Για το ίδιο θέμα ακούμε δηλώσεις από τους εκπροσώπους του ΔΝΤ, από τραπεζίτες, επιχειρηματίες και όλους τους γνωστούς «μνημονιακούς μαϊντανούς» που φιλοξενούνται στις τηλεοράσεις.
Λες και όποιο δρόμο και αν επιλέξουν δε θα είναι πάλι ο λαός που θα πληρώσει το μάρμαρο. Σαν να κάνει διαφορά για έναν συνταξιούχο το αν θα του βάλουν 100 ευρώ φόρο ή αν θα του περικόψουν 100 ευρώ από τα φάρμακα. 'Η αν ένας μισθωτός θα πληρώσει γιατί απέκτησε ένα σπίτι ή γιατί αγόρασε ένα αμαξάκι.
Οπως και να το παρουσιάσουν το πράγμα, όσες σάλτσες περί «φορολογικής δικαιοσύνης» ή «αντικειμενικών κριτηρίων» ή «αναλογικού επιμερισμού των βαρών» και αν προσθέσουν, η ουσία δεν αλλάζει.
Η πλουτοκρατία θα συνεχίσει να επιδοτείται πλουσιοπάροχα και ο εργαζόμενος θα φτωχαίνει, θα χάνει το μισθό και τη δουλειά του και κάθε είδος παροχής για την οποία έχει πληρώσει και με το παραπάνω.
(Τελικά -να το ξέρετε- όλα θα τα κάνουν: Και τους φόρους θα αυξήσουν και τις δαπάνες θα περικόψουν).
ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ του ΔΝΤ ήταν σαφέστατο: Πρέπει -είπαν- η Ελλάδα να κάνει πολλά ακόμη για την «ανταγωνιστικότητα», την «παραγωγικότητα» και την «ευελιξία στην αγορά εργασίας». Είναι προφανές ότι αυτό το βαρέλι όντως δεν έχει πάτο.
Ακόμη μικρότεροι μισθοί από όσους μέχρι τώρα θεσμοθέτησαν, ακόμη λιγότερα δικαιώματα, καθόλου συμβάσεις -ωράρια- συνθήκες εργασίας. Αυτά είναι ... βαρίδια στην παγκοσμιοποιημένη και «ελεύθερη» οικονομία τους.
Εννοείται φυσικά ότι χρειάζονται και νέες αγορές για το συσσωρευμένο χρήμα και γι' αυτό απαιτούν απελευθερώσεις. Βιάζονται βλέπετε οι «επενδυτές» να αξιοποιήσουν τους ...μισθούς των 400 ευρώ στα συντρίμμια της δημόσιας περιουσίας. Αυτό είναι ...ανάπτυξη!!!