Τρίτη 19 Φλεβάρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Χρειάζεται αγώνας επιβίωσης και αντεπίθεσης που μπορεί να φοβίσει τον εχθρό

Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στους εργαζόμενους του ΚΑΤ

Σε συγκέντρωση εργαζομένων στο νοσοκομείο ΚΑΤ μίλησε χτες το μεσημέρι η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Νωρίτερα, πραγματοποίησε συνάντηση με τη διοίκηση του σωματείου του νοσοκομείου, κατά την οποία επισημάνθηκαν οι ελλείψεις στα νοσοκομεία και οι επιπτώσεις σε εργαζόμενους και ασθενείς, αλλά και συνολικά η πορεία εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών Υγείας. Μιλώντας στη συγκέντρωση, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε, μεταξύ άλλων:

«Ζούμε από πρώτο χέρι τα προβλήματα των νοσοκομείων. Ειδικά για το ΚΑΤ θέλω να πω το εξής πράγμα: Επειδή από την ενημέρωση που είχα κι από τη συζήτηση με τη διοίκηση του σωματείου, φαίνεται ότι υπάρχει μια "φιλοσοφία" - τα φιλοσοφικά ρεύματα που αναπτύσσονται είναι κομμένα και ραμμένα για να κόβονται δαπάνες - με αφορμή τις ενοποιήσεις, τις συγχωνεύσεις κ.λπ. που λέει ότι το ΚΑΤ μπορεί να εξελιχθεί σε γενικό νοσοκομείο... Υπάρχει μια τάση που λέει ειδικά νοσοκομεία και η άλλη τάση λέει να έχουμε μόνο γενικά και να τα κάνουν όλα.

Εμείς, παίρνουμε υπόψη ότι βρισκόμαστε σε μια φάση όπου τα δημόσια νοσοκομεία γίνονται ο "φτωχός συγγενής" της Υγείας, αντί να είναι το βασικό πεδίο της δωρεάν ισότιμης Υγείας για όλους. Υποβαθμίζονται τα νοσοκομεία, συνολικά οι παροχές Υγείας σε συνδυασμό με τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά Ταμεία κ.λπ. Εμείς θεωρούμε ότι οι συγχωνεύσεις που γίνονται και οι μετατροπές των νοσοκομείων σε γενικά και λίγο απ' όλα, θα οδηγήσουν σε μια δραματική υποβάθμιση εξειδικευμένα νοσοκομεία σε προβλήματα ασθένειας, ορθοπεδικά, τραύματα. Αυτή η υποβάθμιση, δεν πρόκειται να συνοδευτεί με αναβάθμιση του τομέα αυτού σε άλλα νοσοκομεία.

Από τη συγκέντρωση των εργαζομένων
Από τη συγκέντρωση των εργαζομένων
Επιμένουμε, ότι το ΚΑΤ πρέπει να παραμείνει σαν ένα νοσοκομείο που έχει συσσωρεύσει τεράστια πείρα και έχει συγκεντρώσει και ένα επιστημονικό δυναμικό που έχει σχέση με τραύματα, χειρουργεία και ως ένα βαθμό με δυνατότητες αποκατάστασης. Γιατί η αποκατάσταση από αναπηρίες κ.λπ. δυστυχώς γίνεται έξω από τα νοσοκομεία και κυρίως σε ιδιωτικά κέντρα.

Οταν, μάλιστα, ξέρουμε από επίσημη ενημέρωση που έχουμε κι από τα συμπεράσματα που βγάζουμε από τη γενική πολιτική, ότι και το Ασκληπιείο Βούλας - που είναι κι αυτό ένα ορθοπεδικό νοσοκομείο - πρόκειται να πουληθεί κυρίως ως οικόπεδο για να αξιοποιηθεί ως ελεύθερος χώρος. Δεν ξέρω αν θα ξανατσιμεντοποιηθεί και τι θα γίνει. Μπορεί να κάνουν κανένα ξενοδοχείο, εξυπηρέτηση για μαρίνες, ποιος ξέρει; Κι όταν και το Ιδρυμα Αποκατάστασης στους Αγίους Αναργύρους, κι αυτό υποβαθμίζεται. Και ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα ιδιωτικά Κέντρα Αποκατάστασης.

Εμείς λέμε: Αναπηρία - είτε εκ γενετής, είτε από ατύχημα, είτε από ηλικία - αυτά τα νοσοκομεία, τα οποία στην Ελλάδα ήταν πανελλαδικής αξιοποίησης - όπως το ΚΑΤ, το Ασκληπιείο, των Αγίων Αναργύρων - αρνιόμαστε με οποιαδήποτε προσχήματα, αυτό το νοσοκομείο να υποβαθμιστεί σε ένα γενικό νοσοκομείο και τέτοια τάση υπάρχει.

Αντίθετα, αυτό το νοσοκομείο πρέπει να ενισχυθεί, να αναβαθμιστεί. Διάφορα περίεργα πράγματα βλέπουμε στο σχεδιασμό του νέου Οργανισμού, ενώνεται με τους Αγίους Αναργύρους. Στους Αγίους Αναργύρους από τα 180 κρεβάτια λειτουργούν τα 80 και το προσωπικό είναι πάρα πολύ λίγο.

Πεδίο κερδοφόρας δράσης για τους ιδιώτες

Ξέρουμε πως ό,τι συζητείται σήμερα είναι για πετσόκομμα, για συρρίκνωση, για υποβάθμιση, για λιγότερες δαπάνες. Δεν υπάρχει κανένα μέτρο όσο κι αν θεωρείται ριζοσπαστικό, εκσυγχρονιστικό, που τάχα θέλει να εξυγιάνει και να βοηθήσει την καλύτερη λειτουργία, που να μην ξεκινάει από το λιγότερη επιχορήγηση στα νοσοκομεία, περισσότερο βάρος στους ασθενείς, μείωση των παροχών. Και ιδιαίτερα στους τομείς που καλύπτει το ΚΑΤ, είναι τομείς πάρα πολύ κερδοφόροι για τους ιδιώτες.

Τα νοσοκομεία, όσο κι αν λέγονται δημόσια, από τη στιγμή που είναι περικυκλωμένα από παροχές υπηρεσιών από ιδιώτες, από μαγνητικές τομογραφίες και όλα αυτά, αγοράζουν το βαμβάκι, τις ενέσεις κ.ά. από τον ιδιωτικό τομέα οπουδήποτε, είναι συνδεδεμένα με συμφέροντα ιδιωτικά και με το κέρδος.

Είναι δυνατόν στην Ελλάδα να είχες από φάρμακο μέχρι βαμβάκι κ.λπ., να ήταν προϊόν, να παράγεται από κρατικές επιχειρήσεις χωρίς αυτές να ενδιαφέρονται για το κέρδος; Κατά τη γνώμη μας μπορούσε. Να σας πω ένα παράδειγμα: Υπήρχε ένα εργοστάσιο που κατασκεύαζε σύριγγες στην Κόρινθο και το οποίο είχε μεγάλη παραγωγή. Κρατικό ήταν αυτό, ήταν από αυτά τα λίγα κρατικά που έγιναν την περίοδο του ΠΑΣΟΚ, το '81, που ήταν έτσι αποσπασματικά για να δώσουν - ας πούμε - την άποψη του ΠΑΣΟΚ για την κοινωνικοποίηση και την κρατικοποίηση.

Αυτό το εργοστάσιο έκλεισε. Κανένας εκσυγχρονισμός δεν είχε γίνει αφού ήταν κρατικό κι αγοράζουμε σύριγγες από το εξωτερικό. Είχε αποφασιστεί επί ΠΑΣΟΚ να γίνουν τρία εργοστάσια κατασκευής φίλτρων για την αιμοκάθαρση. Φτιάχτηκαν τα εργοστάσια, δε λειτούργησαν, διότι βεβαίως οι εισαγωγείς των φίλτρων είχαν τα δικά τους συμφέροντα και τα επέβαλαν, όπως και σε μια σειρά άλλους τομείς.

Βεβαίως θα υπάρχουν και φάρμακα που θα τα κάνεις εισαγωγή, που ενδεχομένως στην Ελλάδα δεν μπορείς να τα παράγεις. Ας πούμε να έχεις ελληνικά φάρμακα, αλλά να μην υποτιμήσεις τη διεθνή εμπειρία και γνώση. Αλλά και μια σειρά φαρμακοβιομηχανίες που είχαμε στην Ελλάδα κρατικές, έκλεισαν κι αυτές. Θα μου πείτε, ήταν κρατικές με την έννοια του κοινωνικού περιεχομένου; Οχι. Ηταν κρατικές γιατί οι ιδιώτες δεν είχαν ενδιαφέρον να κάνουν επενδύσεις. Κι από τη στιγμή που εμφανίστηκε το ενδιαφέρον των ιδιωτών, καταβαραθρώθηκαν οι κρατικές.

Και με αυτή την έννοια, δεν ήταν κρατικές κοινωνικές, ήταν κρατικές που κάλυπταν ένα κενό που δεν ενδιέφερε τους ιδιώτες. Με μαθηματική ακρίβεια, όταν οι επιχειρηματίες επενδύουν σε έναν τομέα, το κράτος αποσύρεται γιατί πρέπει να βοηθήσει τους επιχειρηματίες να βγάλουν κέρδη. Και βεβαίως οι επιχειρηματίες αξιοποιούν αναπτυξιακούς νόμους, κίνητρα, δάνεια κ.λπ. και δεν βάζουν όλο το δικό τους κεφάλαιο, γιατί έτσι γίνεται καλύτερα και η κερδοφορία.

Μέτρα επεξεργασμένα από το '70

Τα μέτρα που παίρνονται στον τομέα της Υγείας, εργασίας και στο ασφαλιστικό σύστημα, είναι μέτρα τα οποία τα επεξεργάστηκε η Παγκόσμια Τράπεζα στις αρχές της δεκαετίας '70, για το ασφαλιστικό σύστημα, όσον αφορά το συνταξιοδοτικό και τις παροχές Υγείας. Το ασφαλιστικό σύστημα είχε δυο σκέλη - τα χώρισαν τώρα: τη σύνταξη και τις παροχές Υγείας.

Και μάλιστα - αυτό είναι πασίγνωστο δεν λέω κάτι καινούργιο -, τα μέτρα της Παγκόσμιας Τράπεζας εφαρμόστηκαν στη Χιλή του Πινοσέτ. Και τότε, ανάμεσα σε αυτή την ομάδα των εμπειρογνωμόνων ήταν και ο Σπράος, ο σύμβουλος επί Σημίτη, που χρησιμοποιήθηκε και εδώ στην Ελλάδα και που επεξεργάστηκε το πρώτο νομοσχέδιο Γιαννίτση, που αφορούσε τα θέματα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Θέλω να πω το εξής πράγμα: Αυτά τα μέτρα τα επεξεργάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '70 όταν υπήρχε τότε κρίση - την είπαν "πετρελαϊκή κρίση", αλλά ήταν κι αυτή καπιταλιστική οικονομική κρίση. Τότε ανακάλυψαν το εξής πράγμα: Οτι τα ασφαλιστικά Ταμεία πρέπει να μπουν στη χρηματαγορά, στο χρηματιστήριο, να γίνεται αγοραπωλησία μετοχών. Και άρχισε η ιστορία για την πιο ανοιχτή, πιο ουσιαστική εμπορευματοποίηση της Υγείας.

Τα μέτρα που παίρνουν τώρα, δηλαδή, δεν είναι μέτρα για την κρίση. Η κρίση έδωσε την ευκαιρία να παρθούν. Θα σας θυμίσω και κάτι άλλο. Οταν πρωτοξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα, λεγόταν από τα περισσότερα κόμματα ότι η κρίση είναι κάτι το δραματικό, αλλά από την άλλη μεριά περικλείει και τη δυνατότητα να διορθωθούν όλα τα κακώς κείμενα και να αντιμετωπίζονται νέες προκλήσεις. Είναι και μια ευκαιρία για μια σύγχρονη ανάπτυξη.

Δεν χρειάζεται να πω τίποτα γι' αυτό το επιχείρημα, νομίζω ότι την ευκαιρία για μια σύγχρονη ανάπτυξη τη ζούμε, μόνο που αυτή είναι βάρβαρη και εναντίον των εργαζομένων. Αυτό ακριβώς εννοούσαν. Οτι μέτρα, τα οποία δεν μπορούσαν να τα πάρουν πριν, να τα δικαιολογήσουν και στην Ελλάδα που υπήρχε ένα κίνημα, τώρα είναι ευκαιρία να τα πάρουν.

Η συζήτηση που γίνεται σήμερα από όλα τα άλλα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ, είναι ότι το όλο πρόβλημα στην Ελλάδα και στην Υγεία που συζητάμε τώρα και στην Κοινωνική Ασφάλιση, είναι πρόβλημα μνημονιακό, προήλθε από το μνημόνιο. Εμείς ως κόμμα, βεβαίως, είμαστε πολέμιοι του μνημονίου, δεν το καταψηφίσαμε μόνο στη Βουλή. Ξεκαθαρίζουμε όμως το εξής: Αν θεωρήσουμε ότι τα προβλήματα που ζούμε όλοι είναι προβλήματα του μνημονίου, τότε ανοίγουμε το δρόμο για πολύ χειρότερα μέτρα - χωρίς να το θέλουμε - αύριο, τα οποία μπορεί να μη λέγονται "μνημόνιο".

Συνταγή της κρίσης το μνημόνιο

Το μνημόνιο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνταγή, η κλασική συνταγή ποιος θα πληρώσει την κρίση. Η συνταγή για την καπιταλιστική κρίση, όταν βεβαίως έχεις και μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται τις τύχες του συστήματος, πρέπει σε πρώτη φάση να μετατραπούν οι εργαζόμενοι σε πολύ φθηνή εργατική δύναμη. Να παρθούν πίσω ό,τι κατακτήσεις είχαν. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, είναι η απαξίωση της αξίας της εργατικής δύναμης.

Προηγείται αυτό το μέτρο και σιγά σιγά αρχίζει η πιο μελετημένη καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου με τη μορφή του "κουρέματος", είτε υποτίμηση - άμα είσαι έξω από την ΕΕ μπορείς να κάνεις και υποτίμηση νομίσματος ή να αλλάξεις και νόμισμα, να συνδεθείς με άλλο. Εν πάση περιπτώσει έρχεται πιο μετά η καταστροφή των κεφαλαίων.

Γιατί η καταστροφή των κεφαλαίων δεν είναι εύκολο να γίνει. Πρέπει να ρυθμιστεί, να γίνουν διαπραγματεύσεις, ποια τμήματα των επιχειρήσεων θα χάσουν, πώς θα συγχωνευθούν, αν θα εξαγοραστούν, αν θα κλείσουν και είναι και η ΕΕ - η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη - κι επομένως πρέπει να συμφωνήσουν οι λεγόμενοι εταίροι. Επομένως, το μνημόνιο είναι η κλασική συνταγή: Φορτώνουμε τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, συγκεντρώνεται ο πλούτος σε λιγότερα χέρια.

Για παράδειγμα και σήμερα γίνεται ολόκληρη συζήτηση, αν συμφέρει η υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου. Υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου, που τους συμφέρει το φτηνό ευρώ. Αυτοί που κάνουν εξαγωγές. Υπάρχουν άλλα τμήματα του κεφαλαίου που τους συμφέρει το σκληρό ευρώ. Τέτοια ζητήματα υπάρχουν. Το μνημόνιο, λοιπόν, είναι αποτέλεσμα της κρίσης, είναι η κλασική συνταγή διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση. Δεν έχει άλλο εργαλείο, παρά αυτό: Να υποτιμήσει την εργατική δύναμη.

Αν δεν τα καταφέρει να βγει από την κρίση, βγαίνει μέσω πολέμου, όπως έγινε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ελλάδα έχουμε περιθώρια για καινούργιο "κούρεμα", γιατί δεν έχει γίνει η απαξίωση του κεφαλαίου στο βαθμό που χρειάζεται. Γι' αυτό βγαίνουν όλα τα κόμματα και λένε: "Κούρεμα", "κούρεμα". Επειδή το ΔΝΤ διαπιστώνει το "κούρεμα", βγαίνουν όλοι.

Από αυτήν την άποψη, εμείς δεν θεωρούμε ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Είναι καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης ή δρόμος ανάπτυξης που σε βγάζει από αυτό το δρόμο, πληρώνουν τα μονοπώλια, πληρώνουν οι καπιταλιστές. Και βεβαίως, η έκβαση αυτού του αγώνα πρέπει να είναι η εργατική - λαϊκή εξουσία λέμε εμείς, η κατάργηση των μονοπωλίων, των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Αλλά εν πάση περιπτώσει, πρέπει να είναι καθαρό ότι το να τα φορτώσουμε στο μνημόνιο είναι λάθος με την έννοια ότι αφήνουμε στο απυρόβλητο ό,τι έχει γίνει πριν από το μνημόνιο. Το μνημόνιο δεν ήρθε απότομα. Εμείς συμφωνούμε και μάλιστα έχουμε φέρει στη Βουλή - ακόμα να το φέρουνε - για να ψηφίσουμε την κατάργηση του μνημονίου. Γιατί σημαίνει ψηφίζεις την κατάργηση συγκεκριμένων μέτρων. Εχει αξία να πεις καταργώ το μνημόνιο, δεν είναι άνευ αξίας.

Αλλά το να πεις όλα τα προβλήματα, στα νοσοκομεία, στην αγροτιά κ.λπ., τα έκανε το μνημόνιο, είναι λάθος. Διότι θα σου έρθει μια άλλη κυβέρνηση, η οποία θα σου πει - καλά καμία δε λέει καταργώ το μνημόνιο - "θα κάνω μια άλλη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο". 'Η ότι το μνημόνιο φταίει. Που σημαίνει ό,τι δημιούργησε την καπιταλιστική κρίση, το αφήνω στο απυρόβλητο. Είναι σα να δίνεις φάρμακο για μια ασθένεια, χωρίς να ξέρεις τι την προκάλεσε. Και πολύ περισσότερο, στο πολιτικό επίπεδο ξέρουμε τι την προκάλεσε.

Αγώνας με επιθετικούς στόχους πάλης

Ποια είναι η θέση η δική μας: Εμείς καταλαβαίνουμε σήμερα ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τη βάρβαρη επίθεση που εξαπολύθηκε με την ευκαιρία της κρίσης, όπως συνέβη και σε άλλους λαούς, όπως ο πορτογαλικός, ο ισπανικός κ.λπ. Ανέτοιμο, γιατί είχε πιστέψει ότι ιδιαίτερα μετά τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, η Ελλάδα δε θα ήταν πια μια χώρα μόνη της, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ θα γινόταν εκσυγχρονισμός, ανάπτυξη κ.λπ.

'Η είχε ισχυρή ανάμνηση από τις δεκαετίες '70 και '80 - βγάζω τα χρόνια της δικτατορίας - όπου είχε σημειωθεί μια σχετική κι απόλυτη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Γιατί υπάρχει μια φάση σύντομη, που στην καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να βελτιωθεί και το βιοτικό επίπεδο του λαού, γιατί έτσι βγάζει και περισσότερα κέρδη ο καπιταλισμός. Δεν τα βγάζει μόνο με τη φτώχεια, τα βγάζει και με την ανάπτυξη για ένα διάστημα. Και κάτω από την πίεση του κινήματος και της αντιπαράθεσης με το σοσιαλιστικό σύστημα.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες και συνειδητά με την πολιτική των άλλων κομμάτων και την κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα, βρέθηκε απροετοίμαστος ο λαός. Υπήρχε, βεβαίως, ένα τμήμα του λαού προετοιμασμένο, αλλά το τμήμα αυτό δεν ήταν τόσο μαζικό. Κι από αυτήν την άποψη, χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Και ακόμα δεν έχει κερδηθεί. Γιατί - εδώ που τα λέμε -, ένα κίνημα που θα ήταν προετοιμασμένο, ατσαλωμένο να αντιμετωπίσει την επίθεση, θα μπορούσε κάποια μέτρα να τα παρεμποδίσει, να έχει επιβάλει ρήγματα στο συσχετισμό δυνάμεων και στο πολιτικό σύστημα, θα μπορούσαμε να βλέπουμε με περισσότερη αισιοδοξία το πολύ κοντινό μέλλον.

Η φάση που βρισκόμαστε σήμερα, κατά τη γνώμη μας, απαιτεί: Συνολική αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική, όχι μόνο των κομμάτων, αλλά με την κυρίαρχη πολιτική της τάξης και εκείνων των στρωμάτων που εκφράζουν τα κόμματα. Ριζική αντίθεση με την πολιτική της ΕΕ. Αυτή η ριζική αντίθεση, βέβαια, δεν μπορεί να είσαι μόνο κατά. Πρέπει και σε κάτι να είσαι υπέρ. Το υπέρ ξεκινάει από έναν αγώνα με επιθετικούς στόχους πάλης, π.χ. να μη δεχτώ να πληρώσω την κρίση, που μπορεί να ξεκινάει με επιμέρους μέτωπα, όπως δεν πληρώνω τα χαράτσια, δε φοβάμαι αν δεν μπορώ να πληρώσω τους φόρους μήπως μου κατασχέσουν το σπίτι. Θα πρέπει να υπάρχει κίνημα να υπερασπιστούμε τα σπίτια μας από τις κατασχέσεις.

Θέλει έναν αγώνα επιβίωσης και αντεπίθεσης, έναν αγώνα που δε φοβάται να θέσει στην προμετωπίδα το θέμα της αποδέσμευσης από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, αλλά και της κατάργησης των μονοπωλίων. Αυτός ο αγώνας κατά τη γνώμη μας, που οδηγεί στην εργατική - λαϊκή εξουσία, είναι ένας αγώνας που μπορεί να φοβίσει τον εχθρό, να δυσκολέψει να παρθούν μέτρα και κυρίως να ανοίξει δρόμο προς τα μπρος».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ