Η πρόταση του ΚΚΕ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά απορρίφθηκε μετά βαΐων και κλάδων από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή με τη συνδρομή και της Χρυσής Αυγής, που βρήκε ευκαιρία να καταθέσει για μια ακόμα φορά τα διαπιστευτήριά της στο μεγάλο κεφάλαιο.

Μια απλή ανάγνωση της πρότασης δείχνει πεντακάθαρα ότι είναι συγκροτημένη στη βάση ταξικών κριτηρίων: Δεν αφορά χρέη των καπιταλιστών, θέτει όρια στα οποία η εργατική - λαϊκή οικογένεια αναγνωρίζει τον εαυτό της, δίνει ανάσα σε αυτοαπασχολούμενους και άμεσα παραγωγούς να μπορέσουν να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους χωρίς να βρεθούν με μια νέα θηλιά στο λαιμό. Απαντά, δηλαδή, ευθέως στο διαπιστωμένο γεγονός ότι όλες οι άλλες ρυθμίσεις που κατά καιρούς έχουν αποφασιστεί σε κυβερνητικό επίπεδο καταλήγουν να γεμίζουν το σεντούκι των τραπεζών, φέρνουν τελικά σε δυσχερέστερη θέση όσους την ανάγκη τους προσπάθησαν να την καλύψουν με δάνειο.

Παράλληλα βάζει ένα φρένο στην επίσης διαπιστωμένη ξετσίπωτη επιδίωξη των τραπεζών - εκμεταλλευόμενες την ανάγκη - να βάλουν στο χέρι χιλιάδες μικροπεριουσίες, όπως ένα σπίτι, ένα χωράφι, ένα εργαλείο.

Η απόρριψη της πρότασης δηλώνει από τη μια την ταξική τοποθέτηση του αστικού τόξου των πολιτικών δυνάμεων, από την άλλη διαμορφώνει πλαίσιο πάλης με αιτήματα που διεκδικούνται εδώ και τώρα στο επίπεδο των κοινωνικών δυνάμεων που αφορά. Η διεκδίκησή της αναγκαστικά οδηγεί σε σύγκρουση με το μονοπωλιακό κεφάλαιο και κατά συνέπεια με την πολιτική του εκπροσώπηση.

Ανάλογα, σε μια σειρά άλλα ζητήματα που το ΚΚΕ καταθέτει την - για διεκδίκηση εδώ και τώρα - πρότασή του μπορεί κάποιος να δει γιατί το ΚΚΕ επιμένει η δράση των δυνάμεών του να συντείνει στη διαμόρφωση των συνθηκών που ευνοούν τη συγκρότηση κοινωνικής συμμαχίας, ικανής να αντιμετωπίσει τα μονοπώλια και στο έδαφος αυτής της διαμορφούμενης συμμαχίας γίνεται η σπορά της πρότασης για τη λαϊκή οικονομία που έχει ανάγκη τη δική της λαϊκή εξουσία.

Απέναντι σε μια σειρά ξεκάθαρες προτάσεις του ΚΚΕ, που πατώντας στην πραγματικότητα αναδεικνύουν το λαϊκό κίνημα σε πρωταγωνιστή της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική τους, και θέτουν άμεσους στόχους πάλης, διαβάζουμε εκτιμήσεις που όχι απλά θολώνουν το τοπίο αλλά και βγάζουν λάδι τον πραγματικό αντίπαλο: «Η πολιτική λιτότητας που ασκείται στην Ελλάδα έχει αποτύχει», εκτιμά ο Τσίπρας με άρθρο του στην «El Pais». Δηλαδή; Απέτυχε ο στόχος του κεφαλαίου για μισθούς στα 511 ευρώ κι ακόμα παρακάτω; Απέτυχε το χαράτσωμα των λαϊκών στρωμάτων; Απέτυχε η μετατροπή των συντάξεων σε φιλοδωρήματα;

Στο ίδιο άρθρο αναφέρει: «Βασική προϋπόθεση για να ξεπεραστεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η ήττα της λιτότητας». Δηλαδή, είναι η λιτότητα που φέρνει την καπιταλιστική κρίση, ή η καπιταλιστική κρίση συνοδεύεται με νέα άλματα λιτότητας;

Στο ίδιο πνεύμα καλεί την εργατική τάξη να περιμένει τα αποτελέσματα από έναν «ειλικρινή διάλογο απαραίτητη προϋπόθεση για το άνοιγμα ρηγμάτων, την ανάσχεση της ύφεσης». Δηλαδή, η ύφεση είναι θέμα δημοκρατίας και θα ανασχεθεί με διάλογο και όχι αντικειμενικό γεγονός στον οικονομικό κύκλο. Κατά συνέπεια το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να κάνει τα πάντα για να οξυνθεί το πρόβλημα των καπιταλιστών, αλλά να περιμένει τα αποτελέσματα ενός διαλόγου. Λέει κι άλλα ανάλογα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, με κοινό παρονομαστή σ' όλα ότι δεν είναι η καπιταλιστική κρίση - αναγκαστικό στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας - το πρόβλημα, αλλά οι πολιτικές διαχείρισής της κάθε φορά που εμφανίζεται.

Οπως και άλλοι που επιμένουν σε παραλλαγές της ίδιας άποψης (ότι δεν απαιτείται η ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά η ρύθμισή του), ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει ανοιχτά από θέση υπεράσπισης της ΕΕ ως διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης κι από αυτή τη θέση δικαίως ψάχνει λύση χωρίς να πειραχτεί το οικοδόμημα. Το ερώτημα είναι αν αυτό συμφέρει ή όχι τους εργάτες.

Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί χωρίς προβολή του βαθιού χάσματος που χωρίζει όσους ισχυρίζονται ότι είναι καλός ο κόσμος που ζούμε αλλά θέλει λίγο σιάξιμο κι εκείνων που λένε ότι έχει σαπίσει και θέλει ανατροπή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που και από την αστική τάξη πλέον προβάλλεται ως μια πιθανή κυβερνητική πρόταση διαχείρισης, είναι υποχρεωμένος να επιμείνει στην υπεράσπιση του καπιταλισμού.

Οι εργάτες;

Οι εργάτες καλά θα κάνουν να διαβάσουν προσεκτικά όσα διακηρύσσουν οι άμεσοι αντίπαλοί τους: Οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Μόνοι τους εξηγούν πολύ ωμά και γιατί κλείνουν τα εργοστάσια, και γιατί μεταφέρονται σε άλλους «εργασιακούς παραδείσους», και γιατί κανένα δικαίωμα - κατάκτηση της αγωνιζόμενης ανθρωπότητας (όπως το αυτονόητο νερό!) δεν θεωρείται πλέον δεδομένο μπροστά στην ανάγκη του κεφαλαίου να βγάλει από τη μύγα ξίγκι.

Η επιλογή για τις μάχες που έχουμε μπροστά είναι προφανής.