Στιγμιότυπο από την πρόσφατη πολυήμερη απεργία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των γαλλικών σιδηροδρόμων

Νομοσχέδιο που μειώνει τις εργοδοτικές εισφορές στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης ενέκρινε προχτές το Γαλλικό Κοινοβούλιο, στο πλαίσιο και της δέσμευσης που έχει αναλάβει η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ να ενισχύσει την «ανταγωνιστικότητα» των γαλλικών μονοπωλίων. Οι κυβερνητικές προτάσεις εγκρίθηκαν με 272 ψήφους υπέρ και 234 κατά. Τα συγκεκριμένα αντιασφαλιστικά μέτρα είναι μέρος του συνολικότερου «πακέτου» νέων παροχών με τα οποία η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι θα στηρίξει το κεφάλαιο, με μειώσεις φόρων και εισφορών συνολικά 40 εκατομμυρίων ευρώ για τα επόμενα χρόνια.

Η παραπάνω ψηφοφορία έγινε την ίδια περίοδο που πραγματοποιήθηκε και η (τρίτη από τότε που εξελέγη Πρόεδρος ο Ολάντ) «κοινωνική διάσκεψη» μεταξύ κυβέρνησης, συνδικαλιστικών και εργοδοτικών φορέων, ώστε μια σειρά νέα αντιλαϊκά μέτρα να αποκτήσουν τη «σφραγίδα» της συναίνεσης των «κοινωνικών εταίρων». Η συζήτηση και οι στοχεύσεις της ήταν φυσικά δεδομένες, όπως αποτυπώθηκε και στην εισήγηση που έκανε ο Ολάντ, μιλώντας μεταξύ άλλων για «μια βιομηχανία πολύ αδύναμη, μια ανταγωνιστικότητα υποβαθμισμένη...».

Από τη μεριά του, ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς ανήγγειλε μεταξύ άλλων ότι η κυβέρνηση θα διαθέσει σχεδόν 540 εκατ. ευρώ για να «αντιμετωπίσει» την ανεργία των νέων. Πώς; Με μέτρα όπως την παροχή ζεστού χρήματος σε επιχειρήσεις που θα προσλαμβάνουν μαθητευόμενους. Συγκεκριμένα, θα δίνονται 1.000 ευρώ για τον πρώτο μαθητευόμενο που θα προσλαμβάνει μια εταιρεία, δίνοντας νέα ώθηση στην αντικατάσταση «παλιών» και με δικαιώματα εργαζομένων από «νεότερους» και «φτηνότερους», στρώνοντας το έδαφος για τη διαρκή ανακύκλωση του εργατικού δυναμικού και εξασφαλίζοντας στους επιχειρηματίες φτηνό εργατικό δυναμικό, μειώνοντας άμεσα το «εργατικό κόστος» με λεφτά του φορολογούμενου γαλλικού λαού.

Αλλωστε, η επέκταση του καθεστώτος των μαθητευόμενων δεν είναι γαλλική «καινοτομία», αποτελεί «όχημα» μέσα από το οποίο οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ «καταπολεμούν» την ανεργία των νέων, «εκπαιδεύοντας» τη νέα γενιά ώστε να δουλεύει όπως, όποτε και όταν απαιτεί η κερδοφορία του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η απόφαση της κυβέρνησης να αναβάλει για το 2016 μέτρα για τα οποία οι μεγαλοβιομήχανοι (και η οργάνωσή τους MEDEF) είχαν εκφράσει διαφωνίες, όπως μια σειρά αλλαγές στο εργατικό δίκαιο, αλλά και αλλαγές που αφορούν εργαζόμενους σε Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.

Η απόφαση αυτή έκανε συνδικάτα όπως τη CGT και τη FO να δηλώσουν ότι τελικά δεν θα πάρουν μέρος στην «κοινωνική διάσκεψη». Αλλά μόνο αυτή η απόφαση, γιατί κατά τα άλλα συμμετέχουν.

Βεβαίως, επιβεβαιώνεται ότι τα ίδια αντεργατικά μέτρα που πάρθηκαν στη Γαλλία χωρίς να υπάρχει μνημόνιο, πάρθηκαν και στην Ελλάδα με το μνημόνιο. Τα αντιλαϊκά μέτρα προωθούνται και εμπλουτίζονται διαρκώς στο φόντο των πιέσεων που ασκούν οι ανταγωνισμοί των γαλλικών μονοπωλίων με άλλα π.χ. τα γερμανικά, αλλά και στο φόντο ενδοαστικών αντιπαραθέσεων για το ποια πολιτική δύναμη υπερασπίζεται πιο επάξια τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου, αλλά και ποιες μερίδες του κεφαλαίου θα υποστούν μεγαλύτερες ή μικρότερες απώλειες από τη συνεχιζόμενη κρίση ή θα ανακάμψουν γρηγορότερα. Η «κόντρα» αυτή συνδέεται και με τις συζητήσεις για το μείγμα οικονομικής διαχείρισης που πρέπει να στηρίξει η γαλλική κυβέρνηση και στις Βρυξέλλες.

Υπό αυτό το πρίσμα πολλά αστικά ΜΜΕ εστιάζουν στις εσωκομματικές διαφωνίες που εκφράζονται στο PS, αναφέροντας και ότι από την προχτεσινή ψηφοφορία απείχαν 33 βουλευτές του κόμματος. Ετσι, ανατροφοδοτήθηκε και πάλι η συζήτηση γύρω από την πτώση της δημοτικότητας του Ολάντ, αλλά και τις πιέσεις που δέχεται ο Βαλς 100 μέρες μετά την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία. Πρόκειται για συζητήσεις που ακολουθούν τις ανακατατάξεις που σημειώθηκαν και στο PS και στο «δεξιό» UMP (του πρώην Προέδρου Νικολά Σαρκοζί) μετά τις φετινές τοπικές και ευρωπαϊκές εκλογές, με παραιτήσεις και έκφραση κριτικής από διάφορα στελέχη. Είναι καθαρό ότι η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού προχωρά και στη Γαλλία, με ζητούμενο την απαρέγκλιτη κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.