Εξηγώντας τον ορισμό που δίνεται στην τοξικοεξάρτηση ως «νόσος του εγκεφάλου υποτροπιάζουσα και αυτοπροκαλούμενη» από κυρίαρχους ιατρικούς κύκλους αλλά και στον «Κώδικα Ναρκωτικών», επισήμανε «τι πιο εύκολο σήμερα σε αυτές τις συνθήκες στέρησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος να αποδίδεται ένα τέτοιο φαινόμενο αποκλειστικά και μόνο στο χρήστη, να ονοματίζεται ο χρήστης άρρωστος ή ψυχικά ασθενής ανάγοντας αποσπασμένα βιολογικούς - ιατρικούς παράγοντες σε μοναδικούς παράγοντες γέννησης του φαινομένου και το ίδιο το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα να αποποιείται των δικών του ευθυνών. Ούτως ή άλλως, παραδοσιακά η ιατρικοποίηση κοινωνικών φαινομένων χρησιμοποιείται προκειμένου να αποκλειστούν κοινωνικές ομάδες, αποδίδοντάς τους χαρακτηριστικά παρέκκλισης από την κυρίαρχη κοινωνική νόρμα και να απομυθοποιηθούν οι πραγματικές αιτίες των φαινομένων. Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται στη συνείδηση του λαού το ίδιο το φαινόμενο και αποκλείονται οι φέροντες του φαινομένου, δηλαδή οι χρήστες».

«Η ιατρικοποίηση του φαινομένου, τόνισε, είναι επικίνδυνη και γιατί, καθιστά αποσπασμένα το χρήστη υπεύθυνο γι' αυτή, αλλά και γιατί διαμορφώνει την ποιότητα της αντιμετώπισής του αντιεπιστημονικά (...) Αυτή η προσέγγιση τι πετυχαίνει; Καταρχήν, απομακρύνει τη θεραπεία από τις πραγματικές της αιτίες και καταλήγει να συντηρεί ένα κατεξοχήν κοινωνικό φαινόμενο αποδίδοντάς του χαρακτηριστικά χρονιότητας και νόσου. Αποσιωπά το γεγονός ότι το υποκατάστατο, η νόμιμη δηλαδή ναρκωτική ουσία όχι μόνο δεν θεραπεύει, αλλά συντηρεί ζωντανούς νεκρούς, ενισχύοντας παράλληλα τη μοιρολατρία στους χρήστες και στις οικογένειές τους».