Ησασταν σχεδόν όλοι, εκεί στα Προπύλαια. Ακούσατε και σημειώσατε τα όσα ειπώθηκαν προχτές το βράδυ. Πορευτήκατε μαζί με τους χιλιάδες διαδηλωτές ως την αμερικάνικη πρεσβεία. Οι κάμερες βιντεοσκόπησαν το τσαλαπάτημα της σημαίας της ΕΕ. Μπροστά ήσασταν και όταν κάηκε το χάρτινο ομοίωμα του πυραύλου, μαζί με την αμερικάνικη σημαία. Είχατε τις κεραίες τεντωμένες ακούγοντας κάθε σύνθημα που φώναζαν οι φιλειρηνιστές.

Ναι, ο λόγος για τους συναδέλφους δημοσιογράφους, που στάθηκαν δίπλα με μας, τους συντάκτες του «Ρ», κράτησαν σημειώσεις, γέμισαν κασέτες για τις τηλεοράσεις. Ομως τίποτα από όλα αυτά δεν παρουσιάστηκε στο γυαλί, τίποτα δε γράφτηκε στις σελίδες των εφημερίδων - με μοναδική εξαίρεση μερικές αράδες που γράφτηκαν σε κάνα δύο από αυτές.

Τα αφεντικά τους είχαν άλλη γνώμη. Κάθε φορά που η φωνή του ΚΚΕ βγαίνει στους δρόμους, κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους. Κάθε φορά που το ΚΚΕ δικαιώνεται, στρέφουν την προσοχή τους σε γάμους και εξομολογήσεις διασήμων. Κάθε φορά σπεύδουν να επιβεβαιώσουν το ρόλο τους, να δείξουν το φόβο τους για εκείνα τα χιλιάδες στόματα που επιμένουν να φωνάζουν την αλήθεια, που αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι.

Εσείς, όμως, οι συνάδελφοι στη μάχη της δημοκρατικής ενημέρωσης, τι λέτε και τι κάνετε;