Τετάρτη 30 Γενάρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Διαμετρικά διαφορετικές

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τη δημιουργία Επιτροπής Κοινωνικής Αλληλεγγύης ανακοίνωσαν χτες το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ καλώντας σωματεία και εργαζόμενους να εντάξουν τις δυνάμεις τους στην ολόπλευρη στήριξη των ανέργων, ανασφάλιστων, όλων όσων έχουν ανάγκη. Χτες, επίσης, ο υφυπουργός Εργασίας χαιρέτισε σε ημερίδα για το λεγόμενο «Εθνικό Δίκτυο Αμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης», το οποίο θα λειτουργεί σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και θα αφορά τη λειτουργία δομών όπως κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, τράπεζες χρόνου κτλ. Θα 'λεγε κανείς πως πρόκειται για πρωτοβουλίες εξίσου θετικές, σημαντικές ειδικά για εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που κινδυνεύουν άμεσα από την εξαθλίωση. Κι όμως. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως πρόκειται για δυο πρωτοβουλίες διαμετρικά διαφορετικές.

Η μεν πρώτη υπηρετεί τη στήριξη όσων δε μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες αξιοποιώντας τη γνήσια διάθεση προσφοράς του λαού μας όχι όμως για να δικαιολογήσει και τελικά να αθωώσει εκείνους που είναι υπεύθυνοι για το τσάκισμα της ζωής του. Αλλά για να συσπειρώσει δυνάμεις ενάντια σε όσους βαφτίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων «κόστος», «εμπόδιο στην ανάπτυξη» κτλ.

Η δε δεύτερη έρχεται από τους ίδιους που ισοπεδώνουν τις ανάγκες των εργαζομένων για να προχωρήσει η «ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας» (όπως τους αρέσει να λένε την ανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών). Από εκείνους που πρώτα εκτοξεύουν την ανεργία κι έπειτα οργανώνουν συσσίτια στους ανέργους, από κείνους που πρώτα υπερασπίζονται την κατάργηση των Συμβάσεων κι έπειτα μοιράζουν φάρμακα στα παιδιά των απλήρωτων εργατών. Ε, όχι, τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι στήριξη για το λαό που βασανίζεται. Στην πραγματικότητα, είναι στήριξη για όσους κερδίζουν από τα βάσανα του λαού και γι' αυτό τα μονιμοποιούν και τα μεγαλώνουν.

«Θίχτηκαν» απ' τους χαλυβουργούς...

Η κατάπτυστη στάση της ηγεσίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου (ΠΟΕΜ) ήρθε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια, με αφορμή την πρόσφατη παρέμβαση του Σωματείου Εργαζομένων «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στην Ολομέλεια της διοίκησης της Ομοσπονδίας. Αφορμή για την παρέμβαση του Σωματείου των χαλυβουργών είναι μια ανακοίνωση που εξέδωσε η Ομοσπονδία, όπου αναφέρει ένα «ιστορικό» της απεργίας των χαλυβουργών προκειμένου να υπενθυμίσει την... αγωνιστική της στάση. Μάλιστα, στην ίδια ανακοίνωση εμφανίζεται ως... θιγόμενη επειδή οι χαλυβουργοί ξεσκέπαζαν τη συμβιβασμένη στάση της.

Ωστόσο, όσες φορές κι αν διαβαστεί αυτό το «ιστορικό», οι αγώνες της ΠΟΕΜ εξαντλούνται στα εξής: Συμμετοχή στις τριμερείς συναντήσεις στο υπουργείο Εργασίας, μία τρίωρη στάση εργασίας - κι αυτή την προκήρυξε κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων - καθώς και κάποια δελτία συμπαράστασης. Ταυτόχρονα, στο ίδιο δελτίο, παραδέχεται ότι ήδη από το Δεκέμβρη του 2011, πριν καλά καλά συμπληρωθούν δύο μήνες από τους συνολικά 9 των απεργιακών κινητοποιήσεων, η ΠΟΕΜ χαρακτήριζε τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών «τυφλή σύγκρουση».

... γιατί αποκαλύφτηκε ο ρόλος τους

Κι όλα αυτά όταν οι χαλυβουργοί και οι δυνάμεις στην Ομοσπονδία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ καλούσαν μόνιμα σε συντονισμό όλων των εργατών του κλάδου. Η διοίκηση της Ομοσπονδίας πεισματικά αρνούνταν έναν τέτοιο συντονισμό, ισχυριζόμενη προκλητικά ότι... δεν πατάς ένα κουμπί για να γίνουν κινητοποιήσεις. Κάτι που θυμίζει τη λαϊκή παροιμία... «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινίζει»!

Αλλά, σα να μην έφταναν αυτά, η διοίκηση της ΠΟΕΜ «ξεσήκωσε» εναντίον τους όλα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε και η εργοδοσία του Μάνεση και η κυβέρνηση στη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων. Είχε το θράσος να πει ότι αν έληγαν την απεργία, όπως τους είχε πει ο Μάνεσης, τότε δε θα συνεχίζονταν οι απολύσεις. Το τι έγινε φάνηκε μετά. Ο Μάνεσης τους έχει σε διαθεσιμότητα. Είπε ακόμη ότι το Σωματείο προκαλούσε να έρθουν τα ΜΑΤ έξω από την πύλη για να λήξει την απεργία. Τέτοιες εκτιμήσεις κάνουν συνδικαλιστικές ηγεσίες του γλυκού νερού, της ταξικής συνεργασίας. Είπε επίσης ότι ο αγώνας των χαλυβουργών κατέληξε σε ήττα για τους ίδιους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους! Αυτά λένε οι «άκαπνοι» από αγώνες, όπως η ηγεσία της ΠΟΕΜ, κατά των ηρωικών χαλυβουργών. Που βεβαίως έχουν τη δική τους εκτίμηση από τη δική τους Γενική Συνέλευση, για τον ηρωικό αγώνα - παρακαταθήκη για όλη την εργατική τάξη.

Οι υπεύθυνοι της απραξίας

Πολλοί εργοδότες λένε προς τους εργαζόμενους: «Δεν μπορείτε να έχετε απαιτήσεις ούτε για ικανοποιητικούς μισθούς, ούτε για αυξήσεις στο μεροκάματο, αφού έχει σταματήσει κάθε παραγωγική δραστηριότητα, υπάρχει παραγωγική απραξία». Πόσο βάση έχει μια τέτοια προσέγγιση; Πόσο δίκιο έχει ο επιχειρηματίας, ο οποίος, επικαλούμενος την περιορισμένη παραγωγική δραστηριότητα, απαιτεί την υποταγή του εργάτη στην ιδέα του λειψού μεροκάματου; Κάθε παρόμοιου τύπου αντιμετώπιση είναι πέρα για πέρα προκλητική, επιχειρεί να καλύψει τις ευθύνες της οικονομικής ολιγαρχίας για τη βαθύτατη κρίση που βιώνει η κοινωνία και προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στο σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Αρκεί η ελάχιστη μνήμη για να θυμηθούμε ότι ανέκαθεν η γραμμή που ακολουθούσαν οι εργοδότες ήταν γραμμή άρνησης και απόκρουσης κάθε αιτήματος για βελτίωση των εργατικών αμοιβών. Ακόμα και τις εποχές που η στατιστική των αφεντικών παρουσίαζε την παραγωγική δραστηριότητα να πραγματοποιεί άλματα, αυτοί έσκουζαν ότι πρέπει να τηρηθεί περιοριστική πολιτική μισθών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραγωγικότητα των επιχειρήσεών τους. Αυτό έκαναν στην πράξη. Αξιοποιώντας τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στην ουσία έδιναν στους εργαζόμενους μόλις ελάχιστα ψίχουλα από τα δυσθεώρητα υπερκέρδη που εξασφάλιζαν, κλέβοντας τον πλούτο που παρήγαν οι εργαζόμενοι. Ολόκληρη τη δεκαετία που μας πέρασε, τα εθνικολογιστικά στοιχεία έδειχναν ανεμπόδιστη μεν μεγέθυνση των επιχειρηματικών κερδών, συνεχή δε αύξηση του ποσοστού του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της επίσημης φτώχειας.

Η άλλη πλευρά είναι ακόμα πιο προκλητική. Το να επικαλούνται οι εργοδότες τη μείωση της παραγωγής και τη μη λειτουργία των παραγωγικών μονάδων, για να αρνηθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους, ξεφεύγει και από τα όρια του θράσους. Και ξεφεύγει, επειδή αυτοί, με αποκλειστικό βέβαια κριτήριο το δικό τους κέρδος, κανονίζουν τα πάντα. Αυτοί έχουν στην κατοχή τους τα μέσα παραγωγής, αυτοί ρυθμίζουν τους όρους λειτουργίας των μηχανών, αυτοί και μόνο αυτοί ανεβοκατεβάζουν τους διακόπτες λειτουργίας των εργοστασίων. Επικαλούνται την κρίση που οδηγεί σε μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, πρώτα και κύρια καταστρέφουν την ανθρώπινη εργατική δύναμη.

Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Υπεύθυνη για τα δεινά που ζει ο εργαζόμενος λαός είναι η φιλομονοπωλιακή πολιτική, οι πολιτικές της στήριξης του κεφαλαίου, οι ρυθμίσεις που στόχο έχουν την αναπαραγωγή ενός εκμεταλλευτικού συστήματος, που κατακλέβει τα λαϊκά στρώματα για να συσσωρεύουν κέρδη οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Και όταν αυτοί μπουκώσουν από τα συσσωρευμένα κεφάλαια και τα μυθικά κέρδη, το σύστημά τους στουμπώνει, ξεσπούν οικονομικές κρίσεις, επέρχεται κάμψη της παραγωγικής δραστηριότητας και μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων. Αυτό που τώρα επικαλούνται για να αρνηθούν αυξήσεις στους μισθούς.

Μόνο που και γι' αυτό η ευθύνη δική τους είναι. Γι' αυτό και η διεκδίκηση αυξήσεων, συλλογικής σύμβασης, κατάργησης των φόρων, είναι μέτρο άμυνας απέναντι στην εργοδοτική επίθεση. Οσο όμως οι παραγωγικές δυνάμεις θα βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας από τους εργοδότες, όσο δηλαδή τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν σε αυτούς, δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο για ολόπλευρη αξιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας. Μόνο η ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών θα ανοίξει εντελώς διαφορετικούς δρόμους και θα δημιουργήσει εντελώς καινούριες συνθήκες για τη συνεχή καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων. Πρώτα και κύρια εντάσσοντας τις μηχανές της παραγωγής σε ένα ενιαίο σύστημα σχεδιοποιημένης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Στοιχεία ξεκληρίσματος και ... συγκέντρωσης

Γρηγοριάδης Κώστας

Ούτε τα επίσημα στοιχεία δεν μπορούν να κρύψουν τις ραγδαίες και αρνητικές ανακατατάξεις που έχουν γίνει στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής, αλλά και τις συνέπειες που συνεχίζουν να πληρώνουν οι μικροί αγρότες και κτηνοτρόφοι. Μερικά από αυτά τα επίσημα στοιχεία δείχνουν από τον καιρό της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ και στην συνέχεια στην ΕΕ:

  • Εχει μειωθεί η αυτάρκεια στα πουλερικά από 100,4% στο 75%
  • Στο χοιρινό κρέας από 84% στο 35%
  • Στο βοδινό κρέας από το 66% στο 25%
  • Στο αιγοπρόβειο από το 92% στο 70%

Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με στοιχεία του Ελληνικού Οργανισμού Γάλακτος και Κρέατος, οι μικροί παραγωγοί γάλακτος με ετήσια παραγωγή μέχρι 50 τόνους μειώθηκαν από το 1993 έως το 2003 κατά 77%!!!

Την ίδια περίοδο οι μεγαλύτεροι παραγωγοί, με ετήσια παραγωγή μεγαλύτερη των 200 τόνων, αυξήθηκαν κατά 272%, ενώ το μερίδιό τους στο σύνολο της παραγωγής από το 20% εκτοξεύτηκε μέχρι το 2004 στο 60%.

Παρόμοια κατάσταση διαμορφώνεται και στην αιγοπροβατοτροφία, όπου το 9,3% των μεγαλύτερων προβατοτροφικών μονάδων έχει το 45% του συνολικού αριθμού των προβάτων και το 3% των μεγαλύτερων αιγοτροφικών μονάδων έχει το 34,5% του συνολικού αριθμού των αιγών.


Παπαγεωργίου Βασίλης

Η Γερμανία ήθελε το ΔΝΤ στους μηχανισμούς

Γρηγοριάδης Κώστας

Με αφορμή τις τελευταίες δημαγωγικές δηλώσεις μετανοίας ορισμένων από την κυβέρνηση Παπανδρέου για την προσφυγή της Ελλάδας στα μνημόνια με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, γράφαμε την προηγούμενη βδομάδα ότι πρώτη απ' όλους, αυτή που ήθελε το ΔΝΤ στο μηχανισμό ήταν η Γερμανία. Ο λόγος είναι σαφής: Ηθελε να βάλει το Ταμείο στο παιχνίδι της ελεγχόμενης χρεοκοπίας χωρών της Ευρωζώνης και μ' αυτόν τον τρόπο να επιμερίσει τη ζημιά από την καταστροφή κεφαλαίου σε περισσότερες καπιταλιστικές οικονομίες και μάλιστα εκτός Ευρωζώνης, για να μη λουστεί η ίδια όλο το κόστος από τη διάσωση της νομισματικής λυκοσυμμαχίας. Κυνικός ως προς αυτό είναι και ο Α. Λοβέρδος, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν ήθελε το ΔΝΤ στο μηχανισμό για την Ελλάδα και με τις δηλώσεις του οποίου ξεκίνησε το γαϊτανάκι για το ποιος ευθύνεται που βρέθηκε η Ελλάδα με μνημόνια και ΔΝΤ. Μιλώντας χτες στο «Βήμα», ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Παπανδρέου και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου λέει επί λέξει: «Η παρουσία του ΔΝΤ ήταν επιθυμητή από τους Γερμανούς στο μηχανισμό που συγκροτήθηκε εκείνη την εποχή. Συμμετείχε, λοιπόν, το ΔΝΤ και αυτό αποτέλεσε εργαλείο πολιτικής πειθούς της Μέρκελ προς τους Γερμανούς πολίτες για τα μέτρα του Νότου. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι το ΔΝΤ δεν είχε συμβολή στην εφαρμογή των προγραμμάτων, καθώς η επίβλεψη των προγραμμάτων γίνεται από την ΕΕ». Αρα, παρά τη σκόπιμα απλοϊκή ερμηνεία που κάνει ο Λοβέρδος για τις προθέσεις της Γερμανίας, ομολογεί ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ στη δανειοδότηση της Ελλάδας ήταν επιλογή και των γερμανικών μονοπωλίων, για τους λόγους που γράψαμε πιο πάνω. Κατά συνέπεια, μόνο σαν αποπροσανατολισμό σε βάρος του πρέπει να εκλαμβάνει ο λαός τα παραμύθια ότι το ΔΝΤ το έφερε στην Ελλάδα και στην ΕΕ μια κυβέρνηση ή ένα πρόσωπο. 'Η ότι χωρίς το ΔΝΤ στα μνημόνια, τα μέτρα θα ήταν πιο ήπια για το λαό. Τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της ΕΕ και η συμμετοχή του ΔΝΤ κρίθηκε επιβεβλημένη για να μοιραστεί η ζημιά της κρίσης, χωρίς να αμβλύνονται, αλλά να οξύνονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί. Στη διέξοδο να συγκεντρώσει ο λαός την προσοχή του, προσπερνώντας και πολεμώντας τα κόμματα που προσπαθούν να τον χειραγωγήσουν με ψέματα και εντυπώσεις.

Ανατροπή των «απαλλοτριωτών»

Στη «δήμευση» της πρώτης κατοικίας και της μικρής ακίνητης περιουσίας ειδικά της αγροτικής οδηγεί στην πραγματικότητα ο ενιαίος φόρος ακινήτων και μάλιστα από το πρώτο ευρώ, που επιβάλλει η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Το θέμα δεν είναι μόνο το ύψος του λογαριασμού που έχει «κόψει» η κυβέρνηση για τους ιδιοκτήτες ακινήτων, που μόνο για φέτος ανέρχεται στα 3,8 δισ. - 2 δισ. από τον ενιαίο φόρο ακινήτων, το φόρο δηλαδή που θα αντικαταστήσει το «χαράτσι» μέσω της ΔΕΗ και τον ΦΑΠ, συν 1,8 δισ. από το ΦΑΠ και το ειδικό τέλος των προηγούμενων ετών. Το θέμα είναι ότι -και- αυτός ο λογαριασμός θα πληρωθεί εξολοκλήρου από τους μισθωτούς και συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους αγρότες, που ήδη έχουν υποστεί μια άγρια λεηλασία των εισοδημάτων τους και βρίσκονται στα όρια και κάτω από αυτά της φτώχειας. Ηδη εκατομμύρια νοικοκυριά βρίσκονται σε αδυναμία να πληρώσουν τα άλλα χαράτσια και δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστεί κάποιος τι θα συμβεί με το «ενιαίο φόρο» στα ακίνητα. Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι ότι στο «τραπέζι» έχει μπει, με τη γνωστή μέθοδο (διάβαζε επιστολή τρόικας), η άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία, ακριβώς για να υπάρξει μεγάλο απόθεμα σπιτιών που θα οδηγήσει σε μείωση τιμών και τότε να βρεθούν «αγοραστές» να τα πάρουν για ένα «κομμάτι ψωμί» στην κυριολεξία. Με άλλα λόγια, οι κυβερνώντες και οι ξένοι σύμμαχοί τους (τρόικα) δε διστάζουν να προχωρήσουν σε «απαλλοτρίωση» του σπιτιού του εργαζόμενου και του χωραφιού του φτωχού αγρότη, προκειμένου η πλουτοκρατία να βγει αλώβητη από την κρίση και να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Είναι καιρός ο λαός να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να πάρει ο ίδιος την εξουσία ανατρέποντας τους απαλλοτριωτές, εκμεταλλευτές και δυνάστες του, δηλαδή την εξουσία των μονοπωλίων.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Μάχη για το εργατικό εισόδημα

Καταστροφικές συνέπειες έχει για το εργατικό - λαϊκό εισόδημα η πολιτική συγκυβέρνησης - τρόικας, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» ή της «ανάπτυξης» του κεφαλαίου. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη του κεφαλαίου. Η επιχειρούμενη κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) θα δώσει τη χαριστική βολή στο εισόδημα εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών, με δεδομένο ότι αφορά εκατομμύρια εργαζόμενους που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, αλλά και το σύνολο των μισθωτών αφού ήδη η αντικατάσταση των κλαδικών με επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις έχει αυξήσει στο έπακρο όσους πληρώνονται με τον κατώτατο μισθό και ακόμη χαμηλότερα. Επίσης, οι εξελίξεις με την ΕΓΣΣΕ θα συμπαρασύρουν και τις κλαδικές Συμβάσεις, αλλά και μια σειρά παροχές (επιδόματα μητρότητας, ανεργίας κ.τ.λ.) που αποτελούσαν στήριγμα για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Η επέκταση της περιστασιακής και ελαστικής απασχόλησης θα περιορίσει σε μερικές εκατοντάδες ευρώ το μήνα το εισόδημα εκατοντάδων χιλιάδων. Κι αυτό όταν το κόστος ζωής ανεβαίνει αμείωτα, ο εργαζόμενος καλείται να πληρώνει ακόμα και για βαμβάκι στα νοσοκομεία, για χαρτί υγείας στα σχολεία. Υποχρεώνεται ήδη σε αιματηρές περικοπές, στερεί τη θέρμανση απ' τα παιδιά του, κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα και νερό λόγω των διαρκών ανατιμήσεων.

Το μέγεθος του εγκλήματος γίνεται αντιληπτό αν σκεφτεί κανείς πως, παρά τη λυσσαλέα αυτή επίθεση σε μισθούς και Συμβάσεις, η φοροεπιδρομή δυναμώνει εξίσου λυσσαλέα. Με την πλήρη κατάργηση του αφορολογήτου, οι κατακρεουργημένοι μισθοί κατακρεουργούνται και από τους αυξανόμενους φόρους: Ακόμα και 100 ευρώ μισθό να 'χει το μήνα κάποιος θα πληρώσει φόρο. Ακόμα και ένα σπίτι να 'χει κάποιος που δεν έχει δουλειά, θα πληρώσει φόρο. Την ώρα που οι επιχειρήσεις στηρίζονται με νέες φοροαπαλλαγές, ο εργαζόμενος βλέπει το εισόδημά του να εξανεμίζεται από το φόρο εισοδήματος, από την «εισφορά αλληλεγγύης», από το χαράτσι της ΔΕΗ, από τις νέες παρακρατήσεις στις συντάξεις, από, από, από.

Μάλιστα, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που δεν υπάρχει λαϊκή οικογένεια που να μην έχει άνεργο, ίσως και περισσότερους από έναν. Ακόμα όμως κι αν σ' ένα σπίτι εξακολουθεί να μπαίνει μεροκάματο, η αύξηση της ανεργίας αξιοποιείται από το κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις του για την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, την ένταση των εκβιασμών ώστε να γίνει αποδεκτή η κατάργηση των Συμβάσεων και τη μετατροπή των μισθών σε επιδόματα. Δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η ανεργία παρασέρνει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα ακόμα πιο βαθιά στον γκρεμό. Κι αυτό, ενώ το επίδομα ανεργίας μειώνεται συνέχεια, καταβάλλεται μόλις στους 3 στους 10 ανέργους, εξανεμίζεται πριν καλά καλά μπει στο σπίτι του ανέργου, με δεδομένο ότι το κόστος ζωής δε σταματά να αυξάνεται.

Μπροστά στην απεργία του Φλεβάρη, το ΠΑΜΕ καλεί σε σκληρή μάχη, για την ΕΓΣΣΕ, ενάντια στη φοροκαταιγίδα, για την υπεράσπιση των ανέργων. Είναι μια μάχη για την ίδια την επιβίωση του εργαζόμενου λαού. Ως τέτοια πρέπει να τη δώσουμε, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, με τα σωματεία αλλά και τους άλλους φορείς του μαζικού κινήματος, τις Λαϊκές Επιτροπές. Με την αποφασιστικότητα, την οργάνωση, την αυτοθυσία που απαιτεί η υπεράσπιση της ζωής της δικής μας και των παιδιών μας.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ