Στιγμιότυπο από τη χτεσινή σύσκεψη. Στο βήμα ο Κ. Παρασκευάς

«Για να μπει φραγμός στην επίθεση του κεφαλαίου, ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος σε αυτές τις συνθήκες είναι ισχυρό ΚΚΕ, από θέση λαϊκής αντιπολίτευσης και όχι από θέση συμμετοχής στην αστική διακυβέρνηση και διαχείριση του συστήματος. Ισχυρό ΚΚΕ, εμπνευστής και οργανωτής της λαϊκής πάλης ενάντια στα μονοπώλια, στους πολιτικούς τους εκφραστές και στους κάθε λογής διαχειριστές του συστήματος. Με αυτή τη γραμμή πάλης ο λαός μπορεί να αποσπά κατακτήσεις, να αλλάζει συσχετισμούς, να δημιουργεί προϋποθέσεις ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη. Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία αυτής της περιόδου, είναι ότι μαζί με την κρίση είναι σε εξέλιξη μία τεράστια επιχείρηση εξαπάτησης του λαού. Μια τεράστια επιχείρηση να καλλιεργηθούν ψεύτικες, κάλπικες ελπίδες και προσδοκίες, από τη μια από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που βρίσκονται στη κυβέρνηση και ταυτόχρονα μια παράλληλη προσπάθεια από το ΣΥΡΙΖΑ να πείσει εργαζόμενες μάζες ότι αν υπάρξει απλά μια αλλαγή στο επίπεδο της διακυβέρνησης θα μπορέσουν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα του λαού.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, έρχονται τώρα και λένε ότι οι θυσίες που έκανες το προηγούμενο διάστημα πιάνουν τόπο, είμαστε στο τέρμα της ανηφόρας, είμαστε στην τελευταία στροφή και από εκεί και πέρα υπάρχει ίσωμα. Μάλιστα, οι ίδιοι λένε θα τελειώσουν τα μνημόνια και μαζί θα τελειώσουν τα βάσανα του λαού. Είμαστε λένε σε μια φάση που πετύχαμε "πρωτογενές πλεόνασμα".

Η αλήθεια είναι ότι μέσα στην εξέλιξη της κρίσης και οι ίδιοι που κυβερνούν και αυτοί που προσδοκούν να τους διαδεχτούν για να διαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, δε γνωρίζουν ακριβώς πού πηγαίνουν τα πράγματα. Οι εκτιμήσεις ανάμεσα στα αστικά κόμματα γύρω από αυτά τα ζητήματα δεν είναι ίδιες. Δεν είναι ενιαίες, γιατί η πορεία της κρίσης στην Ελλάδα δεν εξαρτάται ακριβώς από αυτούς τους διαχειριστές. Η πορεία και η εξέλιξη της κρίσης στην Ελλάδα, εξαρτάται από την πορεία της οικονομίας στο επίπεδο της ΕΕ και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη.

Και τους ανησυχεί πάρα πολύ το γεγονός ότι σε ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες όπως Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία εμφανίζονται σε σημαντικούς κλάδους ισχυρά φαινόμενα ύφεσης. Δηλαδή, έχουμε πτώση της παραγωγής σε σημαντικούς κλάδους και χώρους. Επομένως, η πορεία της ελληνικής οικονομίας, κατά κύριο λόγο, θα εξαρτηθεί από το πού θα πάνε τα πράγματα στην ΕΕ και κυρίως στην Ευρωζώνη. Είμαστε σε μία περίοδο που αυτή η κατάσταση περιπλέκεται ραγδαία, εξαιτίας και των ανταγωνισμών για τα ζητήματα της Ενέργειας, των γεωστρατηγικών συμφερόντων στην περιοχή, που είναι αιτίες που προκαλούν τον πόλεμο και τις επεμβάσεις στη Συρία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις και στην πορεία της οικονομίας.

Επομένως, οι υποσχέσεις και οι αυταπάτες που καλλιεργούν, είναι συνειδητές και έχουν ένα βασικό στόχο: Να εξαπατήσουν το λαό, να τον υποτάξουν. Για να μη δει ότι δεν υπάρχει λύση στα πλαίσια του συστήματος, μέσα στη στρούγκα και το φαύλο κύκλο της ΕΕ και ότι πρέπει να υπάρξουν ριζικές και βαθιές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Οτι πρέπει να χαράξει έναν άλλο δρόμο, που δε θα έχει κριτήριο το κέρδος των μονοπωλίων, αλλά την εξυπηρέτηση και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πέρσι. Μονομερής κατάργηση των μνημονίων, καταγγελία των συμβάσεων και κατάργησή τους. Από την καταγγελία των μνημονιακών συμβάσεων, πήγε σε επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων. Μάλιστα, λέει επαναδιαπραγμάτευση από το 2014 και κρύβει την αλήθεια, ότι αυτό το ζήτημα αντικειμενικά θα προκύψει και έχει ήδη ανοίξει το θέμα αυτής της συζήτησης και από τους δανειστές, στην ΕΕ και το ΔΝΤ.

Τι προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στη γραμμή που εμφανίζει ως φιλολαϊκή; Λέει ότι τάχα θα αυξήσει τους μισθούς, θα δώσει αυξήσεις στις συντάξεις, θα αναπτύξει κοινωνική πολιτική. Και εμείς θέτουμε ένα ερώτημα: Από πού θα βρει πόρους για να δώσει αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, όταν ταυτόχρονα λέει ότι πρέπει να αναπτυχθεί η ανταγωνιστικότητα και η επιχειρηματικότητα; Πράγμα που σημαίνει ότι για να αναπτυχθούν αυτά απαιτείται πιο φτηνό, εργατικό δυναμικό. Κοροϊδεύουν στην κυριολεξία και εξαπατούν τον κόσμο. Με αυτό τον τρόπο ρίχνουν τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης και της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του. Δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες. Θα ανακυκλώνεται η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα με τον πόλεμο και ο πόλεμος με τη μεγαλύτερη επίθεση στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.

Αυτό που μπαίνει στην ημερήσια διάταξη για την εργατική τάξη, είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος, ο αγώνας για να δημιουργούν προϋποθέσεις ανατροπής του. Αυτό σημαίνει για το κίνημα ότι ο σωστός, αποτελεσματικός δρόμος πάλης είναι να αντιπαλέψει και τις δύο μορφές διαχείρισης του συστήματος. Δεν μπορεί ο λαός να ακολουθήσει την έκκληση του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, δεν μπορεί να ακολουθήσει το κάλεσμα να στηρίξει με το κίνημά του μια άλλη διαχείριση, όπως έκανε το 1981 με το ΠΑΣΟΚ και διαψεύστηκε.

Ούτε να πει σήμερα ότι το ΚΚΕ πρέπει να μπει σε μια αριστερή κυβέρνηση, δηλαδή οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, να μπουν σε μια κυβέρνηση διαχείρισης για να μπει τάχα φραγμός στην επίθεση. Δε θα μπει κανένας φραγμός. Θα βουλιάξουμε όλοι μαζί στο βούρκο της διαχειριστικής πολιτικής γιατί η καπιταλιστική οικονομία έχει τους δικούς της νόμους, που δε συμβιβάζονται με τα συμφέροντα του λαού.

Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση θα εφησυχάσει και θα αποδυναμώσει τη λαϊκή επαγρύπνηση και πάλη. Με αυτό τον τρόπο -ανεξάρτητα από προθέσεις- θα συμβάλει να υλοποιηθούν με λιγότερες αντιστάσεις τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να βάλει φραγμό στην επίθεση ένα είναι πανίσχυρο ΚΚΕ σήμερα, ως ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση, που θα εμπνέει και θα δίνει δύναμη στο λαϊκό κίνημα και στην πάλη του.

Κίνημα που θα έχει σαφή γραμμή ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ, που θα συγκεντρώνει δυνάμεις μέσα από τη γραμμή της ανασύνταξης, με ισχυροποίηση των εργατικών σωματείων, ισχυροποίηση και οργάνωση της πάλης στους χώρους δουλειάς, επιτροπές αγώνα σε κάθε καράβι, λαϊκές επιτροπές σε κάθε γειτονιά, κοινό αγώνα και ενότητα της εργατικής τάξης ανάμεσα σε διαφορετικούς κλάδους.

Λαϊκή συμμαχία, εργατικής τάξης, αγροτιάς, αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, συμμαχία με γραμμή ενάντια στην πολιτική και τα μέτρα των μονοπωλίων. Που θα συγκεντρώνει δυνάμεις, θα διαπαιδαγωγεί και θα εκπαιδεύεται, θα οργανώνεται το κίνημα με στόχο όχι μόνο να βάλει φραγμό, αλλά να αποσπά κατακτήσεις και να βάζει ταυτόχρονα θεμέλια για ανατροπή και άλλη εξουσία. Αυτός είναι ο δρόμος και η προοπτική για την αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Αλλαγή τάξης στην εξουσία και άνοιγμα του δρόμου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, προϋποθέτει ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει να γίνουν κοινωνική, λαϊκή ιδιοκτησία. Και εδώ ο κλάδος των μεταφορών, έχει να παίξει σημαντικό ρόλο. Γιατί δεν μπορεί να αναπτυχθεί η σοσιαλιστική οικονομία, στον τομέα της βιομηχανίας, της αγροτικής οικονομίας, αν τα καράβια και συνολικά οι μεταφορές δε γίνουν εργατική, λαϊκή περιουσία, που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας, των προϋποθέσεων για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, οι ανάγκες στην Υγεία, στην Παιδεία, στην ξεκούραση των εργαζομένων.

Δουλεύουμε σε έναν κλάδο ο οποίος είναι νευραλγικός κρίσιμος για το σήμερα και το αύριο της πάλης του λαού. Τα καθήκοντά μας δεν είναι μεροδούλι, μεροφάι. Είναι καθήκοντα στρατηγικής. Οταν δηλαδή προετοιμάζουμε έναν αγώνα μέσα σε ένα καράβι, σε μια ναυτιλιακή επιχείρηση, στον κλάδο συνολικά, πρέπει να ξέρουμε ότι ο αγώνας αυτός, δεν είναι μόνο αγώνας για το μεροκάματο, την αύξηση, την ασφάλιση, αλλά και αγώνας που από την άποψη της ανασύνταξης του κινήματος βάζει θεμέλια και βάσεις που είναι πολύ σημαντικές για το μέλλον και την έκβαση της πάλης.

Οπως ο αγώνας της ΟΕΝΟ άφησε παρακαταθήκες ισχυρές στις παραδόσεις του κινήματος, έτσι και ο σημερινός αγώνας, που είναι ταξικός, σκληρός και σύνθετος μπορεί να αφήνει σημαντικές αγωνιστικές παρακαταθήκες, οργανωτικά αποτελέσματα και αποτελέσματα στους συσχετισμούς των δυνάμεων.

Κάθε καράβι, κάθε χώρος δουλειάς, πρέπει να γίνεται μετερίζι του αγώνα για να μπει φραγμός στην επίθεση, μετερίζι της ενότητας της εργατικής τάξης, της λαϊκής συμμαχίας, του αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, στους πολιτικούς τους εκφραστές, στους κάθε λογής διαχειριστές του συστήματος. Ετσι ο αγώνας αυτός θα συνδέεται και θα υπηρετεί την πάλη για άλλη προοπτική, για άλλη εξουσία, για το σοσιαλισμό, ώστε να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες».