Στον αστικό Τύπο δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εμφανίζονται στη μία στήλη «φιλεργατικοί» και στην άλλη με την «ανάπτυξη», δηλαδή με τα κέρδη των καπιταλιστών. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, αυτό που υπάρχει πίσω από τις γραμμές είναι τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Οι μισθοί δεν κόβονται για να αυγατίσει ο αριθμός των πλουσίων, αλλά γιατί έτσι αυξάνονται τα κέρδη. Το μέτωπο δεν είναι γενικά οι πλούσιοι, ώστε να αποκατασταθεί η τάξη με έναν «δημοκρατικό καπιταλισμό», αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός σαν σύστημα εκμετάλλευσης. Εκεί πρέπει να στρέφει τα βέλη της η εργατική τάξη.

Το γεγονός ότι παρά τη μείωση μισθών η καπιταλιστική οικονομία είναι σε ύφεση δείχνει μόνο τα όρια αυτής της οικονομίας, το αναγκαστικό των κρίσεων που έρχονται όταν υπάρχει υπερσυσσώρευση κερδών.

Οι καπιταλιστές δεν έχουν ανάγκη μόνο χαμηλούς μισθούς, αλλά να αυξάνουν την εκμετάλλευση. Αυτό το πετυχαίνουν με αύξηση της παραγωγικότητας, μια μορφή αύξησης του απλήρωτου χρόνου εργασίας. Γι' αυτό και η επιμονή σε ρυθμίσεις που αφορούν στους όρους εργασίας.

Γι' αυτό και ο αστός εκδότης - καπιταλιστής ο ίδιος, μπορεί στο «λαϊκό» έντυπό του να κλαίει για τις μειώσεις στους μισθούς και στο άλλο - το οικονομικό - να αξιώνει άτεγκτη εφαρμογή της σημερινής πολιτικής.

Το σημείο που συναντιούνται οι διάφορες εκδοχές της αστικής αρθρογραφίας είναι ότι πρέπει πάση θυσία να ενισχυθεί κι άλλο το κεφάλαιο.

Σ' αυτό το πλαίσιο οι αστοί αναλυτές παριστάνουν τους ξεγελασμένους: «Γιατί - ρωτάνε - φταίνε οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα;». Και την ίδια ώρα αξιώνουν να γίνουν τα πάντα για την «ανταγωνιστικότητα». Παριστάνουν πως ξεχνάνε όχι μόνο τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αλλά και τα ειδικά κείμενα που πέρασαν σαν «Λευκές Βίβλοι» που συνέδεαν ευθέως την ανταγωνιστικότητα με τους όρους εργασίας. Από το 1992 η ΕΕ έχει κάνει καθαρό ότι ανταγωνιστικότητα σημαίνει αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Αυτή η αύξηση προκύπτει - και το περιέγραφαν αναλυτικά - και με πάγωμα-μείωση μισθών και με εργασιακές σχέσεις-λάστιχο που αυξάνουν την απλήρωτη δουλειά και με αύξηση της παραγωγικότητας που επίσης αυξάνει την απλήρωτη δουλειά. Η δυνατότητα των Γερμανών βιομηχάνων να διατηρούν τον εργάτη με το 1/3 του μισθού, να έχουν παγώσει ως και μειώσει εδώ και χρόνια τους μισθούς, να έχουν εξαφανίσει τα επιδόματα ανεργίας, να έχουν επιβάλει πλατιά την ευέλικτη δουλειά, είναι ο καθρέπτης της ανταγωνιστικότητας.

Ο περιορισμός της συζήτησης μόνο στη μείωση του βασικού μισθού και στο πάγωμα των αυξήσεων είναι αποπροσανατολιστικός. Οι καπιταλιστές δουλεύουν με ολοκληρωμένη στρατηγική. Η επίθεσή τους αφορά συνολικά στους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης γι' αυτό η επίθεση αφορά και στις εργασιακές σχέσεις και στους μισθούς και στο Ασφαλιστικό. Ηδη έχουν ξεσκίσει τον βασικό μισθό (οι ανάγκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης με σύγχρονους όρους δεν καλύπτεται ούτε με τα 500 ευρώ, ούτε καν με πολύ πάνω από τα 1.500 ευρώ). Οι ωριμάνσεις των μισθών (οι περίφημες τριετίες) δεν είναι αυξήσεις, είναι τμήματα του μισθού που κατακτήθηκαν και αντανακλούν την ικανότητα της εκπαιδευμένης στο χρόνο εργατικής δύναμης να είναι παραγωγικότερη. Το επίδομα άδειας και τα επιδόματα στις γιορτές δεν είναι δώρα. Είναι μέρος της απλήρωτης εργασίας που δεν αποδόθηκε στην ώρα της. Η αφαίρεσή τους σημαίνει περισσότερη απλήρωτη εργασία. Η αποδοχή από τη ΓΣΕΕ της μείωσης αυτού που ονομάζουν κάλπικα «μη μισθολογικό κόστος» σημαίνει περισσότερη απλήρωτη εργασία.

Η πραγματική θέση διαφόρων εργατοπατέρων που παριστάνουν τους αντιρρησίες στη μείωση του βασικού μισθού, αλλά έτοιμοι να συζητήσουν όλα τ' άλλα, φάνηκε χτες στο ΕΚ Βόλου που ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είπαν ωμά Ναι στον Μάνεση, Οχι στους απεργούς χαλυβουργούς, ενώ οι του ΣΥΝ πρόσθεσαν ότι οι απεργίες βλάπτουν τους εργάτες! Ταυτίστηκαν με τον καπιταλιστή για να χτυπήσουν τους εργάτες.

Τα αδιέξοδά τους φαίνονται στους τίτλους. Οπου η «Αυγή» δεν ξέρει τίποτα για την ωμή δικτατορία των μονοπωλίων και δήθεν αναρωτιέται «ποιος κυβερνάει», ενώ ο «Ελεύθερος Τύπος» πλασάρει ένα θέμα μούφα - τις δήθεν ευκαιρίες για συνταξιοδότηση - την ώρα που η κυβέρνηση που στηρίζει τσακίζει τα πάντα στην Ασφάλιση.

Ολοι μαζί δεν ακουμπάνε το κύριο: Οτι αυξάνεται με τρομακτικούς ρυθμούς ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Οτι η κυβέρνηση προσφέρει στους καπιταλιστές τους εργάτες σαν πρόβατα σε σφαγή. Δεν αφαιρούνται απλά κάποια δικαιώματα, καθορίζονται δικτατορικά οι όροι εργασίας, καταδικάζονται εργάτες σε εξαθλίωση.

Ολα τα ανοιχτά μέτωπα αποδεικνύουν πως οι καπιταλιστές δεν μπορούν να δώσουν λύση παρά μόνο καταστροφή. Κάθε αυταπάτη για τα όρια της αστικής δημοκρατίας, για δήθεν καλυτέρευσή της, καταρρέει μπροστά στην πραγματικότητα, τον εφιάλτη που χτίζεται για τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων.

Σ' αυτή τη φρίκη η εργατική τάξη πρέπει να ορθώσει ανάστημα. Κι έχει μόνο έναν τρόπο. Να συσπειρωθεί στη γραμμή πάλης που έχει χαράξει το ΚΚΕ. Για το γκρέμισμα των καπιταλιστών και της εξουσίας τους. Για την εργατική, λαϊκή εξουσία - οικονομία, το σοσιαλισμό. Στο δρόμο της ρήξης και ανατροπής.