Ανοδική τροχιά διαγράφουν οι «άμεσες ξένες επενδύσεις», οι κινήσεις κεφαλαίων που αφορούν εξαγορές και άλλες μεγάλες συμμετοχές και επιχειρηματικές συμμαχίες, από το ένα στο άλλο κράτος και ιμπεριαλιστικό κέντρο. Τα μονοπώλια της ΕΕ, σε αναζήτηση επενδυτικών ευκαιριών και μεγαλύτερων αποδόσεων, συνεχίζουν να διευρύνουν τη συμμετοχή τους σε επιχειρήσεις έξω από το «στενό» γεωγραφικό χώρο της ΕΕ. Παράλληλα, αύξηση «άμεσων ξένων επενδύσεων» καταγράφεται και προς την ΕΕ. Να σημειωθεί πως η επιχειρηματική επέκταση των μονοπωλίων σε κάποιο κράτος συνεπάγεται για τη συνέχεια εκροές κεφαλαίων προς τις «μητρικές» εταιρείες με τη μορφή μερισμάτων και κερδών από τις θυγατρικές τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιούροστατ:

Στο τέλος του 2012, οι «άμεσες επενδύσεις» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε κράτη και αγορές εκτός ΕΕ έφτασαν σε 5.206 δισ. ευρώ από 3.751 δισ. το 2009, με ρυθμό διόγκωσης 39%. Να σημειωθεί ότι οι εν λόγω «επενδύσεις» δεν αφορούν κεφάλαια που διακινούνται από το ένα στο άλλο κράτος της ΕΕ, όπως για παράδειγμα για την εξαγορά του ΟΤΕ από τη γερμανική «Ντόιτσε Τέλεκομ». Η ΕΕ εμφανίζει το μεγαλύτερο «απόθεμα επενδύσεων» στις ΗΠΑ, το οποίο υπολογίζεται στα 1.655 δισ. ευρώ, ή στο 31,7% των επενδύσεων σε άλλες αγορές, ενώ η διόγκωση σε σχέση με το 2009 φτάνει σε περίπου 38%. Οι επενδύσεις σε ευρωπαϊκά κράτη εκτός ΕΕ (Ελβετία: 679 δισ. Ρωσία: 189,5 δισ., Τουρκία: 74,9 δισ. κ.ά.) φτάνουν συνολικά στα 1.270 δισ. ευρώ. Στη Νότια Αμερική, τα πρωτεία ανήκουν στη Βραζιλία, ενώ η ΕΕ εμφανίζει επενδυτικό απόθεμα ύψους 246,8 δισ. ευρώ. Στην Ασία ξεχωρίζουν οι Χονγκ Κονγκ με 132,9 δισ., Κίνα και Σιγκαπούρη με περίπου 118 δισ. η καθεμιά.

Αντίστροφα, στο τέλος του 2012, το «επενδυτικό απόθεμα» άλλων κρατών στην ΕΕ έφτασε στα 3.947 δισ. ευρώ από 2.783 δισ. το 2009 με ρυθμό αύξησης 41%. Πρώτες στη λίστα φιγουράρουν οι ΗΠΑ (1.536 δισ.), Ελβετία (505,2 δισ.), Ιαπωνία (161,5 δισ.), Καναδάς (142,6 δισ.) και Βραζιλία (98,1 δισ.), η οποία να σημειωθεί ότι σε σύγκριση με το 2009 (63,9 δισ.) έχει καταγράψει άλμα 53,5%.

Ολα τα παραπάνω είναι αποτελέσματα κερδοφορίας μέσα στην κρίση, με μοχλό το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων.