Τον Κώστα Βάρναλη, του οποίου το έργο τάχθηκε με την εργατική τάξη, τίμησαν πολλοί Λαρισαίοι, παραβρισκόμενοι στη χτεσινή εκδήλωση - αφιέρωμα στον κομμουνιστή ποιητή, πεζογράφο και άνθρωπο, που διοργάνωσαν οι ΚΟ Εκπαιδευτικών Λάρισας του ΚΚΕ, στο «Φρούριο». Με την παρουσία τους «δήλωναν» ότι το έργο του Βάρναλη παραμένει «οδηγητής», γιατί τιμά τους νεκρούς του αγώνα και της εκμετάλλευσης και ανοίγει δρόμους στο αύριο, στην κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική.

Στην εκδήλωση ομάδα εκπαιδευτικών διάβασε ποιήματα και αποσπάσματα έργων του και τραγούδησε μελοποιημένα ποιήματά του.

Χαιρετισμό εκ μέρους των ΚΟ Εκπαιδευτικών του ΚΚΕ απηύθυνε ο Π. Κρίκης.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γ. Μηλιώνης, δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός στον «902 Αριστερά στα FM», ο οποίος σημείωσε ότι η εκδήλωση αυτή «έχει μεγάλη σημασία, γιατί αναδεικνύει ένα ζήτημα μεγάλης σημασίας, για το πώς πρέπει να μορφώνεται - με την πλατιά έννοια του όρου - η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα». Αναφερόμενος στον ποιητή και στο έργο του, υπογράμμισε:

«Αν ο Βάρναλης σταματούσε στην "καταγγελία" των αδικιών που διαπράττουν οι εκμεταλλευτές εις βάρος των εκμεταλλευομένων, θα ήταν, απλώς, ένας ακόμα "δίκαιος" άνθρωπος. Αν έκανε ένα βήμα παραπέρα, αλλά δε μίλαγε για το "γκρέμισμα" της ταξικής κοινωνίας, θα ήταν, απλώς, ακόμα ένας "απελπισμένος". Ο Βάρναλης δεν ήταν ούτε "δίκαιος" άνθρωπος, ούτε "απελπισμένος". Ηταν επαναστάτης. Και με το έργο του αναδεικνύει την εργατική τάξη ως τη δύναμη που μπορεί και πρέπει να ανατρέψει την τάξη των εκμεταλλευτών και τους θεσμούς της, αλλά και θα οικοδομήσει μια νέα, ανώτερης μορφής κοινωνία, την κομμουνιστική.

Βαθιά ανθρώπινος, ο Βάρναλης έβλεπε τη δύναμη που μπορούσε να ανατρέψει την αιτία που γεννά αναρίθμητες "πληγές". Πραγματικός επαναστάτης, είχε εμπιστοσύνη στην κίνηση της Ιστορίας και στη δύναμη της εργατικής τάξης να αλλάξει σελίδα στο "Ημερολόγιο της Ιστορίας". Ηθελε ο λαός να αφυπνιστεί. Πίσω από τη σκωπτική γραφή του, στεκόταν η πίκρα για την κατάσταση του λαού. Πίσω από το έργο του, στεκόταν το χρέος του επαναστάτη να σαλπίζει την αλήθεια, γκρεμίζοντας ψέματα, μύθους κι αυταπάτες, παραπέμποντας ευθέως στα λόγια, με τα οποία ο Μαρξ ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή: "Αισχρός δεν είναι όποιος τα βάζει με τους θεούς του όχλου, αλλά εκείνος που έχει τη γνώμη του όχλου για το τι είναι θεός"».