Στις 25 και 26 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία Διεθνής Συνάντηση, που διοργάνωσε και φιλοξένησε το ΑΚΕΛ, και στην οποία συμμετείχαν Κομμουνιστικά, Εργατικά κι άλλα κόμματα. Η συνάντηση ήταν αφιερωμένη στην πάλη του παλαιστινιακού λαού, συζητήθηκε, όμως, και η κατάσταση στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, καθώς συνέπεσε με τις ραγδαίες εξελίξεις στην περιοχή και, κυρίως, σε Λιβύη, Αίγυπτο και Τυνησία. Το ΚΚΕ εκπροσώπησε στη Συνάντηση αυτή ο Γιάννης Γκιόκας, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και βουλευτής του ΚΚΕ.

Kατά τη διάρκεια της συνάντησης, έγινε αντιπαράθεση θέσεων για σοβαρά ζητήματα, μεταξύ των οποίων η φύση του ιμπεριαλισμού ως ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, ο ρόλος των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί, ο ρόλος των αστικών τάξεων στην περιοχή, όπως και ο προσανατολισμός του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Μέσα από τις τοποθετήσεις των κομμάτων, διαπιστώθηκε, για άλλη μια φορά, ότι πολιτικές δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της αριστεράς συνδράμουν το καπιταλιστικό, εκμεταλλευτικό σύστημα, δουλεύουν συστηματικά για τη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση των λαών στη διαχείριση του συστήματος, τον εγκλωβισμό στις επιδιώξεις των αστικών τάξεων στους στόχους της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Πρόκειται για συντονισμένη προσπάθεια που κάνει μεγάλη ζημιά και εμποδίζει τη συνεπή ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα στις αραβικές χώρες, γενικότερα στην περιοχή μας, αλλά και σε διεθνή κλίμακα, υποβαθμίζοντας την πάλη, αποσυνδέοντας τη δράση κατά του ιμπεριαλισμού από την προοπτική της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εξωραΐζοντας το ρόλο ιμπεριαλιστικών ενώσεων όπως η ΕΕ, για την οποία καλλιεργούνται επικίνδυνες συγχύσεις.

Με πρωταγωνιστή το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ) και τα παρακλάδια του, αποσιωπάται ο ρόλος και η ευθύνη που έχει η Ευρωπαϊκή Ενωση και για την πολιτική των ίσων αποστάσεων στο Παλαιστινιακό, που εξισώνει το θύτη με το θύμα, αλλά και για τις εξελίξεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής, όπου η ΕΕ και στήριξε τα αντιλαϊκά καθεστώτα και διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στη συνέχιση της εκμετάλλευσης των λαών της περιοχής.

Το αν η ΕΕ μπορεί να αναπτύξει σχέσεις αλληλεγγύης και σεβασμού με τους λαούς των χωρών αυτών, φαίνεται από τις πολιτικές που εφαρμόζονται στο εσωτερικό της ίδιας της ΕΕ σε βάρος των εργαζομένων. Αύξηση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, 23 εκατομμύρια άνεργοι, καταστολή, απαγόρευση ΚΚ ή των συμβόλων τους κ.λπ.

Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση του ΚΕΑ για τα γεγονότα στη Λιβύη, στην οποία αναφέρεται ότι: «Απαιτούμε από την ΕΕ να καταδικάσει τη χρήση βίας και να δράσει άμεσα για την προστασία του λαού, που ειρηνικά διαδηλώνει και αγωνίζεται για την ελευθερία του. Η ΕΕ πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της για τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εκεί».

Αυτές οι απόψεις όχι μόνον είναι αποπροσανατολιστικές, αλλά και επικίνδυνες. Από τη μία μεριά, σπέρνουν αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να παίξει θετικό ρόλο στην περιοχή αποκρύπτοντας τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, ενώ, από την άλλη, δίνουν επιχειρήματα σε μια πιθανή ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι το κάλεσμα του υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας για επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη έγινε στο όνομα της «προστασίας των πολιτών».

Οι ίδιοι είναι που ζητούν να «αυτονομηθεί» η ΕΕ από το ΝΑΤΟ, γιατί δήθεν έτσι θα μπορέσει να παίξει ρόλο «αντίβαρου» στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Περιγράφουν, δηλαδή, τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και κάνουν πως ξεχνούν ότι στην πράξη όλες οι χώρες της ΕΕ είναι και χώρες του ΝΑΤΟ. Πως η ΕΕ κινείται από τις ίδιες αρχές κι αξίες, που κινείται και το ΝΑΤΟ, κάτι που δεν είναι «ανακάλυψη» του ΚΚΕ, αλλά τονίζεται με κάθε ευκαιρία στα υλικά και τις αποφάσεις αυτών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Η συζήτηση πρέπει να ανοίξει, κι αυτό αφορά και τα ΚΚ, τις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις των αραβικών κρατών, των κρατών της Βόρειας Αφρικής.

Οι πολιτικές δυνάμεις δεν κρίνονται από τον τίτλο τους, ούτε από αυτό που δηλώνουν ότι είναι. Κρίνονται από τη στάση τους απέναντι στην αστική τάξη, στα συμφέροντα των μονοπωλίων, τη στάση τους απέναντι στην καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συνολικά. Σ' αυτήν τη συζήτηση έχει συμβολή η τοποθέτηση του ΚΚΕ στην εν λόγω Συνάντηση, τα βασικά σημεία της οποίας παραθέτουμε.

Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ σημείωσε: «Ευχαριστούμε το ΑΚΕΛ για την πρόσκληση να πάρουμε μέρος στη συνάντηση αυτή για το παλαιστινιακό ζήτημα. Θέμα που είναι διεθνές κι έχει άμεση επίδραση στις εξελίξεις που σημειώνονται στην περιοχή μας. Είμαστε σε μια περιοχή, που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια αποτελεί κομβικό σημείο εκδήλωσης οξύτατων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σύγκρουσης μονοπωλιακών συμφερόντων. Ταυτόχρονα, όμως, αναπτύσσεται αντίσταση από λαϊκά κινήματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη, παρά τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό.

Παρακολουθούμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στη Λιβύη κ.α. Χαιρετίζουμε τους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες των εργαζομένων, που, αμφισβητώντας την αστική νομιμότητα και τους αστικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, παλεύουν για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ενάντια στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην κρατική καταστολή, στη διαφθορά, στην καταλήστευση του παραγωγικού πλούτου των χωρών τους από τα ντόπια και ξένα μονοπώλια.

Ταυτόχρονα, θεωρούμε ότι οι λαϊκές δυνάμεις σε αυτές τις χώρες πρέπει να είναι σε διαρκή επαγρύπνηση, να ακυρώσουν σχεδιασμούς των αστικών τάξεων και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να επωφεληθούν από τη λαϊκή οργή, για να προωθήσουν νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αστικούς εκσυγχρονισμούς, καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, με στόχο τη σταθεροποίηση και διαιώνιση της εξουσίας του κεφαλαίου. Αλλωστε, είναι εδώ και χρόνια γνωστά τα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ για τη "Μεγάλη Μέση Ανατολή". Δεν ήταν καθόλου τυχαία η ομιλία του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, με την ευκαιρία της εκλογής του. Θεωρούμε πως χρειάζεται να ενισχυθεί το ταξικό κριτήριο στην πάλη, έτσι ώστε το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μη στοιχίζεται πίσω από τη μία ή την άλλη αστική δύναμη, αλλά να ανοίξει το δρόμο για βαθιές αλλαγές, για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Και σε αυτό το ζήτημα η πείρα δείχνει ότι είναι αναντικατάστατη η ύπαρξη και δράση ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος, προετοιμασμένου για τις πιο σύνθετες συνθήκες και καμπές της ταξικής πάλης.

Είναι φανερό και από τις τελευταίες εξελίξεις ότι η περιοχή εξακολουθεί να έχει τη στρατηγική σημασία που είχε και πριν για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και των αντίστοιχων διεθνικών μονοπωλίων. Τα σημαντικά ενεργειακά της αποθέματα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, ιδιαίτερα, προκαλούν την άμεση παρέμβαση για τον έλεγχό τους από τις δυνάμεις αυτές, αλλά ταυτόχρονα και τον οξύτατο ανταγωνισμό τους.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, γίνεται προσπάθεια να οικοδομηθεί στην περιοχή ένα διακρατικό σύστημα με τη δημιουργία ενός πλαισίου που θα στηρίζεται στη δύναμη των όπλων του ΝΑΤΟ και θα παρέχει προστασία στη διείσδυση των πολυεθνικών στις χώρες αυτές. Περιλαμβάνει τον έλεγχο των διεθνών διαύλων της Μαύρης Θάλασσας, του Αιγαίου, της Διώρυγας του Σουέζ και της Ερυθράς, καθώς και τα στενά του Κόλπου. Η κατάσταση αυτή οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εκδηλώνεται έντονα ως ανταγωνισμός ανάμεσα στα δυο ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι ηγετικές δυνάμεις μέσα στην ΕΕ απαιτούν μεγαλύτερο μερίδιο στο μοίρασμα των αγορών και θέλουν να αντιμετωπίζονται ισότιμα από τις ΗΠΑ. Στην πορεία, νέες δυνάμεις έχουν αναδειχθεί στο προσκήνιο, που διεκδικούν κι αυτές ένα νέο δυναμικό ρόλο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στη νέα διανομή των αγορών. Τέτοιες δυνάμεις είναι η Ρωσική Ομοσπονδία, η Κίνα, η Ινδία και άλλες που διεκδικούν ηγετικό περιφερειακό ρόλο, όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία.

Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση Τουρκίας και Ισραήλ, που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα, και, ιδιαίτερα, με αφορμή την επίθεση του Ισραήλ στο στόλο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας. Η ουσία της αντιπαράθεσης δεν αφορά το δίκιο του παλαιστινιακού λαού, ή το δίκιο των άλλων λαών της Μέσης Ανατολής, αλλά την προσπάθεια της αστικής τάξης της Τουρκίας να αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο τη θέση της αστικής τάξης, τόσο στις αγορές της περιοχής, όσο και συνολικότερα, ως χώρας - μέλους των 20 ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών του κόσμου. Από την άποψη αυτή, μόνον επιζήμιες είναι οι τοποθετήσεις, που έγιναν ακόμη κι από αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ότι προσδοκούν κάτι θετικό για τους λαούς από το "νέο ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή".

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η μακρόχρονη αντιπαράθεση στην περιοχή που έχει να κάνει με τη δημιουργία και τη συνέχιση της ύπαρξης του ιμπεριαλιστικού κράτους του Ισραήλ και, από την άλλη, με όλα τα δίκαια που έχει ο παλαιστινιακός λαός για τη δημιουργία του δικού του βιώσιμου και κυρίαρχου κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Κάτι το οποίο το Ισραήλ, παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ, παρά τις συμφωνίες που κατά καιρούς έχουν γίνει, το αρνείται πεισματικά στους Παλαιστίνιους. ΗΠΑ και ΕΕ μιλούν για δύο κράτη (Ισραήλ και Παλαιστινιακό), αλλά κρύβουν την ουσία. Και η ουσία είναι ότι μιλώντας για παλαιστινιακό κράτος δεν εννοούν κράτος κυρίαρχο, οργανωμένο, για την πορεία του οποίου θα αποφασίζει ο λαός του. Εννοούν κράτος χωρίς σύνορα, χωρίς στρατό, περιορισμένης κυριαρχίας, ενώ μεθοδεύεται και η αυτονόμηση της Λωρίδας της Γάζας.

Το ΚΚΕ έχει ασκήσει και ασκεί αποφασιστική κριτική σε όσους, όπως η ΕΕ, παρουσιάζονται να κρατούν "ίσες αποστάσεις" και να εξισώνουν το θύμα με τον θύτη, που θεωρούν ότι το κράτος του Ισραήλ έχει το λεγόμενο δικαίωμα της αυτοάμυνας και, ταυτόχρονα, δεν λένε κουβέντα πως το Ισραήλ είναι μια δύναμη κατοχής και ότι ο σκλαβωμένος παλαιστινιακός λαός έχει κάθε δικαίωμα να αποτινάξει τον κατακτητή με όλα τα μέσα που μπορεί να διαθέτει. Ταυτόχρονα, ασκούμε κριτική σε δυνάμεις, όπως το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που σπέρνουν αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να παίξει ένα θετικό ρόλο στην υπόθεση του παλαιστινιακού λαού.

Ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού είναι καθ' όλα δίκαιος, είναι αγώνας απελευθερωτικός, που απαιτεί τη δημιουργία του δικού του ανεξάρτητου, κυρίαρχου και βιώσιμου κράτους του. Το Κόμμα μας με συνέπεια στηρίζει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού με κάθε τρόπο.

Το Κόμμα μας όλο αυτό το διάστημα στήριξε τη δράση του μαζικού κινήματος στην Ελλάδα, όπως της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Υφεσης και Ειρήνης (ΕΕΔΥΕ), του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ μέσα στους εργαζόμενους με πολλές κινητοποιήσεις, αλλά και οργάνωσε μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και πορείες στις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην Αθήνα. Καταδίκασε τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια μεταξύ των ελληνικών και ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων. Καταδίκασε την παραχώρηση από την ελληνική κυβέρνηση του ελληνικού εναέριου χώρου για την πραγματοποίηση ασκήσεων από την ισραηλινή αεροπορία.

Η απάντησή μας βρίσκεται στην ενίσχυση της καθημερινής αντιιμπεριαλιστικής, ταξικής πάλης κατά του συνόλου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών, κατά των δυνάμεων του κεφαλαίου σε εθνικό επίπεδο, κατά του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, που δηλητηριάζουν συνειδήσεις και οδηγούν το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο συμβιβασμό και την υποταγή. Η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα μπορεί να εμποδιστεί μόνον όταν θα ενισχυθούν οι δεσμοί των κομμουνιστών με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, μόνο με την οικοδόμηση γερών κομμουνιστικών κομμάτων, γερών, μαζικών, ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Η οργάνωση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, ενώ η πάλη ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική οικονομική, πολιτική, στρατιωτική εξάρτηση πρέπει να κατευθύνεται στην επίλυση της βασικής αντίθεσης μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας, στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό».