Εναν ανελέητο βομβαρδισμό σε βάρος των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών δαπανών, αλλά και ανησυχία για τη δράση του ταξικού κινήματος ενάντια στις βάρβαρες πολιτικές, που αποτυπώνονται και στα μνημόνια, συνιστά η Εκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το «Δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής για την Ελλάδα», που παρουσίασε χτες σε συνέντευξη Τύπου ο εκπρόσωπος της ΕΕ στην τρόικα, Μ. Μορς, στις Βρυξέλλες.

Ο τελευταίος φρόντισε να ξεκαθαρίσει στην αρχή της τοποθέτησής του ότι τα δεινά του ελληνικού λαού θα συνεχιστούν για πολλά πολλά χρόνια, επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα «στο σκέλος της δημοσιονομικής προσαρμογής»... Πρόκειται για επιβεβαίωση της θέσης ότι ο ορίζοντας του «προγράμματος προσαρμογής» της χώρας τοποθετείται περί το 2030 ή και το 2042, όταν και ολοκληρώνεται η λήξη των νέων ομολόγων που εκδόθηκαν με την πρόσφατη αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους.

Η περιβόητη «δημοσιονομική προσαρμογή» αποτελεί μόνο τον έναν πυλώνα της επίθεσης ενάντια στο βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Η προώθηση των «διαρθρωτικών αλλαγών» και η ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων αποτελούν τους άλλους δύο αντιλαϊκούς πυλώνες.

Στο σκέλος της «δημοσιονομικής προσαρμογής», η Εκθεση τονίζει ότι οι σημερινές προβλέψεις δείχνουν ένα σωρευτικό έλλειμμα 5,5% του ΑΕΠ για το 2013 - 2014. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα θα πρέπει να ανακοινώσει και να εγκρίνει σημαντικές πρόσθετες περικοπές δαπανών με την επικαιροποίηση του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής τον προσεχή Μάη, να προωθήσει δηλαδή νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Οι περικοπές δαπανών ύψους 5,5% του ΑΕΠ - περί τα 11,5 δισ. ευρώ - για την ερχόμενη διετία, θα προέλθουν από τον περιορισμό των κοινωνικών μεταβιβάσεων (επιδόματα ανεργίας, πρόνοιας, πολυτέκνων κ.λπ.), την αναδιάρθρωση της κεντρικής (κυβέρνησης) και τοπικής διοίκησης (ΟΤΑ), μέσω της μείωσης των διευθύνσεων και των τμημάτων στα υπουργεία και στις υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, της μείωσης της απασχόλησης στο Δημόσιο μέσω απολύσεων και εφαρμογής του κανόνα μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις.

Για την αγορά εργασίας, γίνεται αναφορά στις πρόσφατες κυβερνητικές πρωτοβουλίες με τη νομοθέτηση της μείωσης του κατώτατου μισθού κατά 22%, το «πάγωμα» των ωριμάνσεων, τον περιορισμό της μετενέργειας στους τρεις μήνες για την υπογραφή νέων κλαδικών συμβάσεων και τις δυσμενέστερες αλλαγές προσφυγής στη διαιτησία, έτσι ώστε να είναι αδύνατη η εργατική προσφυγή, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργοδοτών. Ρητά αναφέρει ότι «τούτο αποτελεί τμήμα μιας στρατηγικής για τη μείωση του εργατικού κόστους στην ιδιωτική οικονομία κατά 15% μέσα σε τρία χρόνια, με στόχο την ταχύτερη μείωση του κόστους εργασίας που ήδη έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του 2011»!

Υπάρχει επίσης αναφορά στο εργατικό κίνημα, το οποίο ενοχοποιείται για την «κοινωνική αναταραχή» που προκλήθηκε από το 2010, ενώ σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι «η βιώσιμη ανάπτυξη και η απασχόληση» - λόγος γίνεται για την καπιταλιστική ανάπτυξη - θα απαιτήσουν μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε «να ξεπεραστεί η αντίσταση των κεκτημένων συμφερόντων»!