Τη δημιουργία Επιτροπής Κοινωνικής Αλληλεγγύης ανακοίνωσαν χτες το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ καλώντας σωματεία και εργαζόμενους να εντάξουν τις δυνάμεις τους στην ολόπλευρη στήριξη των ανέργων, ανασφάλιστων, όλων όσων έχουν ανάγκη. Χτες, επίσης, ο υφυπουργός Εργασίας χαιρέτισε σε ημερίδα για το λεγόμενο «Εθνικό Δίκτυο Αμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης», το οποίο θα λειτουργεί σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και θα αφορά τη λειτουργία δομών όπως κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, τράπεζες χρόνου κτλ. Θα 'λεγε κανείς πως πρόκειται για πρωτοβουλίες εξίσου θετικές, σημαντικές ειδικά για εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που κινδυνεύουν άμεσα από την εξαθλίωση. Κι όμως. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως πρόκειται για δυο πρωτοβουλίες διαμετρικά διαφορετικές.

Η μεν πρώτη υπηρετεί τη στήριξη όσων δε μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες αξιοποιώντας τη γνήσια διάθεση προσφοράς του λαού μας όχι όμως για να δικαιολογήσει και τελικά να αθωώσει εκείνους που είναι υπεύθυνοι για το τσάκισμα της ζωής του. Αλλά για να συσπειρώσει δυνάμεις ενάντια σε όσους βαφτίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων «κόστος», «εμπόδιο στην ανάπτυξη» κτλ.

Η δε δεύτερη έρχεται από τους ίδιους που ισοπεδώνουν τις ανάγκες των εργαζομένων για να προχωρήσει η «ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας» (όπως τους αρέσει να λένε την ανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών). Από εκείνους που πρώτα εκτοξεύουν την ανεργία κι έπειτα οργανώνουν συσσίτια στους ανέργους, από κείνους που πρώτα υπερασπίζονται την κατάργηση των Συμβάσεων κι έπειτα μοιράζουν φάρμακα στα παιδιά των απλήρωτων εργατών. Ε, όχι, τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι στήριξη για το λαό που βασανίζεται. Στην πραγματικότητα, είναι στήριξη για όσους κερδίζουν από τα βάσανα του λαού και γι' αυτό τα μονιμοποιούν και τα μεγαλώνουν.