Σημείο αναφοράς αθλητής = «εραστής της άθλησης»...! Δηλαδή, «ερασιτέχνης αγωνιστής»...!

Στην «κατακερματισμένη εργασία» του Φρίντμαν, την ορθολογικοποιημένη από τον καπιταλιστικό υπολογισμό, αντιστοιχεί το «κατακερματισμένο - υπερεξειδικευμένο άτομο», που ένας παθητικός και αποκλειστικός φορέας, μιας επιμέρους λειτουργίας, που υποβάλλεται σε μέγιστη αποδοτικότητα...!

Τα χαρακτηριστικά αυτά, τα συναντάμε αυτούσια και στην ακραία τους μάλιστα μορφή (όπως κιόλας σκιαγραφήθηκαν με παραδείγματα), στη σύγχρονη αθλητική λειτουργία, όπου το ολικό άτομο μερίζεται και ατροφεί. Μετατρέπεται, δηλαδή, σε αυτοματοποιημένο εξάρτημα μιας επιμέρους «αγωνιστικής ενασχόλησης» σε σημείο που να καταντάει ανωμαλία, τερατώδης αύξηση μιας «εργασιακής- αγωνιστικής ικανότητας», που ωθείται μέχρι τα έσχατα όρια της ανάπτυξής της...

Ομως, τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίπτωση, υπάρχει μία ιδιότητα (ή ένα σύμπλεγμα ιδιοτήτων), που αντικειμενοποιείται σε σχέση με αυτήν και γίνεται, όπως κιόλας ειπώθηκε, πράγμα - εμπόρευμα (Λούκατς).

Οπότε, και οι αγωνιστικές ικανότητες γίνονται πράγματα, που τόσο ο ίδιος ο κάτοχος τους, δηλαδή, ο σύγχρονος αθλητής, όσο και ο προπονητής, ο μάνατζερ, ο ατζέντης, ο αγωνιστικός επιχειρηματίας ή θιασάρχης του, αξιοποιούν στην «αθλητική αγορά», συγκρίνοντάς τα με άλλα ομοειδή πράγματα, χάρη στη μεσολάβηση του πανταχού παρόντος «ανταγωνισμού»...!

Ετσι, ο σύγχρονος πάλι αθλητής, δεν είναι πια απλά, ο φορέας των «αγωνιστικών του ικανοτήτων»...! Αυτές, αναπτύσσουν από μόνες τους την εξωτερική τους νομιμότητα...!

Επί του προκειμένου και συμπερασματικά.

• οι αγωνιστικές ικανότητες έπαψαν πια να συνδέονται μόνο με την οργανική ικανότητα του ατόμου - αγωνιστή, αλλά εμφανίζονται και σαν αντικείμενα που το ίδιο κατέχει και τα επιδεικνύει, όπως ακριβώς κάνει και με τα διάφορα άλλα αντικείμενα που ο ίδιος, πάλι, παίρνει απευθείας από το περιβάλλον του ή φτιάχνει και χρησιμοποιεί...!

Ο αυτοπεριορισμός τους, σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή τους σε άλλες μη ειδικές, γι' αυτούς, σωματικές δραστηριότητες, είναι τέτοιος, που δεν τους επιτρέπει, με τίποτα, την απώλεια πολύτιμου χρόνου, από την καθημερινή υπερεξειδικευμένη προετοιμασία τους, για έναν επικείμενο αγώνα τους. Πολύ δε περισσότερο, αυτό να το κάνουν, διακινδυνεύοντας ένα ενδεχόμενο ατύχημα, που θα τους απομάκρυνε, έστω για λίγες ακόμα ώρες ή μέρες από αυτήν...!

Πρόκειται, δηλαδή, για καθαρή «αθλητική αλλοτρίωση», που φτάνει στο αποκορύφωμά της, με την «ασφάλιση», σε Ασφαλιστικά Ταμεία των χεριών και των ποδιών τους και ό,τι άλλο κατ' αυτούς, είναι προσοδοφόρο στην «αθλητική (!) τους ενασχόληση»...!