-- Αναφερθήκατε τώρα και στο θέμα των ανέργων, βλέπουμε συνεχώς τα ποσοστά της ανεργίας να αυξάνονται. Σύμφωνα με το ΚΚΕ πού οφείλεται αυτό και κυρίως πώς μπορεί να λυθεί αυτό το πρόβλημα;

-- Ελεγα και πριν. Καταρχήν, αυτή η πολιτική της κυβέρνησης, που προσπαθεί, φυσικά για δικούς της λόγους, να αναδείξει όλο αυτό το ζήτημα των επενδύσεων, των θέσεων εργασίας που θα φέρουν, με ανοίγματα στην Κίνα και σε άλλες χώρες, ή τους αγωγούς στο Αζερμπαϊτζάν και αλλού, δε λύνει ουσιαστικά το πρόβλημα της ανεργίας. Από μια άποψη το επιδεινώνει. Κάποιες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν, εμείς δεν λέμε ότι κάποια επένδυση, οποιαδήποτε επένδυση, δε θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας.

Ομως, ο επενδυτής, ο ιδιώτης για να κάνει μια επένδυση, για να έχει αύξηση της κερδοφορίας του, θέλει αύξηση της παραγωγικότητας. Και με τον τεχνολογικό εξοπλισμό, βεβαίως, με τον εκσυγχρονισμό, αλλά και με εντατικοποίηση και εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, του εργαζόμενου που δουλεύει. Θα ρίξει πιο κάτω τα μεροκάματα για να γίνει ανταγωνιστικός, σε σχέση με άλλους ανταγωνιστές του, μονοπώλια. Αυτό δημιουργεί και εντατικοποίηση της δουλειάς, για όσους έχουν δουλειά, άσχημες συνθήκες εργασίας. Αλλά, ταυτόχρονα χρειάζεται και τον εφεδρικό στρατό εργασίας - μιλάμε για το καπιταλιστικό σύστημα.

Δεν μιλάμε για ένα άλλο κοινωνικό σύστημα κάπου αλλού, ή αυτό που οραματιζόμαστε, ή έχουμε στόχο να φτιάξουμε. Μιλάμε στις συνθήκες του καπιταλισμού, της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που έχει μέσα και τη μερική ανάκαμψή της, βέβαια, στην πορεία, στον κύκλο αυτής της κρίσης. Αρα λοιπόν πρέπει αυτά τα ζητήματα να γίνουν ξεκάθαρα. Οριστική λύση στα πλαίσια αυτού του συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει. Οποια κυβέρνηση να έρθει, όποιες και όσες επενδύσεις γίνουν.

Δείτε αυτό το παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικό, που βγήκε από το κρατικό κανάλι πριν 10 μέρες, που μιλάει για 22.000 εργαζόμενους που δουλεύουν στη Βουλγαρία σε 270 ελληνικές επιχειρήσεις, στον κλάδο της ένδυσης. Τη στιγμή που η κλωστοϋφαντουργία, η ένδυση, το ένδυμα, γιατί ο καθένας ντύνεται -ο κόσμος χρειάζεται ακόμη και στα δύσκολα οικονομικά που έχει- το 25% του ελληνικού ενδύματος, που καταναλώνεται στην ελληνική αγορά, φτιάχνεται στη Βουλγαρία. Και ήταν ελληνικές επιχειρήσεις που έφυγαν προς τα 'κεί.

Ο επενδυτής, ο καπιταλιστής θα πάει εκεί που έχει το μικρότερο, όπως το λένε, εργατικό κόστος. Για να ρίξει κάτω τις συνθήκες εργασίας, τα μεροκάματα, όσο γίνεται πιο χαμηλά.

'Η το παράδειγμα με τους Κινέζους. Η «Cosco» είναι πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα: Δημιούργησε 1.500 θέσεις εργασίας στο λιμάνι, όμως ταυτόχρονα χάθηκαν 30.000 άλλες θέσεις εργασίας, στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δεν είναι δικά μας στοιχεία αυτά, ή στοιχεία του ΠΑΜΕ. Γιατί έκλεισαν εταιρείες, έκλεισαν γραφεία κ.λπ. Αρα έμειναν πολλές χιλιάδες άνεργοι. Γι' αυτό σας λέω και το πιο απλό ζήτημα, το πιο απλό λαϊκό πρόβλημα -και η ανεργία δεν είναι το πιο απλό, είναι το μεγάλο πρόβλημα για την εργατική, λαϊκή οικογένεια- και να πιάσεις πάντα σε οδηγεί στο διά ταύτα: Τι πρέπει να γίνει, ποια πολιτική, ποια εξουσία, ποια κυβέρνηση, με ποιους τρόπους.

Οταν έχεις τη ναυπηγοεπισκευή εδώ στην Ελλάδα, με πραγματικά εργατικό δυναμικό έμπειρο, ικανό, με χιλιάδες εργάτες, και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι Ελληνες εφοπλιστές ναυπηγούν στα ναυπηγεία της Κίνας 190 πλοία. Και μάλιστα τα τελευταία 3 ή 4 χρόνια είναι γύρω στα 700 τα πλοία που έχουν ναυπηγηθεί στην Κίνα. Λοιπόν, για τι λύση του προβλήματος της ανεργίας μιλάμε στα πλαίσια αυτού του συστήματος; Αυτό θα επιδεινώνεται. Θα επιδεινώνεται συνεχώς και θα αγκαλιάζει όλους τους κλάδους, όλους τους τομείς.

Ξαναλέμε, λοιπόν, ακόμα και με ανάπτυξη, ανάκαμψη, η οποία προβλέπουμε ότι θα είναι αναιμική και η οποία θα οδηγήσει σε νέα πιο βαθιά κρίση, στον κύκλο αυτό των καπιταλιστικών κρίσεων, όσο φυσικά υπάρχει αυτό το σύστημα, εδώ, στο οποίο ζούμε σήμερα και δεν πάμε για γενικότερες αλλαγές, ανατροπές, δεν μπορεί να λυθεί το ζήτημα της ανεργίας. Θα γίνονται τα μερεμέτια, θα βρίσκει ένας δουλειά σήμερα, θα τον ξαναδιώχνουν αύριο και βεβαίως θα συντηρείται αυτή η εφεδρική στρατιά που στον καπιταλισμό είναι απαραίτητη μόνο για να αυγαταίνουν τα κέρδη των λίγων, των καπιταλιστών, των μονοπωλίων.