«Το ΚΚΕ είναι το κόμμα των ανθρώπων που είναι ζωντανοί επειδή έχουν ξεχάσει να πεθάνουν»
Τα υπόλοιπα, της «σοβαρής» δήθεν ανάλυσης, ήταν τα γνωστά και χιλιοειπωμένα που μάλιστα πλασάρονται και για επαναστατικά, ότι δεν πρέπει κανείς να παρακολουθεί την κοινωνία να διαλύεται και μετά να δράσει, ότι αν περιμένεις τη σωστή στιγμή αυτή η στιγμή ποτέ δε θα έρθει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει για να σώσει τα ευρωπαϊκά ιδεώδη της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας κλπ.
Για ποια στιγμή που ήρθε αλήθεια μιλάμε; Και εγκαλούν το ΚΚΕ ότι τάχα ακόμη περιμένει; Η στιγμή που ήρθε είναι απλά η στιγμή που ένα τμήμα της αστικής τάξης επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει αυξημένες ευθύνες διαχείρισης, αξιοποιώντας ελπίδες και αυταπάτες πλατιών λαϊκών μαζών. Μεγάλη στιγμή για το λαό...
Είναι αλήθεια μια πρωτότυπη υπεράσπιση του οπορτουνισμού... Σαν το σκυλί που είναι βουτηγμένο στη λάσπη και τινάζεται για να την πετάξει από πάνω του, έτσι και ο οπορτουνιστής, βουτηγμένος στη λάσπη, τινάζεται και προσπαθεί να γεμίσει και τους άλλους! Δε μας πιάνουν τα σκάγια... Η καθαρή ταξική πολιτική του ΚΚΕ δεν μπορεί να λερωθεί.
Αυτό που παραμένει ολοζώντανο είναι το όραμα και η ανάγκη οι λαοί να αποτινάξουν τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να παλέψουν και να χτίσουν τη δική τους κοινωνία, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Μην ντύνονται λοιπόν τη φορεσιά του επαναστάτη όσοι θέλουν να κρατούν τους λαούς αιώνια στο ζυγό της εκμετάλλευσης, στο όνομα του δήθεν «ρεαλισμού», του «εφικτού». Είναι κλασικός, κλασικότατος ρεφορμισμός, τον έχει δει το εργατικό κίνημα και το έχει αντιπαλέψει εδώ και εκατό χρόνια.