Η επίσκεψη του ΥΠΕΞ της Τουρκίας Νταβούτογλου είναι συνέχεια ενός γενικότερου σχεδίου οικονομικής σύμπραξης της ελληνικής αστικής τάξης με την τουρκική αστική τάξη. Για το ζήτημα αυτό η στήλη αναφέρθηκε πρόσφατα σε συνδυασμό με το γενικότερο πλαίσιο ενεργειών στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Η προσέγγιση οικονομικής σύμπραξης είναι το πρώτο στάδιο. Η συνέχειά του βρίσκεται στη γενικότερη σύμπραξη που ξεκινά από τη συνεκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου, επεκτείνεται στο συνολικό χερσαίο ορυκτό πλούτο της Ελλάδας και καθιστά εκ των πραγμάτων την Ελλάδα σε συνιδιοκτήτη της ίδιας της επικράτειάς της με την τουρκική αστική τάξη. Το όλο εγχείρημα βρίσκεται υπό την εποπτεία και έλεγχο του ευρωενωσιακού κεφαλαίου και του αμερικανικού μιλιταρισμού με θεσμική βάση την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ.

Τα γενικόλογα περί καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων από τους δύο ΥΠΕΞ Ελλάδας και Τουρκίας λέγονται ως προπέτασμα ενός άκρως επικίνδυνου παρασκηνίου που εξελίσσεται στο νότιο Αιγαίο, στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Η δήλωση π.χ. του Τούρκου ΥΠΕΞ ότι το ελληνικό νησί Καστελόριζο ανήκει στη Μεσόγειο είναι απότοκος της τουρκικής άποψης ότι ο θαλάσσιος και χερσαίος αιγαιακός χώρος είναι ελληνικός αλλά υπερκαλύπτεται και διαχέεται στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου. Δηλαδή, αφού στη θάλασσα δεν μπορούν να υπάρχουν τείχη, τα πάντα ανήκουν εξίσου σε όποιον βρέχεται από τη συγκεκριμένη θάλασσα. Εφόσον, μάλιστα, αυτή η θάλασσα, το Αιγαίο, επικοινωνεί με μια άλλη θάλασσα, τη Μεσόγειο, δεν μπορεί κανένα κράτος να μιλά για αποκλειστική επικράτεια. Οσο απίθανη κι αν φαίνεται η τουρκική λογική γίνεται αποδεκτή από την πλευρά των ΗΠΑ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ για τη ΝΑΤΟική πολυεθνική συγκυριαρχία στο Αιγαίο, με βάση την ελληνοτουρκική συγκυριαρχία.

Η ελληνοτουρκική οικονομική σύμπραξη επιδιώκεται να αποτελέσει την οικονομική βάση αυτής της συγκυριαρχίας. Το «κόκκαλο» για την ελληνική αστική τάξη είναι ότι της δίνεται η δυνατότητα μιας ευρύτερης γεωγραφικά οικονομικής εκμετάλλευσης σαν το παλιόσκυλο κάτω από το τραπέζι των ισχυρών ευρωενωσιακών και ΝΑΤΟικών της εταίρων. Η τουρκική αστική τάξη της σύμπραξης της «μαντίλας» και των «κοσμικών» ικανοποιείται με έναν απρόσμενο επεκτατισμό που από το χαρακτήρα του δεν πρόκειται να έχει τέλος.