Κυριακή 7 Απρίλη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 19
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μονόδρομος η οργάνωση σκληρής μάχης

Από την πανελλαδική απεργία στις 20 Φλεβάρη
Από την πανελλαδική απεργία στις 20 Φλεβάρη
Την ανάγκη να οργανωθεί σκληρή πάλη σε κάθε κλάδο, μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και την καλοσχεδιασμένη παρέμβαση με την οποία απαιτούν υποταγή στην ανταγωνιστικότητά τους, αναδεικνύει η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Στα μέσα του Μάη αναμένεται να λήξει και τυπικά η μετενέργεια της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), με αποτέλεσμα όσοι αμείβονται με βάση αυτή να δεχτούν ισχυρές πιέσεις και για την κατάργηση του επιδόματος γάμου, καταγράφοντας νέα μείωση του μισθού τους κατά 10%. Κι αυτό όταν, ήδη, με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου του Φλεβάρη του 2012, οι κατώτατοι μισθοί κατρακύλησαν στα 586 ευρώ μεικτά (για τους εργαζόμενους άνω των 25 ετών) και 511 ευρώ (για τους κάτω των 25), από 751 ευρώ που ήταν πριν. Επιπλέον, αναμένεται να παρουσιαστεί από μέρα σε μέρα ο νέος «μηχανισμός» διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού που ετοιμάζει εδώ και καιρό η κυβέρνηση. Με αυτόν, στόχος είναι ουσιαστικά να πάψει να υπάρχει κατώτατος μισθός και μεροκάματο, αφού αυτά θα καθορίζονται διαρκώς σε σχέση με την «ανταγωνιστικότητα», τους ρυθμούς ανάπτυξης και την πορεία της οικονομίας. Μάλιστα, τα όποια ποσά διαμορφώνει ο «μηχανισμός» δε θα διασφαλίζονται ενιαία για τους εργαζόμενους, αλλά θεσπίζονται μια σειρά κατηγοριοποιήσεις:

-- Ανάλογα με την ηλικία. Στο όνομα της «προστασίας» τους από την ανεργία οι νέοι θα αμείβονται στο 75% του μισθού των μεγαλύτερων εργαζομένων.

-- Ανάλογα με την περιοχή. Ουσιαστικά επιταχύνεται η εφαρμογή των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), η εξασφάλιση δηλαδή προνομιακών για τα κέρδη των επιχειρήσεων συνθηκών εργασίας σε περιοχές όπου η ύφεση είναι υψηλή.

-- Ανάλογα και με τον κλάδο. Θα λαμβάνεται υπόψιν η παραγωγικότητα κάθε κλάδου, κατά πόσο δηλαδή προωθούνται ή όχι τα σχέδια των εκάστοτε μονοπωλίων που κυριαρχούν σε αυτόν.

Τα σχέδια διαμόρφωσης των μισθών μέσω «μηχανισμού» δεν εξυπηρετούν μόνο την κατακρήμνισή τους, αλλά και την υπονόμευση της συλλογικής οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων. Μισθοί και μεροκάματα θα καθορίζονται από ...αλγόριθμους με βάση τα κέρδη των πολυεθνικών, καθώς η μεγαλοεργοδοσία και οι υπηρέτες της αναζητούν τρόπους να αποφύγουν την τεράστια πίεση που τους ασκεί η οργανωμένη δράση των εργαζομένων όταν αγωνίζονται ενιαία, ως τάξη. Ποντάρουν πολλά στην απομόνωση και τον αφοπλισμό των εργαζομένων, ελπίζοντας να τους εγκλωβίσουν στις ατομικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, επενδύοντας στην τρομοκράτηση και στην παραπλάνησή τους.

Σκληραίνουν τη στάση τους οι βιομήχανοι

Από τη μεριά τους, οι μεγαλοβιομήχανοι ήδη τρίβουν τα χέρια τους για την αποφασιστικότητα με την οποία η κυβέρνηση επιτίθεται στους μισθούς. Η επισήμανση που έκανε την περασμένη Τετάρτη ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) Δημ. Δασκαλόπουλος πως «η ανάκαμψη το 2014 δε θα έρθει», προμηνύει ένταση της αδιαλλαξίας των μεγαλοεργοδοτών. «Η χώρα μας οφείλει να επιδείξει έμπρακτα, χωρίς άλλη ολιγωρία, τη βούλησή της να εκτελέσει ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα εντός, αλλά και πέραν του πλαισίου των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει έναντι των δανειστών της» συμπλήρωσε ο πρόεδρος των βιομηχάνων, σπεύδοντας να επικροτήσει τα σχέδια που έχει η κυβέρνηση και για το χτύπημα μισθών και Συμβάσεων.

Αλλωστε, η σκληρή στάση της μεγαλοεργοδοσίας αποτυπώνεται ήδη και στην πορεία των διαπραγματεύσεων για τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), η πλειοψηφία των οποίων έχει λήξει. Στα μέσα του Μάη αναμένεται να λήξει η μετενέργεια για όσες αυτό δεν έχει ήδη συμβεί. Αλλωστε, το χτύπημα της ΕΓΣΣΕ θα επιφέρει αλυσιδωτές συνέπειες και στις κλαδικές ΣΣΕ. Η ΕΓΣΣΕ αποτελεί «αφετηρία» διαπραγμάτευσης γι' αυτές (όπως αποτελεί και βάση διαμόρφωσης για μια σειρά επιδόματα, π.χ. τοκετού και λοχείας, του μεροκάματου με το οποίο αμείβονται οι σπουδαστές στην κατάρτιση κτλ.).

Η πλειοψηφία των εργοδοτικών οργανώσεων εμφανίζεται ήδη αδιάλλακτη στις διαπραγματεύσεις με τις κλαδικές Ομοσπονδίες. «Αέρα στα πανιά» της δίνει η στάση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, γενικά όλων των δυνάμεων που υμνούν και καθαγιάζουν την «ανταγωνιστικότητα», έχοντας ήδη -σε πολλούς κλάδους- σπεύσει να συναινέσουν σε μεγάλες μειώσεις στους κλαδικούς μισθούς. Στο όνομα της διάσωσης της ΣΣΕ και χωρίς καμιά ενημέρωση, καμιά συζήτηση με τους εργαζόμενους, οι δυνάμεις αυτές υπογράφουν ΣΣΕ που ακυρώνουν το ίδιο το νόημα της ύπαρξής τους, που είναι να στηρίζουν τους εργαζόμενους έναντι της εργοδοτικής επιθετικότητας και όχι το αντίθετο.

Κρίσιμο ζήτημα η αναγνώριση του αντιπάλου

Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: Μισθοί και Συμβάσεις χτυπιούνται όχι μόνο από «μηχανισμούς» ή χειρισμούς που αφορούν την καπιταλιστική κρίση. Χτυπιούνται από το σύνολο μιας πολιτικής, ενός ολόκληρου μοντέλου ανάπτυξης που λειτουργεί για να διευρύνει τα κέρδη των επιχειρήσεων και όχι των εργαζομένων. Η επίθεση στους μισθούς και τις Συμβάσεις δε μπορεί να μη συνδέεται με το σύνολο της πολιτικής που ταυτίζει και εξαρτά την «ανάκαμψη της οικονομίας» από τη διαρκή συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Γι' αυτό και δε μπορεί να αποκρουστεί ούτε με ευχολόγια, ούτε με βαρύγδουπες και περιστασιακές καταδίκες των «μνημονίων». Ισα ίσα. Ειδικά σήμερα, όποιος κρύβει τον ταξικό και ολομέτωπο χαρακτήρα της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη (με αποτέλεσμα όχι απλά να μην έχει σταθερό και ανθρώπινο μεροκάματο αλλά να δυσκολεύεται κυριολεκτικά να εξασφαλίσει τη στέγη και τα φάρμακα των παιδιών της) αποτελεί μέρος του προβλήματος, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του.

Συνθήματα του τύπου «να καταδικαστεί η λιτότητα» (που χρησιμοποιούν και οι ίδιοι που διαιωνίζουν τη λιτότητα για το λαό) συσκοτίζουν τους ενόχους.

Η υπεράσπιση Μισθών και Συμβάσεων δεν οργανώνεται με ξερές διακηρύξεις περί «επαναφοράς του κατώτατου μισθού» όπως π.χ. με παλινδρομήσεις «πετά» ο ΣΥΡΙΖΑ (που βέβαια θέτει ταυτόχρονα μια σειρά όρους, όπως η ανάκαμψη της οικονομίας κτλ.).

Κρίσιμο ζήτημα για την ίδια τη δυναμική και το αποτέλεσμα της πάλης για την υπεράσπιση των ΣΣΕ είναι να ανοίξει καταρχήν πλατιά και ουσιαστική συζήτηση ανάμεσα στους εργάτες, για το ποιοι είναι οι λόγοι που αυτές σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν. Να ανοίγει αποδεικτικά, εκλαϊκευτικά, ζωντανά, με αξιοποίηση της ίδιας της πείρας των εργαζομένων, η κουβέντα για τα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα εργατικής τάξης - κεφαλαίου. Να αναδεικνύεται ότι η ανάκαμψη της οικονομίας για την οποία τους λένε να δεχτούν (και μάλιστα αγόγγυστα) τη σφαγή των δικαιωμάτων τους, όχι μόνο δε θα βελτιώσει τη δική τους ζωή, αλλά και προϋποθέτει τη διάλυση της ζωής τους, αργά ή γρήγορα θα φέρει νέα, ακόμα πιο άγρια κρίση, άρα και επίθεση.

Οσο περισσότεροι εργάτες συνειδητοποιούν ποια είναι η κύρια αιτία των προβλημάτων τους, τόσο περισσότερο θα αντιμετωπίζονται και οι αυταπάτες, η απογοήτευση, ο εφησυχασμός.

Να μπει σχέδιο σε κάθε κλάδο

Με ένταση μιας τέτοιας ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς θα αποδώσει καρπούς και η πάλη για τη συσπείρωση και κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων στη μάχη για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων.

Σχέδιο πρέπει να μπει σε κάθε κλάδο. Σχέδιο απαιτητικό, με στόχο η υπεράσπιση των ΣΣΕ να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργατών. Τα κλαδικά συνδικάτα πρέπει να μπουν μπροστά στην οργάνωση της μάχης. Η ευθύνη για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ είναι μεγάλη, όχι μόνο εκεί που έχουν την πλειοψηφία αλλά και εκεί όπου μειοψηφούν. Να εξαντληθεί κάθε περιθώριο για συζήτηση στις διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Να γίνει ουσιαστική κουβέντα, όπου η παρουσίαση των διαφορετικών απόψεων μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί για αντιπαράθεση, να αναδειχθεί γιατί ο δρόμος των υποχωρήσεων και του συμβιβασμού έχει οδηγήσει μόνο σε νέα ένταση της εργοδοτικής επιθετικότητας. Να αξιοποιηθεί και να εμπλουτιστεί αυτή η συζήτηση για δουλειά «από τα κάτω». Συσκέψεις, συνελεύσεις, πολύμορφες επαφές με τους ίδιους τους εργάτες.

Να πειστούν καταρχήν για την ανάγκη να δώσουν ενιαία, ως κλάδος, ως τάξη, τη σκληρή αυτή μάχη. Ενάντια στην επέκταση των ατομικών και επιχειρησιακών Συμβάσεων, με τις οποίες οι μεγαλοεπιχειρηματίες ήδη πολιορκούν τους μισθούς. Να αξιοποιηθεί το ολοκληρωμένο πλαίσιο που εδώ και μήνες έχει καταθέσει το ΠΑΜΕ για την ΕΓΣΣΕ, ως βάση συζήτησης και προβληματισμού και για τη μάχη των κλαδικών ΣΣΕ.

Να εξεταστούν οι συνθήκες χωριστά σε κάθε κλάδο. Ο συσχετισμός δύναμης στο κίνημα, οι διαθέσεις των εργαζομένων, η στάση της εργοδοσίας, οι συνθήκες που ευνοούν ή δυσχεραίνουν το συντονισμό της πάλης, οι προϋποθέσεις που υπάρχουν για την οργάνωση πολύμορφων, φυσικά και απεργιακών, κινητοποιήσεων. Με το βλέμμα στραμμένο όχι μόνο στην υπεράσπιση των ΣΣΕ, αλλά και πιο πέρα: στη διαρκή συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια σε όλους εκείνους που ορθά - κοφτά μας λένε να στηρίξουμε μια ανάπτυξη που τσακίζει διαρκώς τη ζωή μας.


Α.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ