Η περιοδεία ολοκληρώθηκε με μαζική εκδήλωση - ομιλία στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου, αποσπάσματα της οποίας δημοσιεύουμε στο σημερινό «Ριζοσπάστη»:

Οσο περνά ο καιρός, όλο και πολλαπλασιάζονται οι φωνές εργατών, φτωχών επιχειρηματιών, αγροτών που μας λένε ότι σε πολλά πράγματα έχουμε δίκιο, ότι έχουμε επιβεβαιωθεί, ότι είμαστε έντιμοι και παλεύουμε για τα λαϊκά προβλήματα - μπορεί να έχουν και παρατηρήσεις - αλλά ότι αυτά που λέμε δεν μπορούν να γίνουν. Αλλοι που πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν, δεν είναι αποφασισμένοι να βάλουν μπροστά τις μαχητικές ικανότητες και το μυαλό που διαθέτουν, ενώ άλλοι είναι μπερδεμένοι.

Πώς μπορεί ο λαός να δει τα πράγματα πιο καθαρά και να αποκτήσει εμπιστοσύνη στη δύναμή του κόντρα σε όλα αυτά που ακούει και τον οδηγούν στο ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα; Μόνο όταν συμμετέχει στον αγώνα, στην ταξική πάλη σαν εργάτης, σαν υπάλληλος ή σαν σύμμαχος με την εργατική τάξη. Το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η απόκτηση προσωπικής πείρας μέσα από το συλλογικό αγώνα.

Καταρχήν, εμείς δεν κρίνουμε την κυβέρνηση συγκρίνοντάς τη με τη ΝΔ. Κρίνουμε τα πράγματα με βάση τα οξυμένα, δυσβάσταχτα προβλήματα και τις δυνατότητες της χώρας, κάτω από άλλες πολιτικές προϋποθέσεις, να εξασφαλίσει στο λαό μια καλύτερη ζωή. Δεν κάνουμε καν αυτό που κάνει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε πολλά και τώρα δυσκολεύεται να κάνει «πίσω». Αλλωστε, προεκλογικά λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ψίχουλα και αποκαλύπταμε ότι είχε ορισμένα παραπλανητικά συνθήματα που δεν επρόκειτο να κάνει τίποτα από αυτά.

Κρίνουμε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με βάση το πρόγραμμά του που ήταν καθαρό. Ελεγε ότι θα παλέψει για την επανεκκίνηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και δεν υποσχέθηκε ότι θα αποκαταστήσει τις απώλειες των περασμένων χρόνων. Δεν τον κατηγορούμε ότι άλλα έλεγε και άλλα έκανε, αφού κάνει αυτά που έλεγε. Η διαφορά είναι ότι έχει δημιουργήσει ένα κλίμα ότι ξηλώνει τα μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης. Καθυστέρησε τις διαπραγματεύσεις, ώστε να δημιουργήσει κλίμα προσδοκίας, ώστε όταν κάνει το μεγάλο συμβιβασμό να μπερδέψει ακόμα περισσότερο.

Καταρχήν, για οποιοδήποτε πρόβλημα είτε υπήρχε είτε προστίθεται σήμερα, εμείς επιδιώκουμε (πέρα από τις παρεμβάσεις στη Βουλή) τη λαϊκή οργάνωση, τη σχεδιασμένη λαϊκή κινητοποίηση, όχι με ξεσπάσματα αλλά οργανωμένη, με κλιμάκωση και με σχέδιο αντεπίθεσης για να παρεμποδίσουμε μέτρα.

Είναι ζήτημα η οργάνωση της πάλης κατά κλάδο, κατά τόπο δουλειάς, κατά γειτονιά, κατά θέμα, κατά πρόβλημα, δηλαδή κάθε χώρος να γίνει κύτταρο δράσης. Χρειάζεται όμως να δημιουργηθεί ένα ενιαίο κίνημα με κοινά αιτήματα, με βάση την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της αγροτιάς, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των γυναικών. Το κίνημα, εκτός από την πάλη να αποσπάσει κάτι, να παρεμποδίσει, πρέπει να βάλει και μια προοπτική, να έχει ένα στόχο. Δεν υπάρχει κίνημα χωρίς προοπτική. Αλλωστε, και τα άλλα κόμματα παλεύουν στρατηγικά, όχι σε αποσπασματικά ζητήματα. Οταν λένε π.χ. ότι η ΕΕ είναι το παρόν και το μέλλον των λαών της Ευρώπης, αυτή είναι μακροπρόθεσμη πολιτική.

Μας λένε ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για τα καθημερινά ζητήματα, ότι ενδιαφέρεται μόνο για το σοσιαλισμό. Είναι ψεύτες: Εκατό χρόνια δε λείψαμε από κανέναν αγώνα. Αλλά, αυτήν τη στιγμή, δεν αντιμετωπίζεις απλά μια πολιτική της καθημερινότητας, αλλά μια ολόκληρη στρατηγική. Η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα πρέπει να απαντήσουν στρατηγικά και βεβαίως στο έδαφος του καθημερινού αγώνα, αλλιώς θα είμαστε σαν τους παπάδες που κάνουν διακηρύξεις για το σοσιαλισμό.

Λέμε καθαρά ότι όσο η αστική τάξη είναι στην εξουσία, οι οποιεσδήποτε κυβερνήσεις θα υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και μετά θα δίνουν ό,τι περισσέψει στο λαό. Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Να συνειδητοποιήσουν και οι φτωχοί μικρομεσαίοι ότι τα συμφέροντά τους είναι σε ρήξη με τα μονοπώλια και ανεξάρτητα αν έχουν κάποιες διαφορές με την εργατική τάξη ή φοβούνται τη ριζική αλλαγή, έχουν συμφέρον στον αγώνα κατά των μονοπωλίων, πάντα μαζί με την εργατική τάξη. Εμείς, βεβαίως, λέμε για μια άλλη εξουσία που μπορεί να βάλει το θέμα της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος. Αλλά από την άλλη μεριά, αυτή η νέα εξουσία πρέπει να δράσει και δημιουργικά, όχι μόνο κατασταλτικά. Να βάλει την οικονομία της Ελλάδας σε τροχιά φιλολαϊκής ανάπτυξης, να λύσει το ζήτημα τού τι αναπτύσσεται στην Ελλάδα. Απαιτείται κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Κι από δίπλα, παίρνοντας υπόψη ότι στην Ελλάδα υπάρχει και ο μικρός κλήρος, που δεν είναι εύκολο σε όλες τις συνθήκες να κοινωνικοποιηθεί, για αντικειμενικούς λόγους, θα υπάρχει ο παραγωγικός αγροτικός συνεταιρισμός. Απαιτείται πανεθνικός σχεδιασμός με κριτήριο να ικανοποιούνται οι ανθρώπινες λαϊκές ανάγκες. Βεβαίως, θα χρειαστούν και διεθνείς σχέσεις, εισαγωγές, γιατί η Ελλάδα δεν είναι «πετρελαιοχώρα» ή δεν έχει αποδειχθεί έτσι. Αυτά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει μια κυβέρνηση που θεωρεί ότι οι πρωταγωνιστές της ανάπτυξης είναι τα μονοπώλια, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και ανήκει στην ΕΕ.

Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; Να σκύψουμε το κεφάλι στο αστικό πολιτικό σύστημα, στην καταστροφή όλων των κατακτήσεων του 20ού αιώνα που είχε εκατόμβες, εκατομμύρια νεκρούς; Δεν είναι αυτή η λύση. Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να μη συμφωνούν όλοι σε όλα μαζί μας, όπως βλέπουμε εμείς το σοσιαλισμό. Εμείς δεν πιστεύουμε σε εξουσία του ΚΚΕ, πιστεύουμε σε εξουσία της εργατικής τάξης. Ο ρόλος του ΚΚΕ είναι της οργανωμένης πρωτοπορίας. Ο λαός, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα κάνουν την ανατροπή. Και βεβαίως για να γίνει αυτό πρέπει να είναι ισχυρό το ΚΚΕ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί όλος ο λαός με το ΚΚΕ.

Βεβαίως, σε όλη την Ευρώπη ταυτόχρονα μπορούσε να γίνει ένα μεγάλο εργατικό κίνημα, αλλά όπως βλέπετε στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία τα Κομμουνιστικά Κόμματα έχουν εξαφανιστεί, έχουν μπει μέσα σε κάτι σχήματα και έχουν μετατραπεί σε μονάδες. Είναι κόμματα που είχαν 25% και 30% και εκεί οδηγήθηκαν με τους ιστορικούς συμβιβασμούς, τις συνεργασίες με τα αστικά κόμματα, με τη σοσιαλδημοκρατία, με τον ευρωκομμουνισμό, τον αντισοβιετισμό που είχαν. Αυτή είναι συνταγή που δίνουν και σ' εμάς, να βάλουμε νερό στο κρασί μας.

Στην Ελλάδα, με όσες περιπέτειες πέρασε το Κόμμα, κράτησε τη συνέχειά του και βαδίζουμε να γιορτάσουμε τα 100 μας χρόνια. Δικά μας είναι και τα λάθη που έγιναν, όταν έγιναν. Δεν άρχισε τώρα η ζωή. Εκατό χρόνια Ιστορίας έχουμε και είμαστε υπερήφανοι για την Ιστορία του Κόμματος, παίρνουμε ευθύνη και για τις ατυχείς επιλογές. Δεν άρχισε η ζωή ούτε το '92, ούτε το 2000, ούτε το 2005. Αυτά τα 100 χρόνια πείρας του Κόμματος είναι μεγάλος πλούτος που δημιουργεί βάσιμες ελπίδες και δυνατότητες σημαντικής ανάκαμψης του εργατικού επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα. Δεν ξεκινάμε τώρα. Αλλα κόμματα, καλά κόμματα ξεκινάνε τώρα, με ανθρώπους που δεν έχουν πίσω τους τίποτα. Εμείς έχουμε: Ακόμα και ο ΚΝίτης, που δεν έχει γνωρίσει ούτε τη γενιά τη δικιά μας και έγινε τώρα ΚΝίτης, ξέρει ότι το ΚΚΕ είναι συνέχεια του ΣΕΚΕ που ιδρύθηκε το 1918. Δεν αποκηρύξαμε κανένα παρελθόν εμείς, όπως έκαναν άλλα κόμματα. Ούτε λαθολογία κάνουμε, ούτε ωραιοποίηση. Είμαστε ένα Κόμμα με 100 χρόνια συνέχειας. Αυτό πρέπει να το πάρει υπόψη ο ελληνικός λαός. Και η μεγάλη εμπειρία που έχουμε δεν είναι η εμπειρία ούτε των τριών μηνών ούτε των χρόνων μόνο της κρίσης.