Παπαγεωργίου Βασίλης

Ανακαλύπτοντας νέα αγωνιστικά υποκείμενα και προσπαθώντας με φανατισμό να περάσει στο παρασκήνιο της Ιστορίας το εργατικό κίνημα και η ανάγκη για ριζοσπαστικοποίησή του, η ηγεσία του ΣΥΝ διαλαλούσε τότε σαν «αιτούμενο πολλών φοιτητών» στη Γαλλία το να εκφραστεί η ενότητα και πολιτικά, σε έναν κοινό υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο οποίος «θα εκφράσει αυτό το φάσμα της ενότητας και της ριζοσπαστικότητας και μιας εναλλακτικής πολιτικής στις πολιτικές ανεξέλεγκτης αγοράς». Ανάγοντας και αυτός σε μείζον πολιτικό ζήτημα το τι ρούχα θα φοράει ο Μανωλιός της αστικής εξουσίας, ο Αλ. Αλαβάνος έθετε το ερώτημα: «Θα μπορέσουν να έχουν έναν κοινό υποψήφιο πρόεδρο;» και συμπλήρωνε πως οι ξεσηκωμένοι νέοι της Γαλλίας «θέλουν να συμμετάσχουν στον καθορισμό της πολιτικής, των νόμων, των ρυθμίσεων».

Τι απέγινε εκεί όπου «δεν υπάρχει η παθολογία που παρατηρείται στη χώρα μας»; Η αντιλαϊκή πολιτική συνεχίζεται ακάθεκτη, το ευρωσύνταγμα μασκαρεμένο σε «μεταρρυθμιστική συνθήκη» προωθήθηκε, ενώ στην Ιταλία ο λαός της βυθίστηκε πιο πολύ στη φτώχεια απ' τα έργα και τις ημέρες της κεντροαριστεράς υπό τον Ρ. Πρόντι, τον θεσμικό ενορχηστρωτή (ως πρόεδρος της Κομισιόν) όλων των αντεργατικών μέτρων και ειδικά της «Στρατηγικής της Λισαβόνας», της σημαίας του μεγάλου κεφαλαίου στην επίθεση κατά της εργατικής τάξης σε όλα τα μέτωπα.

Τα αδελφά κόμματα του ΣΥΝ στις χώρες αυτές κράτησαν στάση πολλαπλώς επιζήμια για τους λαούς, σπρώχνοντας το κίνημα στον αφοπλισμό και την ενσωμάτωση, σε συνεργασία με τα εργοδοτικά - κυβερνητικά συνδικάτα. Ο ιδεολογικός τους εκφυλισμός και η πολιτική τους γύμνια, τους μετέτρεψε σε δορυφόρους των αστικών πολιτικών δυνάμεων, να στηρίζουν τη σοσιαλδημοκράτισσα Ρουαγιάλ για να μην εκλεγεί ο «συντηρητικός» Σαρκοζί, που τελικώς δεν τους έκανε το χατίρι, ενώ ενισχύθηκε και η ακροδεξιά... Προς μεγάλη θλίψη του ΣΥΝ, που ήλπιζε στη δυναμική του κοινού υποψηφίου και αγωνιούσε για το αν οι νέοι θα μπορέσουν να συμμετέχουν στον «καθορισμό της πολιτικής»...

Μετά από πέντε χρόνια ο ίδιος «χαβάς», προσαρμοσμένος στην ελληνική πραγματικότητα, συνεχίζεται από την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηρίζει το «κίνημα των αγανακτισμένων» σαν «τομή στα μεταπολιτευτικά χρονικά», για «λαϊκή εξέγερση» μιλάει ο Α. Αλαβάνος, διαφημίζει τον «ακηδεμόνευτο» χαρακτήρα του, φέρνοντάς το σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα και στρέφεται προς το ΚΚΕ, με δηλώσεις όπως: «Προβάλλει η αναγκαιότητα της ενωτικής δράσης της αριστεράς (...) Ιδιαίτερα αναφέρομαι στην ηγεσία του ΚΚΕ, το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρατά αυτή τη διαχωριστική στάση, αλλά να ενώσει ή να ενωθεί μ' αυτό το πάνδημο αίτημα» (Δ. Βίτσας, γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ).

Συγχρόνως, εκπέμπει στη «διαπασών» το αίτημα για περισσότερη και «άμεση» δημοκρατία, αποδίδοντάς το στην «πλατεία». Στο οποίο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει κι άλλα αιτήματα όπως: Ενότητα για ένα «σχέδιο αναπτυξιακό που θα προστατεύσει την εργασία και θα θέσει το θέμα της αντιμετώπισης των χρεών και της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους» (Π. Σκουρλέτης). Για «να φύγει αυτή η κυβέρνηση» (Δ. Βίτσας). Για «μια πράξη που να φέρει στη χώρα περισσότερη δημοκρατία (...) εκλογικό νόμο ανάλογο της Κύπρου που να εξασφαλίζει πλήρη αντιστοιχία ψήφων και εδρών. Ετσι ώστε αυτό που απέτυχε χθες μεταξύ του Σαμαρά και του Παπανδρέου να γίνει μετά από την ψήφο και την αποτύπωση της λαϊκής ετυμηγορίας (...) Αν θέλουμε ένα κανονικό δημοκρατικό κράτος που να λειτουργεί υπέρ του πολίτη με διαφάνεια (...) πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου θα αναδείξει κυβερνήσεις συνεργασίας» (Δ. Παπαδημούλης).

Αυτό που θέλει στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι με καθυστέρηση μερικών ετών να κάνει ό,τι έκαναν οι ομοϊδεάτες του σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Να πάρει μέρος στη διαχείριση του συστήματος, κοροϊδεύοντας εν ψυχρώ το λαό ότι είναι δυνατόν αυτό να εξανθρωπιστεί. `Η ότι η αλλαγή των συσχετισμών δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να γίνει με την εφαρμογή της απλής αναλογικής, χωρίς να αλλάξει τίποτα στους τόπους δουλειάς και στη σφαίρα της παραγωγής, όπου η εξουσία του κεφαλαίου ζει και βασιλεύει.

Σαν μοχλούς για να πραγματωθούν αυτές τους οι επιδιώξεις, αντιμετωπίζουν το «κίνημα των αγανακτισμένων», αλλά και το ιδεολόγημα περί «ενότητας της αριστεράς». Γι' αυτό το λόγο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εχθρεύεται το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα. Για τον ίδιο λόγο επιτίθεται στο ΚΚΕ. Χαλάνε τα σχέδια στο αστικό πολιτικό σύστημα, το οποίο και ο ίδιος υπηρετεί. «Εξαλλοσύνες» χαρακτήριζε ο Αλ. Τσίπρας τους ταξικούς αγώνες και πρόσθετε αποκηρύσσοντάς τους: «Η αριστερά διεκδικούσε (...) πολλές φορές αυτές οι διεκδικήσεις ομολογώ μπορεί να είχαν κι έναν συντεχνιακό χαρακτήρα (...) η ανάπτυξη θέλει όρους κοινωνικής ειρήνης». Αλλωστε και οι «εκκλήσεις» για ενότητα προς το ΚΚΕ δεν αποτελούν παρά αξιώσεις να παραιτηθεί απ' τη στρατηγική του και να δεχτεί να συμπράξει με τον οπορτουνισμό στη διαχείριση του συστήματος.

Ξέρει καλά η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πόσο εύκολα το σύστημα «χωνεύει» αιτήματα όπως αυτό για «περισσότερη δημοκρατία». Ηδη η κυβέρνηση εξήγγειλε δημοψήφισμα, προσποιούμενη ότι ικανοποιεί το βασικό αίτημα της «πλατείας». Ετσι, «δημοκρατικά», σύμφωνα και με τη θέληση των καθοδηγητών της «πλατείας», την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναβάθμισε πρόσφατα σε «κάτω Βουλή» (!), στήνεται μια παγίδα για την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Και για το πέρασμα αντιδραστικών μέτρων που στόχο έχουν το χτύπημα του ΚΚΕ, όπως ρυθμίσεις για παρέμβαση και έλεγχο της οργάνωσης, της δομής, της λειτουργίας και των οικονομικών των κομμάτων.

Στο παρασκήνιο, βεβαίως, η σύμφυση της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της θα συνεχίσει να αναπαράγει τη διαφθορά και τη διαπλοκή, σε ένα σύστημα που με το προσωπείο του «τίμιου» θα συγκαλύπτει πιο αποτελεσματικά τον ταξικό χαρακτήρα της Δικαιοσύνης, ισχυροποιώντας ταυτόχρονα τους αντιδραστικούς θεσμούς του. Στους τόπους δουλειάς θα συνεχίσει να σπάει κόκαλα η εργοδοτική τρομοκρατία. Οι φτωχογειτονιές θα συνεχίσουν να μαστίζονται απ' τη βία της ανέχειας. Αλλά η «δημοκρατία» τους θα έχει νικήσει!

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει ένα κίνημα και μια πολιτική συμμαχία από τα πάνω που θα επιβάλλει στο αστικό πολιτικό σύστημα το ρετουσάρισμά του, επιτρέποντας στο παλιό να εμφανιστεί σαν «νέο», να ξεγελάσει το λαό, καλλιεργώντας του φρούδες προσδοκίες. Κρύβει απ' το λαό τις αιτίες των προβλημάτων του, συμβάλλοντας στη διαιώνισή τους. Κι αυτές αφορούν στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στην ιδιοποίηση απ' τους καπιταλιστές του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Οσο αυτά υπάρχουν, ο λαός θα στενάζει και η «δημοκρατία» και η «δικαιοσύνη» θα ταυτίζονται με το δίκιο των μονοπωλίων, όχι των εργατών.

Αυτά υπερασπίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας εκ των ων ουκ άνευ την ΕΕ των μονοπωλίων, την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου. Τον Σεπτέμβρη του 2008, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι δεν έχει «καμία δογματική εμμονή» με την αγορά κι όταν ρωτήθηκε αν η λεγόμενη «αριστερή διακυβέρνηση» θα ασκήσει κοινωνική πολιτική με μόνο εργαλείο το κράτος, απάντησε: «Είναι δική σας υποσημείωση αυτή. Εγώ δεν είπα με μόνο εργαλείο το κράτος. Αντιθέτως, θα σας πω, δεν αντιλαμβάνομαι ότι το κράτος πρέπει να έχει σώνει και καλά επιχειρηματικό χαρακτήρα και να παρεμβαίνει παντού»! Οσο, όμως, ο πλούτος και τα μέσα για την παραγωγή του ανήκουν στο κεφάλαιο αυτό δεν θα παραιτείται απ' το στόχο να αφαιρέσει απ' το λαό και το τελευταίο ψίχουλο.

Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα ας βγάλουν συμπεράσματα και απ' τα παραδείγματα που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει. Το γαλλικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, πάρα το ΟΧΙ που είπε στο «ευρωσύνταγμα», παρά τις μαζικές κινητοποιήσεις κατά του «συμβολαίου πρώτης πρόσληψης», δεν προχώρησε βήμα παραπέρα.

Οι πολιτικές δυνάμεις που συμμετείχαν ή επέδρασαν παρεμβαίνοντας σε αυτό, το εγκλώβισαν, εμπόδισαν τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, το χειραγώγησαν με ξεπερασμένα συνθήματα και αυταπάτες περί «κοινωνικού κράτους» και νέων αγωνιστικών υποκειμένων, συμμετοχής στον καθορισμό της πολιτικής, ψευδαισθήσεις ότι υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος δίχως ριζικές ανατροπές στην εξουσία και την οικονομία. Ιδιος είναι ο στόχος τους και στην Ελλάδα.

Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ και η ισχυροποίηση του ταξικού εργατικού κινήματος, το βάθεμα της λαϊκής συμμαχίας, είναι η μόνη ασφαλής εγγύηση ότι η πείρα και η δύναμη του λαού θα αξιοποιηθούν εξολοκλήρου για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τον ίδιο και τα παιδιά του.