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή η λαϊκή ρήση «και κερατάς και δαρμένος». Και τσακισμένος από την ανεργία, πνιγμένος σε πληθώρα ελαστικών σχέσεων εργασίας με μεροκάματα πείνας ο εργαζόμενος και εκτεθειμένος στον κίνδυνο, χωρίς μέτρα προστασίας, με υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας και πετσοκομμένες συντάξεις.

Ο,τι τέχνασμα και αιτιολογία χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τα βάρβαρα μέτρα που έρχονται, δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς τόσο κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους όσο και όταν βγαίνουν εκτός παραγωγής. Δεν μπορεί η αξιοπρέπειά τους να καθορίζεται από τους δείκτες και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, από τις επενδύσεις, από τζογαρίσματα.

Τα προηγούμενα χρόνια, με τη δικαιολογία της κρίσης επιταχύνθηκαν αντιασφαλιστικά μέτρα που σχεδιάζονταν χρόνια. Το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις έδωσαν ισχυρά πλήγματα στο Ασφαλιστικό και σειρά πήρε η σημερινή κυβέρνηση, η οποία συζητά ανοιχτά πλέον για νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα. Παρά το μικρό διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία, δεν προήλθε από παρθενογένεση. Εχει δώσει διαπιστευτήρια όλα αυτά τα χρόνια είτε ως αντιπολίτευση του 4% είτε του 25%.

Ο προσανατολισμός στα επαγγελματικά ταμεία, τα πάρε - δώσε με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές, οι συνεχείς δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος δείχνουν όχι μόνο τις τάσεις αλλά πλέον αποτυπώνονται καθαρά και στις πράξεις. Οι νέες ανατροπές που θα φέρει η κυβέρνηση, προετοιμάζονται με μακρόχρονο σχέδιο και μεταβατικά διαστήματα, προσπαθώντας να κοροϊδέψει τους εργαζόμενους ώστε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες εκλογικές και πολιτικές απώλειες.

Η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, η νέα συμφωνία στο EuroWorking Group της 8ης Απρίλη και φυσικά η πρόσφατη κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ αποτελούν τη βάση για το νέο μνημόνιο, τη βάση για τις νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές το επόμενο διάστημα. Πίσω από τα παραπλανητικά συνθήματα για το τέλος της λιτότητας, παραμένουν άθικτα σχεδόν όλα τα μνημονιακά αντιασφαλιστικά μέτρα.

Βασικές ρυθμίσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων, που καθορίζουν την Κοινωνική Ασφάλιση σε βάθος 50ετίας, μένουν ανέγγιχτες. Από τη στιγμή που δε δέχεται πλήγμα ο βασικός πυρήνας που προκαλεί αντεργατικούς νόμους και μνημόνια, όταν δεν κεντράρουν οι προτάσεις στην αποκατάσταση των απωλειών και στην κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, αλλά η κυβέρνηση στέκεται σε προπαγανδιστικά τρικ που έχουν στόχο να προκαλέσουν σύγχυση, οι εργαζόμενοι πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα.

Η προκλητική εξαπάτηση των εργαζομένων και των συνταξιούχων από τη νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να περάσει αναπάντητη. Η προεκλογική υπόσχεση για κουτσουρεμένη 13η σύνταξη, που θα δινόταν με εισοδηματικά κριτήρια και στην ουσία δεν ήταν κάτι περισσότερο από το επίδομα - ψίχουλο της κοινωνικής αλληλεγγύης που έδινε η προηγούμενη συγκυβέρνηση, μεταφέρεται στο αόριστο μέλλον, όπως παράλληλα εκεί μεταφέρθηκε και η υπόσχεση για τα 751 ευρώ στον κατώτερο μισθό.

Αντιστοίχως προκλητικός είναι και ο σχεδιασμός για τη ρήτρα του μηδενικού ελλείμματος, ένας μηχανισμός μνημονιακού νόμου, που στοχεύει στη μείωση των συντάξεων, που αντί για κατάργηση, οδεύει προς αναστολή.

Η συγκυβέρνηση προσπαθεί να αντιστρέψει τη λογική και να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα της, όταν λέει πως ο λαός μας δε θα επιβαρυνθεί με νέα μέτρα, με νέες μειώσεις, νέα χτυπήματα. Πέρα από το γεγονός πως συνειδητά λέει ψέματα αφού το νέο μνημόνιο είναι προ των πυλών, προσπαθεί να τινάξει από πάνω της τις ελπίδες που επένδυσαν χιλιάδες εργάτες - κακώς λέμε εμείς - στα συνθήματα της κατάργησης όλων των αντεργατικών νόμων, των μνημονίων κ.ο.κ.

Με αυτά τα συνθήματα υφάρπαξε τις ψήφους εργατικών - λαϊκών οικογενειών, με αυτό το στίγμα έβαζε εμπόδια στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος καθώς για κάθε πρόβλημα, λύση θα ήταν η κυβέρνηση της αριστεράς. Οσο παραμένουν οι νόμοι που προώθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τόσο περισσότερο επιδεινώνεται, μέρα με τη μέρα, η ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.