ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ: «μπορεί κανείς να γράφει σελίδες επί σελίδων με αναλύσεις, αλλά καμιά φορά φτάνουν μονάχα μια - δυο αράδες για να χωρέσουν ολόκληρη την αλήθεια. Σαν κι αυτές που έγραψε τις προάλλες το πρακτορείο Μπλούμπεργκ για τους πραγματικούς στόχους της λιτότητας: "να μειωθούν οι μισθοί και να αυξηθεί η ανεργία, ώστε να καμφθεί έτσι η διαπραγματευτική ισχύς των εργαζομένων". Μόνο έτσι βλέπουν σήμερα την ανάπτυξη, οι κυβερνήσεις: με ακόμη περισσότερους φτωχούς και ακόμη περισσότερους πλούσιους» (από τη στήλη του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

ΔΕΙΓΜΑ ΑΝΤΙΦΑΣΗΣ: «δεν υπάρχει κανένας λόγος να μειωθούν οι μισθοί σε επιχειρήσεις που είναι κερδοφόρες ή βρίσκονται μόνο συγκυριακά σε δυσκολία ή δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας (...) οι μέσες πραγματικές αποδοχές έχουν μειωθεί ήδη στο διάστημα 2010-2011 πλέον του 12% αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη χώρα να βυθιστεί στη μεγαλύτερη ύφεση της μεταπολεμικής ιστορίας της» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ)

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: «Αφού αποτύχαμε στην αναδιάρθρωση του κράτους, στις αποκρατικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής, στη μείωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, δηλαδή στους κύριους τομείς που καθιστούν αντιπαραγωγική και μη αναπτυξιακή την ελληνική οικονομία, τι έμεινε για την... ενίσχυση του ανταγωνισμού και της παραγωγικότητας; Η μείωση του... κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα! Ελεος... Συνιστά παραλογισμό, που προβληματίζει ακόμα και τις εργοδοτικές οργανώσεις! Κάποιοι πρέπει να ομολογήσουν την παταγώδη αποτυχία τους! Και κυβερνητικοί και τροϊκανοί...» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ)

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ: «η διάλυση των κατώτατων μισθών δεν θα φέρει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα πέραν της εξαθλίωσης των εργαζομένων (...) αυτό που προέχει είναι να ψηφισθεί ένα θεσμικό πλαίσιο φιλικό προς τις νέες επενδύσεις, που θα περιορίζει το αφανές κόστος των επιχειρήσεων» (από το κύριο άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ)

ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ: «η ακολουθητέα οικονομική πολιτική είναι αυτή τη στιγμή η μοναδική που εξετάζει τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας συνολικά συνδυάζοντας χρηματοδότηση - κάλυψη των σημερινών δανειακών αναγκών της χώρας με προτάσεις για την εξάλειψη των προβλημάτων. Η κριτική που ασκείται από τα «δεξιά» ή τα «αριστερά» βασίζεται περισσότερο σε παρορμητισμούς παρά σε εφικτές και άμεσα εφαρμόσιμες συνολικές λύσεις (...) Τα μαξιμαλιστικά συνθήματα μπορεί να "χαϊδεύουν αυτιά", μπορεί να εξυπηρετούν πρόσκαιρα μικροκομματικά οφέλη, είναι όμως επικίνδυνα» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ)