Η ταινία, μετά από έναν αποτελεσματικό, αλλά αλλόκοτο πρόλογο, έρχεται και κουμπώνει εκεί που τελειώνει η προηγούμενη «INSIDIOUS» (2010). Η οικογένεια Λάμπερτ πλήττεται από καινούργια κακά. Ο πάτερ φαμίλιας καταλαμβάνεται από δαιμονικά πνεύματα, τρομοκρατώντας τους δικούς του. Ετσι αποδεικνύεται άφθαρτο το θέμα που λέει ότι ο άνθρωπος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού του. Σύζυγοι, μητέρες, παιδιά και αυτόκλητοι κυνηγοί φαντασμάτων, υφίστανται αποκλειστικά και μόνο για να σώσουν αυτόν τον άνθρωπο από τον εαυτό του... Κι αυτό μέσα από ένα δειγματολόγιο «δανεισμών» από άλλες ταινίες του είδους, καθώς και χιονοστιβάδα από κλισέ: λοξές γωνίες λήψης της κάμερας, ασπροντυμένα φαντάσματα, εγκαταλειμμένα κτίρια, πατώματα που τρίζουν, ξύλινα αλογάκια που κουνιούνται μόνα τους, παιδιά με εμμονές, φωτισμός κάτω από το πηγούνι και πράσινοι καπνοί στο έδαφος... Οι τόσες μεταπτώσεις, σε τόσο λίγο χρόνο, ανάμεσα σε κακές ερμηνείες, χονδροειδές χιούμορ και περίεργα εφέ, παραπέμπουν περισσότερο σε σουρεαλιστικό πείραμα μαθήματος κινηματογράφου γυμνασιοπαίδων. Εν τέλει, μάλλον εμείς καταναλώνουμε περισσότερη σκέψη για την ταινία απ' ό,τι ο ίδιος ο σκηνοθέτης...