«Οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα, οι ομοσπονδίες, καλούνται να δώσουν και την τελευταία ικμάδα δύναμης (...) διότι αυτή η απεργία μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα στην παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική. Να αποτυπώσει βήματα στην ενίσχυση της κοινής δράσης ολόκληρης της εργατικής τάξης για τα κρίσιμα ζητήματα που το ΠΑΜΕ προβάλλει ως αιχμή της απεργιακής μάχης (...) Αλλά και να πάρει απάντηση η καταστολή και η προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων στην οποία καταφεύγει η κυβέρνηση για να αναχαιτίσει την οργανωμένη λαϊκή πάλη. Στόχοι που δεν αφορούν μόνο την εργατική τάξη, αλλά και τα λαϊκά στρώματα (...) Γι' αυτό άλλωστε, ήδη, στην απεργιακή μάχη έχουν μπει η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ. Η δουλειά που πρέπει να συνεχιστεί ως το χάραμα της Τετάρτης χρειάζεται να "κοιτά" και την επόμενη μέρα. Ο αγώνας που διεξάγεται δεν είναι με "ημερομηνία λήξης". Αντιθέτως, θα είναι μακρύς και δύσκολος.

Γι' αυτόν το λόγο απαιτείται να μπουν συγκεκριμένοι δείκτες μέσα από τους οποίους θα αξιολογείται και θα δυναμώνει η συσπείρωση και η κινητοποίηση των δυνάμεων (...) Να αποτιμηθεί η διαδικασία των γενικών συνελεύσεων (...) αν έγινε ουσιαστική συζήτηση, ποια ήταν η συμμετοχή των εργατών (...) τι δουλειά έγινε εκεί όπου οι ταξικές δυνάμεις πλειοψηφούν (...) τι δουλειά έγινε εκεί όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ μειοψηφούν (...) τι συζήτηση έγινε στις διοικήσεις και τις συσκέψεις - συνελεύσεις, τι θέση πήρε κάθε παράταξη, πώς αξιοποιήθηκε η πρόταση του ΠΑΜΕ για την ΕΓΣΣΕ, πόσες νέες δυνάμεις γνώρισαν ή συσπειρώθηκαν στο πλαίσιό του για τη στήριξη των ανέργων κ.τ.λ. Πώς οργανώθηκε η διαφώτιση των εργατών, πόσο δυνάμωσε η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση στους κλάδους και τους χώρους εργασίας, αλλά και η παρέμβαση στις εργατογειτονιές, όπου εκφράζονται επίσης οξυμένα τα λαϊκά προβλήματα. Πόσο αναδείχθηκε στοιχειοθετημένα και όχι γενικόλογα ο ρόλος των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων. Πόσο ενισχύθηκε η επαφή με τίμιους συνδικαλιστές και εργάτες που αντιλαμβάνονται την ανάγκη το εργατικό κίνημα να ετοιμαστεί για δύσκολες αναμετρήσεις (...) Την εργοδοσία την ανησυχεί ιδιαίτερα (...) η προετοιμασία της απεργίας, η παρακαταθήκη που αυτή αφήνει. Γι' αυτό χρειάζεται δουλειά με υπομονή, με επιμονή και με σχέδιο. Σχέδιο, το οποίο δε θα περιορίζεται στην ημέρα της απεργίας, αλλά θα έχει βάθος χρόνου. Θα συμβάλλει στην αλλαγή συνειδήσεων, θα αποκαλύπτει γιατί τα συμφέροντα των εργατών είναι ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας» (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).