Πραγματικά σήμερα, όλα τα παραπάνω ακούγονται αστεία, ωστόσο στην πραγματικότητα είναι κάτι περισσότερο από τραγικά, αν μαζί με αυτά συνυπολογίσει κανείς ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραχωρούσε για 40 χρόνια μία έκταση 2.200 στρεμμάτων, στην οποία έχουν δαπανηθεί τεράστια ποσά για την ανάπτυξη υλικοτεχνικών υποδομών και βρίσκεται σε σημείο που συνδέεται το λιμάνι του Πειραιά και το «Ελ. Βενιζέλος». Κι για όλα αυτά το ελληνικό Δημόσιο θα εισέπραττε ένα ετήσιο αντάλλαγμα καθώς και ένα ελάχιστο μέρος των μετοχών της εταιρείας. Αλλά ούτε και με αυτούς τους εξευτελιστικούς όρους βρήκαν «ανάδοχο» και αποφάσισαν να το λειτουργήσει ο ΟΣΕ μόνος του, με όσες υποδομές είχαν ήδη κατασκευαστεί, λαμβάνοντάς το ουσιαστικά «προίκα» σε μια προσπάθεια να γίνει περισσότερο «ελκυστικός». Γιατί κι ο σιδηρόδρομος για πούλημα πάει. Και σε τελική ανάλυση, για πιο λόγο τα «κοράκια» των πολυεθνικών ομίλων να επενδύσουν, έστω και «κοψοχρονιά», σε κάποιο έργο, όταν μπορούν ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα να το κάνουν, σχεδόν, σε τιμές «Κίνας», παίρνοντας μάλιστα «δύο σε τιμή του ενός»;