Τον ίσκιο της για μπόι περνάει η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και προχτές ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε: «Βλέπουμε ότι ο κ. Σαμαράς έστρεψε τα βέλη στην αριστερά. Εχει δίκιο, του απαντάμε. Γιατί στην πολιτική ζωή του τόπου υπάρχουν δύο δρόμοι πια. Υπάρχει ο δρόμος της υποταγής και της εφαρμογής του μνημονίου τον οποίον επέλεξε ο κ. Σαμαράς να ακολουθήσει και υπάρχει και ο δρόμος της αξιοπρέπειας, τον οποίον προτείνει η αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εξ όσων βλέπω, η κυρία Παπαρήγα δε θέλει, προς το παρόν τουλάχιστον, πιστεύω ότι όταν έρθει η ώρα και βρεθεί στο δίλημμα, να στηρίξει μια κυβέρνηση ανατροπής του μνημονίου ή μια κυβέρνηση υποταγής, θα στηρίξει μια κυβέρνηση ανατροπής ή τουλάχιστον δε θα φύγει από την αίθουσα. Υπάρχει, λοιπόν, αυτό το δίλημμα. 'Η η κυβέρνηση του μνημονίου ή μια νέα κυβέρνηση, η οποία θα οδηγήσει τη χώρα εκτός. Και οι πόλοι στο πολιτικό σκηνικό είναι δύο. Είναι η αριστερά και η δεξιά (...) Αρα, λοιπόν, έχει δίκιο ο κ. Σαμαράς και μας επιτίθεται».

Απειλείται όμως πράγματι η ΝΔ, το αστικό πολιτικό σύστημα και κατά συνέπεια η άρχουσα τάξη που αυτό εκπροσωπεί, απ' τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του πρόταση; Τους φοβίζει η επιδίωξή του να κυβερνήσει, να ασκήσει δηλαδή τη διαχείριση και του ...επιτίθεται; Προφανώς και όχι. Ισα ίσα για την άρχουσα τάξη κάθε πρόταση, ακόμα και η πιο λάβρα «αντιμνημονιακή», στο βαθμό που δεν αμφισβητεί την εξουσία της, που καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι είναι δυνατόν στο πλαίσιό της να ασκηθεί φιλολαϊκή διαχείριση, που τον οδηγεί τελικά από άλλη πόρτα στην ενσωμάτωση, είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη.