Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα και τις Θέσεις για το Συνέδριο του Κόμματος, ξετυλίγεται μία επίθεση στην πολιτική γραμμή μας, στο όνομα ότι αυτή «στενεύει», ότι δεν προχωρήσαμε το ΑΑΔΜ και άλλα γνωστά. Οι οπαδοί αυτής της αντίληψης, πέρα από την αποσπασματική και γεμάτη λογικά άλματα κριτική, είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν στα εξής:

Μιας και το ΚΚΕ κακώς προτάσσει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τον Κεντρικό Σχεδιασμό και τη Λαϊκή Εξουσία, τα οποία για τους κομμουνιστές ταυτίζονται με το σοσιαλισμό και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, τι θα έπρεπε διαφορετικά να προτάσσει;

Οποιος μεταθέτει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων για «μετά», πώς ακριβώς εναντιώνεται στον καπιταλισμό, «μεταβαίνει» από αυτόν;

Τελικά, η πολιτική συμμαχιών του Κομμουνιστικού Κόμματος αφορά συμφωνίες κορυφής, κομπρεμί για καρέκλες, τηλεοπτικές ρετσέτες και κίνημα - ψηφοσυλλέκτη; `Η μήπως πατάει στην αναγκαιότητα το πολιτικοποιημένο εργατικό κίνημα να προσεταιριστεί τα μικροαστικά στρώματα, ώστε η σοσιαλιστική επανάσταση να είναι νικηφόρα;

Από πού κι ως πού η πάλη ενάντια στα μονοπώλια είναι «στενή», ενώ η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό «φαρδιά»;

Εμπόδισε κανείς τις διάφορες «αριστερές» πολιτικές δυνάμεις που κλίνουν την ενότητα όπου κι αν βρεθούν, να στηρίξουν και να συστρατευτούν με το ΠΑΜΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση; Τελικά υπάρχει ή όχι οπορτουνισμός, και με πολιτικές εκφράσεις; Η πολιτική και ιδεολογική του συντριβή δεν είναι όρος για την αλλαγή των συσχετισμών;

Η αλλαγή συσχετισμών προϋποθέτει ή όχι τον απεγκλωβισμό από την ιδεολογία του καπιταλιστικού μονόδρομου, την υιοθέτηση στην πράξη της γραμμής σύγκρουσης με τα μονοπώλια; Με απλά λόγια, γίνεται να μετράμε βήματα στην αλλαγή συσχετισμών με τη μεγάλη πλειοψηφία των εργατών να λένε ότι με τις απεργίες δε βγαίνει τίποτε και να περιμένουν κυβερνητική αλλαγή;

Απαντώντας σε αυτά τα ζητήματα, αν δεν καταλήγεις μέχρι κεραίας στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, οδηγείσαι σε ένα πράγμα: Στην υιοθέτηση της λογικής του περάσματος στο σοσιαλισμό με μεταρρυθμίσεις, και στο διά ταύτα, ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι υπόθεση του πολύ μακρινού μέλλοντος... Οι συγκεκριμένες απόψεις, δυστυχώς για τους οπαδούς τους, έχουν δύο βασικούς εχθρούς: την κοινωνική πραγματικότητα και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Οποιος κάνει κριτική στη γραμμή του ΚΚΕ, οφείλει να λέει καθαρά τι αντιπροτείνει. Γνωρίζουν πολύ καλά οι θιασώτες της μακροημέρευσης του καπιταλισμού ότι αν μιλήσουν ανοιχτά θα εκτεθούν. Για το λόγο αυτό προτιμάνε την τυφλή κριτική, την ανωνυμία, τον καιροσκοπισμό.

Στην πολιτική δε χωράνε ούτε προθέσεις, ούτε επιθυμίες. Αν θες η εργατική τάξη να κάνει την επανάσταση, καθορίζεις και τα αντίστοιχα καθήκοντα. Και με αυτά κρίνεις τη δράση σου.

Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό ότι το σχέδιο Προγράμματος θέτει ορθά - κοφτά το ζήτημα της Επαναστατικής Κατάστασης. Πρόκειται για τη θέση κλειδί, βάσει της οποίας καθορίζεις τα άμεσα καθήκοντά σου.

Ορίζοντας ότι η επαναστατική κατάσταση προκύπτει αντικειμενικά, ορισμένοι ισχυρίζονται ότι δικαιολογούμε τα λάθη μας. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Το Κόμμα σε μη επαναστατικές συνθήκες οφείλει να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα, να εκπαιδεύει την εργατική τάξη και να εκπαιδεύεται το ίδιο. Στις σημερινές συνθήκες, αυτή η θέση πάει να πει ότι έχουμε πολύ μαλλί να ξάνουμε.

Σημαίνει ότι το κάθε όργανο, ο κάθε κομμουνιστής κρίνεται καθημερινά, με κριτήρια την κομματική οικοδόμηση, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Σημαίνει δουλειά επίμονη, καθημερινή, χαμάλικη. Και η ανταπόκριση σε αυτά προϋποθέτει να γινόμαστε ικανοί, επιστήμονες και τεχνίτες της επαναστατική πάλης.

Δύο παραδείγματα, με βάση το εξής. Το ΚΚΕ πρέπει να πατήσει για τα καλά πόδι στις μεγάλες Βιομηχανικές Ζώνες της χώρας. Ορισμένες συγκεντρώνουν δεκάδες χιλιάδες βιομηχανικούς εργάτες, μονάδες με εκατοντάδες εργάτες. Εκεί κατά κανόνα απουσιάζει η συνδικαλιστική οργάνωση, κυριαρχεί η τρομοκρατία, είναι διάχυτες φασιστικές αντιλήψεις.

1. Ενα μέλος μας, ή ένας οπαδός που πιάνει δουλειά σε ένα εργοστάσιο, ποιους ανασχετικούς παράγοντες πρέπει να αντιμετωπίσει. Ενδεικτικά μόνο, την ίδια την καπιταλιστική παραγωγή, με την ιδεολογική θολούρα που προκαλεί, την ανοιχτή τρομοκρατία και την απευθείας ιδεολογική δουλειά του εργοδότη, την απέχθεια στην οργάνωση και το σαράκι της αναποτελεσματικότητας της πάλης, που έχει δημιουργήσει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, τη φαγωμάρα μεταξύ των εργατών, τους ρουφιάνους του εργοδότη και, τέλος, το γενικό επίπεδο της ταξικής πάλης έξω από το χώρο.

Ολα αυτά εκ πρώτης όψεως φαίνονται βουνό, αξεπέραστο. Στο όνομα των δυσκολιών είναι εύκολο να βάζουμε ταβάνι, να δίνουμε γενικές οδηγίες και να του λέμε βρες άκρη μόνος σου. Αυτό όμως είναι καταστροφή. Αυτά τα ζητήματα πρέπει να μονοπωλούν την ΚΟΒ, τα όργανα. Σταθερά πρέπει να οργανώνουμε πώς θα ξεπεραστούν και, κυρίως, τι δυνατότητες υπάρχουν.

Γιατί υπάρχουν, για την ακρίβεια λανθάνουν σοβαρές δυνατότητες. Η μείωση του μισθού και σε όσους δε μίλαγαν είναι τέτοια δυνατότητα. Η στιβαρή, τίμια στάση του κομμουνιστή στο χώρο δουλειάς επίσης. Η καλή επαφή με εργάτες που έχουν τη διάθεση να σηκώσουν κεφάλι, το ίδιο. Η μεταφορά πείρας, η ανάδειξη χώρων - φάρων σε μία ζώνη επίσης πολύ σημαντική.

2. Ο κύριος παράγοντας για μας είναι η ιδιοποίηση της υπεραξίας, αυτή κάνει τον εργάτη νεκροθάφτη των καπιταλιστών. Ωστόσο, αυτός από μόνος του δε βγάζει τον εργάτη στο δρόμο. Συνήθως τον βγάζει η απλήρωτη δουλειά, οι απολύσεις, το κλείσιμο του εργοστασίου. Δηλαδή, ό,τι έρχεται σε αντίθεση με το «αστικό» δίκαιο. Ο εργοδότης που πληρώνει στην ώρα του, που δεν παρανομεί βγαίνει κι από πάνω, καλλιεργεί τη φήμη του ευεργέτη. Συνήθως, όμως, έτσι δουλεύουν οι ιδιοκτήτες των πιο σημαντικών χώρων, εκείνων με νευραλγική σημασία, κι αυτό έχει πολύ σοβαρή επίδραση γενικά στην περιοχή, ότι υπάρχουν καλοί και κακοί εργοδότες.

Με τα δεδομένα αυτά, πιο εύκολα στοχοπροσηλώνουμε εκεί όπου ξεσπάνε προβλήματα, απ' ό,τι στις άλλες μονάδες. Εννοείται ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτε να πέσει κάτω. Ομως, η ιεράρχηση των χώρων πρέπει να γίνεται με τα δικά μας κριτήρια, αθόρυβα και σταθερά.

Εδώ έχει μεγάλη πρακτική αξία η δουλειά έξω από το εργοστάσιο, εδώ κρίνεται όχι μόνο η κλαδική, αλλά και η εδαφική ΚΟΒ. Να εντοπίζονται και να προσεγγίζονται μεθοδικά οι περιπτώσεις - κρίκοι, που μπορούν να σου ανοίξουν δρόμο.

Μελετάμε προσεκτικά την κατάσταση, εντοπίζουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν και ρίχνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να κάνουμε τη δυνατότητα πραγματικότητα. Αυτός ο τρόπος δουλειάς θα φέρει στο Κόμμα εργάτες - διαμάντια, θα δώσει στην εργατική τάξη άξιους κομμουνιστές, για να σταθεί στο ύψος της.