Κάθε περίπτωση ιδιωτικοποίησης περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου είναι μια επιλογή που για τους κομμουνιστές συνιστούσε και εξακολουθεί να αποτελεί πολιτικό και οικονομικό έγκλημα. Οταν όμως η συζήτηση πηγαίνει στα εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης που διαθέτει η χώρα και τα οποία ανήκουν στο κράτος και στην εμμονή των κυβερνώντων να τα παραχωρήσουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, τότε οι παραπάνω χαρακτηρισμοί μπορεί να απαντούν γενικά στο ζήτημα, ωστόσο δημιουργούν μια σειρά ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν με την απλή λογική. Οχι ότι χρειάζεται ιδιαίτερα ...σύνθετη λογική προκειμένου να αντιληφθεί κάποιος ότι εκεί οδηγεί η πολιτική τυφλής εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Να αποφασίζεται να ξεπαστρέψουν έναν ολόκληρο κλάδο, που δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, επειδή με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται το κέρδος για κάποιους επιχειρηματίες.

Ομως, ο κλάδος - κύκλος της παραγωγής ζάχαρης, είναι για κάθε χώρα, κλάδος στρατηγικής σημασίας με την έννοια ότι μιλάμε για την παραγωγή ενός προϊόντος απόλυτα πρώτης ανάγκης για τον πληθυσμό, με πολλαπλές και διευρυμένες χρήσεις σε ολόκληρο τον κλάδο των τροφίμων και όχι μόνο. Ενας κλάδος που στα χέρια της κοινωνίας μπορεί να αποτελέσει στήριγμα, ακόμα και κλάδο - κλειδί στην προσπάθεια στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, δηλαδή της αγροτικής παραγωγής (τεύτλα), προς όφελος του λαού.

Βέβαια, όλοι αυτοί που αναφανδόν στηρίζουν τις αντιλαϊκές πολιτικές και τα φιλομονοπωλιακού χαρακτήρα μέτρα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, όλοι αυτοί που ταυτόχρονα σπεύδουν να ταχθούν υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ακόμα και των μονάδων παραγωγής ζάχαρης, είναι εκείνοι που κουνάνε στους εργαζόμενους το δάκτυλο εκβιάζοντας για την υποταγή των εργαζομένων απέναντι στις επιλογές ΕΕ - πλουτοκρατίας, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, όπως αυτοί απειλούν, θα πεινάσουμε επειδή δεν έχουμε δική μας παραγωγή...