Η εφημερίδα «Τα Νέα» (9 / 7 / 2014) σ' ένα δισέλιδο ρεπορτάζ για την «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρη» (ΕΒΖ), προσπαθεί να ανιχνεύσει τις αιτίες συρρίκνωσής της.

Να θυμίσουμε ότι η ΕΒΖ είχε πέντε εργοστάσια με δυνατότητα παραγωγής 350.000 τόνους ζάχαρης το χρόνο, που έφταναν όχι μόνο για την ντόπια κατανάλωση, αλλά και για εξαγωγές, ενώ είχε συμβολή στην ανάπτυξη της καλλιέργειας τεύτλων. Το ρεπορτάζ έγινε επειδή η ΕΒΖ βρίσκεται πλέον σε πορεία οριστικού λουκέτου. Αλλωστε ήδη είχαν κλείσει τα εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη, ενώ τώρα ετοιμάζονται να κλείσουν αυτά των Σερρών και της Ορεστιάδας. Θα μείνει μόνο το μικρότερο στο Πλατύ Ημαθίας.

Να θυμίσουμε ακόμη ότι στην πλήρη άνθηση της τευτλοκαλλιέργειας στην Ελλάδα καλλιεργούνταν 460.000 στρέμματα, ενώ τώρα έχει συρρικνωθεί στα 61.000 στρέμματα. Η παραγωγή ζάχαρης συρρικνώθηκε στους 35.000 τόνους, δηλαδή περίπου στο 1/10 των αναγκών της χώρας, σε ζάχαρη που υπολογίζονται στους 320.000 τόνους. Στην ΕΒΖ απέμειναν 265 εργαζόμενοι από 1.300 που ήταν πριν περίπου 10 χρόνια, ενώ η ΕΒΖ για το 2014 είχε ανακοινώσει μειωμένες τιμές αγοράς στα τεύτλα από 3 ευρώ - 4,7 ευρώ ανά τόνο και το καθαρό εισόδημα των παραγωγών μειώνεται από 30 - 35 ευρώ ανά στρέμμα. Ετσι η τιμολογιακή πολιτική της ΕΒΖ ουσιαστικά εξωθεί τους περίπου 15.000 τευτλοκαλλιεργητές που απέμειναν να εγκαταλείψουν οριστικά την καλλιέργεια τεύτλων.

Επομένως έχουμε καταστροφή ενός τομέα αγροτικής παραγωγής βιομηχανοποιημένου. Καταστροφή και της βιομηχανίας και της καλλιέργειας, επομένως ξεκλήρισμα αγροτών κι εργαζομένους στην ανεργία.

Γράφουν λοιπόν «Τα Νέα» σχετικά: «Το ξήλωμα για την ελληνική βιομηχανία ζάχαρης ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 2006. Τότε οι υπουργοί Γεωργίας της ΕΕ ενέκριναν τη ριζική μεταρρύθμιση του τομέα ζάχαρης. Εγινε περικοπή κατά 36% της εγγυημένης ελάχιστης τιμής του προϊόντος: Από 631,9 ευρώ τον τόνο κατά την παραγωγική περίοδο 2006 - 07, σε 404,4 ευρώ τον τόνο την περίοδο 2009 - 10. Παράλληλα δημιουργήθηκε το ταμείο αναδιάρθρωσης για την αποζημίωση των παραγωγών που θα εγκατέλειπαν την καλλιέργεια των ζαχαροτεύτλων.

Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, από την περίοδο 2007 - 08 η Ελλάδα αποποιήθηκε το 50% της εθνικής της ποσόστωσης - της ποσότητας δηλαδή ζάχαρης που επιτρεπόταν να παράγει πλέον στο πλαίσιο της κοινοτικής παραγωγής. Τα ζαχαρότευτλα δεν ήταν επιδοτούμενη καλλιέργεια ... την ώρα που το κόστος παραγωγής ανέβαινε η ελάχιστη τιμή του προϊόντος μειώθηκε ... άλλοι αγρότες εγκατέλειψαν μόνοι τους την καλλιέργεια».

«Τα Νέα» δε λένε όλη την αλήθεια. Βασικά αποδίδουν την πορεία συρρίκνωσης προς το οριστικό λουκέτο μόνο στην ελληνική κυβέρνηση και μόνο για το γεγονός ότι αποποιήθηκε το 50% της ποσόστωσης παραγωγής ζάχαρης. Για «Τα Νέα» επίσης «η μικρή παραγωγή και οι χαμηλές τιμές πώλησης της ζάχαρης οδηγούν σε υψηλό κόστος παραγωγής», βεβαίως έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός όχι με βάση τις λαϊκές ανάγκες, αλλά με βάση το κέρδος και η εφημερίδα υιοθετεί αυτή την άποψη.

Τι κρύβουν λοιπόν; Οτι η ΕΕ και η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) καθορίζουν την ανάπτυξη της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, την ποσότητά της και τα προϊόντα που μπορούν να καλλιεργηθούν. Οτι οι ελληνικές κυβερνήσεις συνδιαμόρφωναν την ΚΑΠ και την εφάρμοζαν. Βγάζουν λάδι λοιπόν τη στρατηγική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων. Μιλούν για αναδιάρθρωση με δραστική μείωση της τιμής πώλησης της ζάχαρης, προφανώς λόγω μείωσης της τιμής στη διεθνή αγορά, λένε ότι τα τεύτλα δεν είναι επιδοτούμενα, αλλά κάνουν την πάπια ότι αυτή η πολιτική, που ανταποκρίνεται στις καπιταλιστικές ανάγκες, καταστρέφει αφενός παραγωγικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αφετέρου ενισχύει τις εισαγωγές και γενικά τα κέρδη των μονοπωλίων. Αλλωστε με τα αγροτικά προϊόντα η ΕΕ κάνει συμφωνίες με τρίτες χώρες, ιδιαίτερα με τις πρώην αποικίες κρατών - μελών της για φτηνές εισαγωγές, τσακίζοντας και το εισόδημα των εκεί αγροτών και εργαζομένων.

Το ΚΚΕ σε Επίκαιρη Ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή για την ΕΒΖ αναφέρει τα εξής αποκαλυπτικά: «Σήμερα, ακόμα και από αυτήν την ποσόστωση των 160.000 τόνων (50%), παράγονται στην Ελλάδα μόνο οι 40.000 τόνοι από 3.000 τευτλοπαραγωγούς και οι άλλοι 120.000 που υπολείπονται, το μεγαλύτερο μέρος παράγεται φασόν για λογαριασμό της ΕΒΖ σε ευρωπαϊκά εργοστάσια, ενώ το υπόλοιπο εισάγεται από τις θυγατρικές της στη Σερβία. Εάν υπήρχε προγραμματισμός παραγωγής όλης της ποσότητας στη χώρα μας, θα μειωνόταν το κόστος παραγωγής και θα υπήρχαν περισσότερες θέσεις εργασίας, από τους 250 εργαζομένους περίπου που είναι τώρα στην ΕΒΖ, και φυσικά το εισόδημα των τευτλοπαραγωγών θα ήταν καλύτερο.

Αντί λοιπόν να προγραμματίζεται η ανάπτυξη των υπαρχόντων εργοστασίων, ενόψει και του 2017, για την αύξηση της παραγωγής, αυτά απαξιώνονται και πρόσφατα η Διοίκηση ανακοίνωσε το κλείσιμο των δύο εργοστασίων από τα τρία και μάλιστα παραμεθόριων περιοχών (...) όταν την ίδια στιγμή παραχωρούνται προκλητικά και σκανδαλώδη προνόμια και παροχές σε καπιταλιστές, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, για να φέρουν ξένες επενδύσεις!!». Ο καπιταλισμός καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις ανεξάρτητα του αν καλύπτουν ή όχι λαϊκές ανάγκες. Αλλο ένα παράδειγμα που δείχνει ποιος και γιατί κλείνει τα εργοστάσια με θύματα τους εργαζομένους.

Βεβαίως αυτά που αναφέρει το ΚΚΕ στην Επίκαιρη Ερώτηση αποτελούν άμεσους στόχους σωτηρίας, τώρα. Αλλά υπάρχει και η προοπτική άλλου δρόμου ανάπτυξης. Σε συνθήκες εργατικής λαϊκής εξουσίας που τα εργοστάσια, οι υποδομές θα είναι εργατική - λαϊκή περιουσία (δηλαδή στο σοσιαλισμό) η οικονομία θα λειτουργεί με κριτήριο την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των εργαζομένων. Ετσι με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και της γης, και δίπλα τον παραγωγικό συνεταιρισμό με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, θα γίνεται προσπάθεια να αξιοποιούνται όλες οι παραγωγικές δυνατότητες με σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για καθετοποιημένη αγροτικοβιομηχανική παραγωγή, που θα αναπτύσσεται αντί να συρρικνώνεται, να καταστρέφεται για το κέρδος.