Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η υπόθεση ποινικών διώξεων ενάντια στην εγκληματική - φασιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, επισημάναμε τους βαθιούς και ισχυρούς δεσμούς της με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του. Αυτό αποτελεί μια πολιτική εκτίμηση, βασισμένη στην ιστορική πείρα και δεν στηρίζεται μόνο σε συγκεκριμένα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, τα οποία γνωρίζουμε ότι δε δίνουν το σύνολο της πραγματικής εικόνας. Εξαρχής δηλώναμε ότι το αστικό κράτος και οι αστικοί θεσμοί δεν μπορούν να αποκαλύψουν τις βαθιές αυτές διασυνδέσεις γιατί θα εξέθεταν ένα τμήμα του εαυτού τους, θα αποκάλυπταν την αντιδραστική φύση τους, που πηγάζει από το ταξικό τους χαρακτήρα, αυτό δηλαδή της υπεράσπισης των σάπιων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η περίφημη «αυτοκάθαρση» της ΕΛ.ΑΣ., όπως προβάλλεται από μέρος του αστικού Τύπου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά απόδειξη αυτής της εκτίμησης. Αφορά μέτρα που μπορεί να αξιοποιηθούν για να ξηλώσουν ένα τμήμα (απ' ό,τι φαίνεται πολύ μικρό) στελεχών κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών και όχι βεβαίως να αντιμετωπίσουν σε βάθος το όλο ζήτημα. Αλλωστε, υπάρχει και εδώ ιστορική εμπειρία, αφού με διάφορες αφορμές ξηλώνονται τμήματα των αστικών μηχανισμών, χωρίς αυτό βέβαια να αλλάζει σε τίποτα τον αντιδραστικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Βλέπε, π.χ., την περίφημη αποχουντοποίηση στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1970, την επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία, που ξήλωσε 10.000 κρατικούς υπαλλήλους στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς το 1990, την υπόθεση Εργκένεκον στην Τουρκία κ.ά. Η όλη εξέλιξη αποτελεί απάντηση σε όσους καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι με έναν άλλο κοινοβουλευτικό συσχετισμό και με την ανάδειξη μιας άλλης, «αριστερής κυβέρνησης» θα γίνει φιλολαϊκό, θα «εκδημοκρατιστεί» το αστικό κράτος. Η πραγματικότητα λέει ότι χρειάζεται άλλο κράτος, άλλη εξουσία, αυτή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.