Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 στη χώρα μας και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν στην αλλαγή της αντίληψης που θεωρούσε τότε τον τοξικοεξαρτημένο ως «ψυχικά ασθενή» και «φορέα μολυσματικής ασθένειας», ο Πέτρος Τριάντος, κοινωνικός ανθρωπολόγος στον τομέα Ερευνας του ΚΕΘΕΑ, μίλησε με θέμα «Θεραπευτικές προσεγγίσεις για την εξάρτηση και κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών - "Στεγνά" προγράμματα».

«Η αποτοξίνωση, η διακοπή δηλαδή της χρήσης κάποιας ουσίας και η εξάλειψη της οργανικής ανάγκης για λήψη της ουσίας, αποτελεί μόνο μια πρώτη φάση στη διαδικασία απεξάρτησης που χρειάζεται να συμπληρωθεί από τη φάση της ψυχικής απεξάρτησης, την αντιμετώπιση δηλαδή των ψυχολογικών και κοινωνικών αιτίων που την επιβάλλουν. Η απεξάρτηση αποτελεί μια διαδικασία σύνθετη και πολύπλευρη, όπως άλλωστε και η χρήση», σημείωσε μεταξύ άλλων, τονίζοντας ότι η θεραπευτική πρόταση του ΚΕΘΕΑ στοχεύει αρχικά στην ενίσχυση του κινήτρου για θεραπεία. Και ανέλυσε ότι «η κύρια θεραπευτική δουλειά γίνεται στη θεραπευτική κοινότητα, στην κύρια φάση θεραπείας, όπου το άτομο, έχοντας σταματήσει τη χρήση, ενισχύεται στο να αντικαταστήσει αξίες, συμπεριφορές, στάσεις και "πιστεύω" που είχε υιοθετήσει στη ζωή στη χρήση και τον βοηθούσαν να επιβιώσει, με νέες καθαρές αξίες, όπως υπευθυνότητα, ενεργό συμμετοχή, φροντίδα για τον εαυτό του και τους γύρω του, μετάβαση από το εγώ της χρήσης στο εμείς της ομάδας αυτοβοήθειας και της ομάδας ομότιμων. Κατανοεί και εμβαθύνει στα βαθύτερα αίτια που τον οδήγησαν στη χρήση και νοηματοδοτεί την προσπάθεια για θεραπεία και απεξάρτηση. Στη φάση της Κοινωνικής Επανένταξης, το άτομο αυτονομείται από το προστατευμένο περιβάλλον της θεραπευτικής κοινότητας, επανακτά τους δεσμούς του με διαδικασίες εκπαίδευσης, αναζητά εργασία και επανιδρύει το φιλικό και κοινωνικό του δίκτυο βασισμένο σε νέες καθαρές αξίες».

Σχετικά με τη χορήγηση υποκαταστάτων υπογράμμισε ότι το τελευταίο διάστημα προβάλλονται αμφίβολης επιστημονικής επάρκειας προτάσεις, οι οποίες, στο πρόσχημα της εξοικονόμησης πόρων, προτείνονται ως αποτελεσματικές. Ομως τα θεραπευτικά προγράμματα του ΚΕΘΕΑ έχουν επανειλημμένα τεκμηριώσει την αποτελεσματικότητά τους(...) και, αντί για ενίσχυση, βιώνει μια συνεχή μείωση του ποσοστού της κρατικής επιχορήγησης, το πάγωμα των προσλήψεων ήδη από το 2006 και την ένταξη του οργανισμού στα προγράμματα συγχωνεύσεων και εργασιακής εφεδρείας(...) Το δημόσιο και δωρεάν σύστημα απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης της χώρας κινδυνεύει να καταρρεύσει. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι άκρως αρνητικό για χιλιάδες χρήστες ουσιών και τις οικογένειές τους, αλλά και για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, χωρίς κανένα ουσιαστικό δημοσιονομικό όφελος».