«Εχοντας πάντα υπόψη τους τον εφιάλτη των οικονομικών κρίσεων, οι αστοί και τα επιτελεία τους έκαναν πάντοτε τα πάντα, για να αποτρέψουν το ξέσπασμά τους, ή να καθυστερήσουν την εκδήλωσή τους (...) Για να διατηρούν όσο γίνεται περισσότερο ευνοϊκές συνθήκες για τα επιχειρηματικά κεφάλαια, πάντα προωθούσαν μέτρα και πολιτικές, που κύριο στόχο είχαν τους εργαζόμενους, τις αμοιβές και τις κατακτήσεις τους. Παράλληλα, όμως, αξιοποιούσαν και άλλα εργαλεία, τα οποία λειτούργησαν ως μέσα παρέμβασης στον οικονομικό κύκλο, με στόχο να αποσοβηθούν οι οικονομικές κρίσεις (...) τα μέτρα του λεγόμενου προστατευτισμού, τα τέλη εμπορίου και οι δασμοί στις εισαγωγές, οι ρυθμίσεις για την ελεγχόμενη κίνηση κεφαλαίων, οι κρατικές παρεμβάσεις ακόμα και για τον προσδιορισμό των τιμών πώλησης μιας σειράς προϊόντων, όλα αυτά ήταν εργαλεία, που εξασφάλιζαν, σε μιαν ορισμένη εποχή, θετικούς δείκτες ανάπτυξης και κερδοφορίας του κεφαλαίου (...) προς όφελος αυτών των ίδιων και άλλων ομάδων, έπαιξε και το άλλο "φάρμακο", οι ρυθμίσεις που οδήγησαν στην απελευθέρωση των αγορών και της κίνησης των κεφαλαίων, παρά το γεγονός ότι φαινομενικά κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση.

(...) Η βέβαιη "ανάσα" που δόθηκε στο σύστημα για να επιμηκύνει την περίοδο της υψηλής συγκυρίας, ήταν η ανατροπή του σοσιαλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και το "άνοιγμα προς τον έξω κόσμο" της Κίνας, που τελικά λειτούργησε ως το σύγχρονο Ελντοράντο για τους κεφαλαιοκράτες - άρπαγες του πλούτου που παράγουν οι λαοί (...) συνθλίβοντας ταυτόχρονα τους εργαζόμενους στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, ολόκληρη η τελευταία εικοσαετία - εικοσιπενταετία ήταν περίοδος ιδιαίτερα υψηλής κερδοφορίας, ασύλληπτης συσσώρευσης κεφαλαίων, πρωτοφανούς συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης.

(...) Οι αντιφάσεις, οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, που τόσα χρόνια αναπαράγονταν καμουφλαρισμένα κάτω από την ευφορία της μεγάλης κερδοφορίας, τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια με εκρηκτικό τρόπο. Ποτέ, σ' ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο, οικονομική κρίση δεν αγκάλιασε τόσο μεγάλη χρονική περίοδο και δεν κόστισε τόσο πολύ σε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, γεγονός που δείχνει το μέγεθος της αδυναμίας των αστών, που, μην έχοντας πλέον άλλα "φάρμακα" στη διάθεσή τους, εντείνουν ακόμα περισσότερο την επιθετικότητά τους, σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του καπιταλιστικού κόσμου. Αποδεικνύουν έτσι το πόσο σάπιο, αντιδραστικό και ιστορικά ξεπερασμένο είναι το σύστημά τους, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα για κλιμάκωση της λαϊκής πάλης στην κατεύθυνση της ανατροπής του»

(από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).