Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας απαιτεί τα μέτρα που χτυπούν ευθέως τις λαϊκές οικογένειες, τους εργαζόμενους, να γίνονται πιο άγρια. Η λαίλαπα όχι μόνο δε θα σταματήσει, αλλά, αντιθέτως, ήρθε «για να μείνει». Η επιθετικότητα, άλλωστε, κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης και τρόικας έρχεται ακριβώς για να υπηρετήσει τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου για ακόμη πιο φθηνή εργατική δύναμη, έτσι μόνο μπορεί να ξεπεραστεί η κρίση και να σωθεί το κεφάλαιο. Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό και την ώρα που η εργοδοσία εφαρμόζει στην πράξη το σύνολο της αντεργατικής ατζέντας, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από την αντίσταση, από την απόκρουση αυτής της βαρβαρότητας, για να μην επιτρέψουν να συντριβούν όσα δικαιώματα δεν τους έχουν αφαιρέσει ακόμη, να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει.

Αυτός, ωστόσο, ο αγώνας δεν μπορεί να είναι «έργο μιας πράξης». Θα είναι αποτέλεσμα μιας διαρκούς μάχης, με στόχο την απόκρουση της επίθεσης, τη στήριξη και ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας. Την οργάνωση της σκληρής πάλης που θα έχει στόχο τη χειραφέτηση όλο και περισσότερων εργαζομένων από τους πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου, από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, από τις ίδιες τις λογικές διαχείρισης ενός συστήματος που όσο σαπίζει τόσο θα σπέρνει δεινά στους εργαζόμενους. Χρειάζεται διαρκής και αταλάντευτος αγώνας που θα αποκαλύπτει και θα αντιπαλεύει όλους όσοι θέλουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ενσωματώσουν τη δίκαιη δυσαρέσκεια, οργή και αγανάκτηση σε κανάλια ανώδυνα για τη μεγαλοεργοδοσία.

Ενας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί παρά να αναπτυχθεί με επίκεντρο τους τόπους δουλειάς. Τα εργοστάσια, τα γιαπιά, τα γραφεία. Εκεί, δηλαδή, που οι εργαζόμενοι βιώνουν στην πράξη την εκμετάλλευση. Εκεί που όχι μόνο υλοποιούνται τα βάρβαρα μέτρα, αλλά και φαίνεται ξεκάθαρα το ποιος πραγματικά βγαίνει κερδισμένος απ' τα μέτρα. Εκεί που, μέσα από τον αγώνα ενός εργοστασίου ή ενός κλάδου, φαίνεται η ανάγκη να σφυρηλατείται η ταξική ενότητα και αλληλεγγύη σε ένα ανώτερο επίπεδο - όπως, χαρακτηριστικά, έγινε στην περίπτωση του ηρωικού 9μηνου αγώνα των εργαζομένων της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Εκεί, λοιπόν, στους χώρους δουλειάς θα κριθεί και η παρεμπόδιση και η ματαίωση των μέτρων, ως αποτέλεσμα μιας αυξανόμενης κλιμάκωσης των αγώνων σε όλα τα επίπεδα: της διαφώτισης, της κινητοποίησης, της οργάνωσης με μαζικοποίηση των συνδικάτων, με αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, ενίσχυση του ΠΑΜΕ.

Γι' αυτό το λόγο, είναι σημαντική παρακαταθήκη ο τρόπος που δουλεύτηκε η τελευταία απεργία σε μια σειρά από κλάδους και χώρους, με προσπάθεια να δυναμώσουν αυτά τα χαρακτηριστικά δουλειάς. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να συνεχιστεί και να απλωθεί η δουλειά και στην επερχόμενη νέα απεργιακή κινητοποίηση ενόψει των νέων μέτρων. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να αποκρούσουν και τα πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα. Και η δύναμη αυτή βρίσκεται στην οργάνωση στους τόπους δουλειάς, με ταξικό περιεχόμενο και προσανατολισμό που θα χειραφετεί την εργατική τάξη από την ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια και καταστρέφει τη δική της ζωή.