Η παραπάνω εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο του κύκλου Ημέρες ποίησης. Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών προβάλλει τη βαθιά σχέση του ποιητικού λόγου με τη μουσική δημιουργία και φιλοξενεί σημαντικούς ποιητές και συνθέτες - μουσικούς.

Ο μουσικοσυνθέτης Θ. Μικρούτσικος διηγείται πώς γνώρισε τον Γ. Κακουλίδη, αλλά και τι είναι αυτό που ξεχωρίζει στην ποίησή του.

«Γνώρισα τον Γιώργο Κακουλίδη από τον Δημήτρη, τον πατέρα του. Με τον Δημήτρη κάναμε τότε - πριν 35 χρόνια και βάλε - στενή παρέα, καθημερινή θα έλεγα. Σπουδαίος ζωγράφος, διανοούμενος του δρόμου, φίλος πιστός, αισθαντικός άνθρωπος, που η τέχνη του και η ζωή του ήταν ένα.

Με τον Γιώργο δε βλεπόμαστε συχνά τότε, αλλά είχα διακρίνει κάποια χαρακτηριστικά που με είχαν εντυπωσιάσει. Μικρός αυτός, ανάμεσα σε σημαντικά πρόσωπα, ρούφαγε τα πάντα, αλλά σαν να υπήρχε ένα αόρατο κρησάρισμα, έπαιρνε αυτά που ήθελε αναζητώντας την αυτονομία του. Ηθελε να φτιάξει το δικό του τρόπο, παρότι θαύμαζε τους μεγάλους με τους οποίους έκανε παρέα - τον Καρούζο, τον Κατσαρό - και πολύ νωρίς κατάφερε να φτιάξει το ίχνος του.

Ενα απόγευμα ήρθε σπίτι μου - ο Δημήτρης ήδη είχε αρρωστήσει και ήταν στο Σισμανόγλειο - και μου είπε: "Πάμε στο νοσοκομείο, ο Δημήτρης φεύγει και θέλει να σε δει".

Οταν ο Δημήτρης πέθανε, ο Γιώργος εξαφανίστηκε. Τον ξαναβρήκα κοντινό φίλο του φίλου μου Κωστή Μοσκώφ, αλλά και του Βάσια Τσοκόπουλου. Και τον θυμάμαι, σε κάποιες επισκέψεις δευτερολέπτων, να χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού μου και να μου αφήνει ένα σπαθί - χατζάρα ή το παλιό ρολόι του πατέρα του και να φεύγει. Και από κάποια στιγμή και έπειτα να έρχονται ποιήματα. Χειρόγραφα ποιήματα και στίχοι.

Ηταν τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ότι είχα να κάνω μ' ένα πρόσωπο πρωτογενές στην ποίηση. Αρχικά τον κατέταξα στους Ελληνες καταραμένους. Στον Ρώμο Φιλύρα, τον Γιαννόπουλο, τον Βιζυηνό του "Μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου".

Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτή η σύγκριση ήταν ανεπαρκής. Και αν ακούγεται ως βλασφημία η συνάφεια με στίχους από το "Μια εποχή στην κόλαση" του μέγιστου Αρθούρου, εγώ θα την αποτολμήσω. Η κόλαση στον Κακουλίδη υπάρχει χωρίς δάνεια, αλλά με ένταση. Επιπροσθέτως, ο διάβολός του, παρότι περπατάει στη Φιλελλήνων, ξεβράστηκε εκεί αφού απέδρασε με περίτεχνο τρόπο από τον Ιερώνυμο Μπος και αφού έκανε μια στάση να τα πει με τον πανέξυπνο - μπαγαμπόντη Βιγιόν.

Επειδή αγαπώ πολύ τον Κακουλίδη, μπόρεσα να τον ξεκλειδώσω και να βρω την ουσία του. Το μόνο που δεν έχω καταλάβει και αρνείται να μου εξηγήσει είναι ποιος από τους δυο μας είναι ο δεσπότης και ποιος το κάθαρμα...».