Σοβαρά ζητήματα της διαπάλης αφορούν και τον προσανατολισμό του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, αφορούν δηλαδή την αντιπαράθεση που διεξάγεται μέσα στο ίδιο το κίνημα. Η συζήτηση για το φοιτητικό κίνημα δεν είναι ένα τεχνικό, ουδέτερο ζήτημα, αλλά εξαρτάται από τον προσανατολισμό που επιδιώκει κάθε δύναμη να δώσει στο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα, τις θέσεις και τη στάση κάθε δύναμης σε καθοριστικά ζητήματα.

Η απάντηση στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ στο ερώτημα «τι φοιτητικό κίνημα χρειάζεται;» εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα «για ποιο σκοπό το θέλουμε;». Δηλαδή το ερώτημα που θέτουμε ως ΚΝΕ μπροστά και στις φοιτητικές - σπουδαστικές εκλογές είναι: Σύλλογοι στα χέρια των φοιτητών, να λειτουργούν, να διεκδικούν, να παλεύουν για ολοκληρωμένη μόρφωση, να παλεύουν για τις σύγχρονες ανάγκες μας, ή Σύλλογοι νεκροζώντανοι, στήριγμα παλιών και νέων πλασιέ των μνημονίων, της ΕΕ και των κυβερνήσεων που μας στερούν τη ζωή με σύγχρονα δικαιώματα που μας αξίζει; Και μάλιστα αυτό το ερώτημα δεν το απαντάμε πέρσι, αλλά φέτος μετά από τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και σε συνθήκες νέας αντιλαϊκής συμφωνίας κυβέρνησης - ΕΕ, που επί της ουσίας αποτελεί γέφυρα μεταξύ παλιών και νέων μνημονίων.

Από τη μία οι δυνάμεις του συμβιβασμού ΔΑΠ και ΠΑΣΠ καλλιεργούν ότι «έχουμε νέα συμφωνία, όχι μνημόνια,» από την άλλη ο χειροκροτητής και σκηνοθέτης της «διαφημιστικής απάτης» ΑΡΕΝ ότι «η λογική των μνημονίων τελείωσε». Δηλαδή οι παλιοί πλασιέ των μνημονίων (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) μαζί με τους νέους πλασιέ (ΑΡΕΝ) συμφωνούν ότι τα μνημόνια τελείωσαν. Κρύβουν όμως ότι εδώ παραμένουν οι 500 εφαρμοστικοί νόμοι που δεν καταργήθηκαν από τα βαφτίσια του «μνημονίου» σε «συμβόλαιο». Κρύβουν ότι εδώ παραμένει η αυστηρή επιτήρηση ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ που δε χάθηκε στα βαφτίσια της «τρόικα» σε «Brussels Group». Κρύβουν ότι ο λόγος που η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δε φέρνει για ψήφιση τη συμφωνία στη Βουλή είναι για να μην ακουστεί δίπλα στο «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Την ώρα δηλαδή που οι φοιτητές χρειάζονται συλλόγους που θα αντιστέκονται στα μνημόνια και τις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες, αυτές οι δυνάμεις παρεμβαίνουν ώστε το κίνημα να είναι φανατικός υποστηρικτής ή χειροκροτητής της συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ταυτόχρονα η ΔΑΠ αξιοποιεί τη νέα συμφωνία για παράταση του μνημονίου της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ως εξής: «Αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος, γι' αυτό και η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι θα έκανε και η προηγούμενη». Δηλαδή η ΔΑΠ αξιοποιεί τη μισή αλήθεια για να ωθήσει στο συμβιβασμό με την αντιλαϊκή πολιτική. Να γίνει το φοιτητικό κίνημα παθητικός αποδέκτης της σφαγής των δικαιωμάτων των οικογενειών μας και των δικών μας, ως το μόνο δρόμο που υπάρχει.

Και ως αποτέλεσμα, αφού το χρέος ανήκει σε όλους μας, το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα πρέπει να συμβιβαστεί απέναντι στην άθλια κατάσταση που επιβάλλει η τεράστια μείωση προϋπολογισμών και οι αντιεκπαιδευτικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Κρύβουν όμως ότι την ώρα που τα «ταμεία είναι άδεια» για τις δικές μας ανάγκες και των οικογενειών μας, ξεχειλίζουν από πακέτα στήριξης για εφοπλιστές, βιομηχάνους και τραπεζίτες. Κρύβουν ότι την ώρα που εμείς και οι οικογένειές μας βρισκόμαστε σε μόνιμη χρεοκοπία οι 559 Ελληνες μεγαλομέτοχοι κατέχουν 69 δισ. πλούτο και άλλα 140 δισ. στο εξωτερικό. Να λοιπόν πού «βρίσκονται τα λεφτά», στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους για τη στήριξη των οποίων οι κυβερνήσεις και η ΕΕ ματώνουν τις οικογένειές μας. Ταυτόχρονα κρύβουν τόσο οι παλιοί όσο και οι νέοι πλασιέ ότι το χρέος δεν το δημιουργήσαμε, ούτε επωφεληθήκαμε από αυτό εμείς και οι οικογένειές μας. Στην πραγματικότητα «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί», όπως αρέσκονται να λένε, δεν ήμασταν μαζί στην Ολυμπιάδα, στις φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, στα εξοπλιστικά προγράμματα για τα «υποβρύχια που γέρνουν», στο φθηνό ρεύμα για τις βιομηχανίες και σε άλλα πολλά μέτρα στήριξης του κράτους προς επιχειρηματικούς ομίλους, μέτρα δηλαδή που δημιούργησαν το χρέος. Αρα ούτε το δημιουργήσαμε, ούτε επωφεληθήκαμε από το χρέος, γι' αυτό και αρνούμαστε να το πληρώσουμε.

Τι κρύβουν όμως έντεχνα, ότι η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι που επιβάλλει υποβάθμιση της γνώσης για την παραγωγή φθηνού ευέλικτου εργατικού ή επιστημονικού δυναμικού, χαμηλά μεροκάματα, εξοντωτικά ωράρια, voucher των 400 ευρώ και άλλα πολλά. Αυτό αποδεικνύει και ο στόχος που έχει βάλει η ΕΕ, να καταφέρει να ανταγωνίζεται τους κύριους εταίρους της, δηλαδή την Κίνα.

Κρύβουν τόσο οι παλιοί όσο και οι νέοι πλασιέ της πολιτικής στήριξης των μονοπωλίων ότι η περιβόητη «ανάπτυξη» - είτε έρθει με το «πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης» της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είτε με το πρόγραμμα της προηγούμενης συγκυβέρνησης - θα πατήσει πάνω στα συντρίμμια εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων.

Είναι και εδώ αποκαλυπτική η προσπάθεια παρέμβασης των άλλων δυνάμεων, την ώρα που φαίνεται ότι δεν είναι μικρό το ποσοστό των φοιτητών που διαφωνούν με την πολιτική της ΕΕ, καλλιεργούν το φόβο από τη μία και τις αυταπάτες από την άλλη, με σκοπό να αποδυναμώσουν αυτήν την τάση μέσα στο κίνημα. Απέναντι στο φόβο «ότι εκτός ΕΕ υπάρχει το χάος» που καλλιεργούν οι δυνάμεις του συμβιβασμού στο φοιτητικό κίνημα, οι φοιτητές πρέπει να παρατάξουν την ίδια τους την πείρα που δείχνει ότι εντός ΕΕ χρεοκοπεί ο λαός, ότι αυτός ο φόβος καλλιεργείται με σκοπό το συμβιβασμό στις αντιλαϊκές και αντιεκπαιδευτικές κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως ο νόμος - πλαίσιο και το σχέδιο «Αθηνά». Απέναντι στις αυταπάτες ότι «η ΕΕ αλλάζει», οι φοιτητές και σπουδαστές να θυμηθούν τι άλλαξε από τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης - ΕΕ, πόσοι εφαρμοστικοί νόμοι άλλαξαν, πόσα αντιλαϊκά μέτρα πάρθηκαν πίσω. Γιατί στην πραγματικότητα η ΕΕ δεν είναι ένωση των λαών, αλλά ένωση των ληστών που τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα φάει μεγαλύτερο κομμάτι.

Αυτήν την αλήθεια κρύβουν και οι ομάδες ΕΑΑΚ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες για έξοδο από την ΕΕ, ενώ θα παραμένουν στην εξουσία οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η πλουτοκρατία, κάτι που αντικειμενικά οδηγεί το κίνημα σε στοίχιση πίσω από τμήματα του κεφαλαίου που «καλοβλέπουν» μια αλλαγή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

Σε αυτήν τη διαμάχη οι φοιτητές να προτάξουν τις σύγχρονες ανάγκες τους σε μόρφωση, δουλειά και ζωή, που βρίσκονται σε ρήξη με την ΕΕ, τις κατευθύνσεις της και τα συμφέροντα των μονοπωλίων.